tag:blogger.com,1999:blog-54342123893239383212024-03-05T22:45:59.712-08:00ΠΑΡΑ.Λ.Ι.Απαρανοϊκή λέσχη ιδιότροπων αναγνωστώνΠΑΡΑ.Λ.Ι.Αhttp://www.blogger.com/profile/17938276726756897615noreply@blogger.comBlogger65125tag:blogger.com,1999:blog-5434212389323938321.post-92036428723786437832011-09-08T10:19:00.000-07:002011-09-08T10:28:30.418-07:00Άγκαθα Κρίστυ, Δέκα μικροί νέγροι<p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEij5VIl4RYpspaOIwLwMPlzozzM9TfVvPE0zUwGMM9BLWPSimw72L57QINnplHIavOdGkMmOvrq281AOB2GuU46Lu07_z7QXIMKrpBvtt-xQiYxxIRX5IAz3xjqZisWrosyQkixQVfcOMc/s1600/%25CE%25B2%25CE%25BF%25CE%25BF%25CE%25BA.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 124px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEij5VIl4RYpspaOIwLwMPlzozzM9TfVvPE0zUwGMM9BLWPSimw72L57QINnplHIavOdGkMmOvrq281AOB2GuU46Lu07_z7QXIMKrpBvtt-xQiYxxIRX5IAz3xjqZisWrosyQkixQVfcOMc/s200/%25CE%25B2%25CE%25BF%25CE%25BF%25CE%25BA.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5650041107845485266" /></a></p><p align="justify"><span style="font-family:Arial;"><br /></span></p><p align="justify"> <span style="font-family:Arial;">Το πρώτο μας ραντεβού μετά τις διακοπές του καλοκαιριού ήταν με την «βασίλισσα» της αστυνομικής λογοτεχνίας (ή φιλολογίας όπως επιλέγουν να την ονομάζουν οι εκδόσεις Λυχνάρι), Άγκαθα Κρίστυ.</span> </p><p> <p align="justify"><span style="font-family:Arial;"><br /></span></p><p align="justify"><span style="font-family:Arial;">Είχαμε επιλέξει να ξεκινήσουμε με τους <i style="mso-bidi-font-style: normal">Δέκα μικρούς νέγρους</i>¸ το μεγαλύτερο </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US;font-family:Arial;">best</span><span lang="EN-US" style="font-family:Arial;"> </span><span lang="EN-US" style=" mso-ansi-language:EN-US;font-family:Arial;">seller</span><span lang="EN-US" style="font-family:Arial;"> </span><span style="font-family:Arial;">της και ένα από τα μεγαλύτερα </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US;font-family:Arial;">best</span><span lang="EN-US" style="font-family:Arial;"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US;font-family:Arial;">sellers</span><span style="font-family:Arial;"> όλων των εποχών. Επίσης, πρόκειται για ένα έργο της στο οποίο δεν πρωταγωνιστούν κανένας από τους δύο δαιμόνιους ήρωές της, ο Πουαρό και η Μις Μαρπλ! Ένα έργο που έχει μεταφερθεί πολλάκις στον κινηματογράφο και του οποίου τη διασκευή για το θέατρο έκανε η ίδια η Κρίστυ.</span></p><p><span style="font-family:Arial;"><br /></span></p><p><span style="font-family:Arial;"><br /></span></p><p align="justify"> <span style="font-family:Arial;">Πολλά μπορούμε να πούμε για την έντονη ζωή της Άγκαθα Κρίστυ. Πάντως, άρχισε να γράφει μετά από τις έντονες παραινέσεις της προϊσταμένης της στον Ερυθρό Σταυρό, όπου δούλευε ως εθελόντρια κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Γι αυτό λοιπόν το μυθιστόρημα (</span><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style=" mso-ansi-language:EN-US;font-family:Arial;">The</span></i><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style="font-family:Arial;"> </span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US;font-family:Arial;">mysterious</span></i><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style="font-family:Arial;"> </span></i><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style=" mso-ansi-language:EN-US;font-family:Arial;">affair</span></i><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style="font-family:Arial;"> </span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US;font-family:Arial;">at</span></i><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style="font-family:Arial;"> </span></i><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style=" mso-ansi-language:EN-US;font-family:Arial;">Styles</span></i><span style="font-family:Arial;">, 1917), βραβεύτηκε από την εφημερίδα των Φαρμακοποιών, για την αριστουργηματική περιγραφή του θανάτου από δηλητήριο. Η Κρίστυ ήταν ένας ιδιαίτερα δυναμικός άνθρωπος και είναι πολλά τα ενδιαφέροντα συμβάντα στη ζωή της. Το 1924 δε δίστασε να εγκαταλείψει τον εκδότη της, λόγω διαφωνιών. Το 1926, όταν την εγκατέλειψε ο σύζυγός της, εξαφανίστηκε και κινητοποιήθηκε ακόμα και η </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US;font-family:Arial;">Scotland</span><span lang="EN-US" style="font-family:Arial;"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US;font-family:Arial;">Yard</span><span lang="EN-US" style="font-family:Arial;"> </span><span style="font-family:Arial;">για την εύρεσή της (εντοπίστηκε σε ένα σπα). Δε δίστασε ακόμα και να εγκαταλείψει τη συγγραφική της δραστηριότητα, όταν η κόρη της τη χρειάστηκε κοντά της μετά τη χηρεία της. Φυσικά όλοι γνωρίζουν ότι ταξίδευε σε όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή με τον δεύτερο σύζυγό της που ήταν αρχαιολόγος. Λίγοι γνωρίζουν όμως, ότι έγραφε με ψευδώνυμο αισθηματικά μυθιστορήματα και ότι ήταν δεινή σέρφερ!</span> <span style="font-family:Arial;"><br /></span></p><p align="justify"><span style="font-family:Arial;"><br /></span></p><p align="justify"><span style="font-family:Arial;"><br /></span></p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmiqip-dfPkBWqXgtcEnvBr9fZNz9QN3Yt0iDj-47D4Ul_JdB53JvFd4AinseyMBc9OYc8TVOX5bGCq2_DmUVgxXnED4E_CUj63Gl7dDm-kIiDnvqAIKqhgUSAXzr9UCF4DI0kUSg6Q-I/s1600/%25CE%259A%25CF%2581%25CE%25B9%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B9.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 180px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmiqip-dfPkBWqXgtcEnvBr9fZNz9QN3Yt0iDj-47D4Ul_JdB53JvFd4AinseyMBc9OYc8TVOX5bGCq2_DmUVgxXnED4E_CUj63Gl7dDm-kIiDnvqAIKqhgUSAXzr9UCF4DI0kUSg6Q-I/s200/%25CE%259A%25CF%2581%25CE%25B9%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B9.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5650040509461389170" /></a><p></p><div align="justify"><span style="font-family:Arial;">Aυτή η δραστήρια γυναίκα που η προσωπικότητά της συγκεντρώνει τον θαυμασμό μας, έγραψε το 1939 τους <i style="mso-bidi-font-style:normal">Δέκα μικρούς νέγρους</i>, ή αλλιώς </span><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style=" mso-ansi-language:EN-US;font-family:Arial;">And</span></i><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style="font-family:Arial;"> </span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US;font-family:Arial;">then</span></i><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style="font-family:Arial;"> </span></i><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style=" mso-ansi-language:EN-US;font-family:Arial;">there</span></i><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style="font-family:Arial;"> </span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US;font-family:Arial;">were</span></i><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style="font-family:Arial;"> </span></i><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style=" mso-ansi-language:EN-US;font-family:Arial;">none</span></i><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style="font-family:Arial;"> </span></i><span style="font-family:Arial;">(όπως πρωτοεκδόθηκε) ή </span><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US;font-family:Arial;">Ten</span></i><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style="font-family:Arial;"> </span></i><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style=" mso-ansi-language:EN-US;font-family:Arial;">little</span></i><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style="font-family:Arial;"> </span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US;font-family:Arial;">Indians</span></i><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style="font-family:Arial;"> </span></i><span style="font-family:Arial;">(όπως το ονόμασαν αργότερα) για λόγους «πολιτικής ορθότητας». Ως βασικό μοτίβο η ΠΑΡΑ.Λ.Ι.Α, εντόπισε τον εγκλεισμό, την εκδίκηση και τη δικαιοσύνη. Μοτίβα που συναντάμε βέβαια και σε άλλα της μυθιστορήματα, όπως το <i style="mso-bidi-font-style:normal">Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρές</i> ή το <i style="mso-bidi-font-style:normal">Ένα άλλοθι για τρία εγκλήματα. </i>Στους <i style="mso-bidi-font-style:normal">Δέκα μικρούς νέγρους</i> οι ήρωες βρίσκονται παγιδευμένοι σε ένα νησί, ενώ ένα εξωτερικό καθεστώς τους επιβάλλεται δια της βίας. Όλοι συμφωνήσαμε ότι το τέλος πάσχει σε αληθοφάνεια, όπως και άλλα μυθιστορήματα της συγγραφέως. Επίσης, ότι οι χαρακτήρες έχουν μεγάλες διαφορές όσον αφορά το πώς βιώνουν τις συνέπειες των εγκλημάτων τους, με τη μεγαλύτερη σκληρότητα να χαρακτηρίζει την δίδα Μπρεντ. Ο Γιάννης Π. σημειώνει ότι η Κρίστυ περισσότερο χρησιμοποιεί, παρά φτιάχνει χαρακτήρες, έχει ορισμένους τύπους που επαναφέρει σε κάθε μυθιστόρημα. Οι χαρακτήρες είναι δευτερεύοντες και εξυπηρετούν την πλοκή. Βασικό ερώτημα είναι πάντα το «ποιος είναι ο δολοφόνος» και γύρω από αυτόν χτίζονται όλα τα υπόλοιπα. </span></div><p class="MsoNormal" align="justify"><span style="font-family:Arial;"><br /></span></p><p class="MsoNormal" align="justify"><span style="font-family:Arial;"><br /></span></p> <p class="MsoNormal" align="justify"><span style="font-family:Arial;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="justify"><span style="font-family:Arial;">Κάπως έτσι αρχίσαμε να συζητάμε τελικά γιατί διαβάζουμε. Γιατί παίρνουμε πράγματα για τον εαυτό μας που αλλιώς δεν μπορούμε να τα προσεγγίσουμε; Για να «συναντηθούμε με το μεγαλείο» όπως λέει ο Μπλουμ; Για να μας ξεκαθαρίσουν πράγματα που έχουμε στο μυαλό μας; Διαβάζοντας, δομείς και ταυτόχρονα αποδομείς το εγώ σου, σημειώνει η Φλωρεντία, μέσα από γνωστά και άγνωστα πράγματα τα οποία διαβάζεις. Μήπως διαβάζουμε για τους ίδιους λόγους που γράφουμε κιόλας; Και τελικά πόση αναγνωστική απόλαυση μας έδωσε το βιβλίο; «Εφόσον είναι ένα βιβλίο που ευχαριστηθήκαμε όλοι κάποιες μέρες του καλοκαιριού, αυτό δίνει την απάντηση», συνόψισε ο Γιάννης Π. Και αυτές τις μέρες του καλοκαιριού, που περάσαμε ξαπλωμένοι σε κάποια ΠΑΡΑ.Λ.Ι.Α. αναπολήσαμε στη συνέχεια, με συνοδεία μπύρας και άλλων οινοπνευματωδών! </span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family:Arial;"><br /></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family:Arial;"><br /></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family:Arial;"><br /></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family:Arial;"><o:p> </o:p></span></p>ΠΑΡΑ.Λ.Ι.Αhttp://www.blogger.com/profile/17938276726756897615noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-5434212389323938321.post-25498749766380691732011-06-08T10:04:00.000-07:002011-06-08T10:07:08.062-07:00«Βρέχει Φως» του Κωστή Γκιμοσούλη<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgi1evb5k90Fz_MDJsYyfQhSjUnpvvo9MJ9xYY1cOLtrx0quQ9F8SU6NSxD9ICYJwUGlObR6yT-tXpzZK3Gvp-WUPuCMhhOt-IkJw8suqAIKm2u14Gy5uTqmZfEwTIO1LWvcLXGCmEizbg/s1600/b68719.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 136px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgi1evb5k90Fz_MDJsYyfQhSjUnpvvo9MJ9xYY1cOLtrx0quQ9F8SU6NSxD9ICYJwUGlObR6yT-tXpzZK3Gvp-WUPuCMhhOt-IkJw8suqAIKm2u14Gy5uTqmZfEwTIO1LWvcLXGCmEizbg/s200/b68719.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5615896191422474402" /></a><br /> <p class="MsoNormal" align="justify">Στην τελευταία λέσχη της χρονιάς διαβάσαμε το «Βρέχει Φως» του Κωστή Γκιμοσούλη, προσπαθώντας να ανιχνεύσουμε τα στοιχεία που μας άρεσαν και να τα διαχωρίσουμε από αυτά που μας ενόχλησαν. Σε γενικές γραμμές δεν μας άρεσε το βιβλίο. Ακόμα και σε αυτούς που το είχαν πρωτοδιαβάσει όταν είχε εκδοθεί – και το είχαν λατρέψει – σήμερα φαίνεται κακογραμμένο, με πολλά εσωτερικά ζητήματα δομής, πλοκής, εξέλιξης της ιστορίας. </p><p class="MsoNormal" align="justify">Ενδιαφέρον μπορεί να βρει κάποιος που αρέσκεται να διαβάζει βιογραφίες ή μυθιστορηματικές βιογραφίες. Επιπλέον, για τους περισσότερους ο χαρακτήρας της Πολυδούρη δεν αποκτούσε υπόσταση, ενώ όλοι συμφώνησαν ότι τα καλύτερα κομμάτια ήταν αυτά που αφορούσαν στην αυτοκτονία του Καρυωτάκη. <span style="mso-spacerun:yes"> </span></p> <p class="MsoNormal" align="justify"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" align="justify"><br /></p><p class="MsoNormal" align="justify"><br /></p><p class="MsoNormal" align="justify">Με το «Βρέχει Φως» έκλεισε μια μέτρια χρονιά για τη λέσχη, χωρίς να παραβλέπουμε ότι συχνά και τα κακά βιβλία προσφέρουν πολύτιμα σημεία για συζήτηση…</p>ΠΑΡΑ.Λ.Ι.Αhttp://www.blogger.com/profile/17938276726756897615noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5434212389323938321.post-64374494175113971312011-05-13T12:12:00.000-07:002011-05-13T12:18:08.517-07:00"Ληξιπρόθεσμα δάνεια" του Πέτρου Μάρκαρη<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_iIvNB009ZeC6p0G7C5RK9UJzw7EbF_ze671OD6FshVxIXpnWyIL4SlYo-QUn376rQDye72TmTEKd5eqPkXoViv6LDEGT8R-PNRKal7d6eBmMYKHzB3b9iqbVt5j1oTEKjkuKNPtz2yM/s1600/exofmarkari.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 134px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_iIvNB009ZeC6p0G7C5RK9UJzw7EbF_ze671OD6FshVxIXpnWyIL4SlYo-QUn376rQDye72TmTEKd5eqPkXoViv6LDEGT8R-PNRKal7d6eBmMYKHzB3b9iqbVt5j1oTEKjkuKNPtz2yM/s200/exofmarkari.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5606281007630246642" /></a><span style="font-size:100%;"><br /></span><p class="MsoNormal" style="line-height:150%" align="justify"><span style="font-size:100%;">Ο «γραπτός» αστυνόμος Χαρίτος δεν έχει σχέση με τον τηλεοπτικό. Αυτό διαπιστώσαμε ομόφωνα στη συνάντησή μας, με αφορμή το τελευταίο βιβλίο του Πέτρου Μάρκαρη, που πρωταγωνιστεί και πάλι ο γνωστός ήρωας. Λείπουν πολλά στοιχεία τα οποία θα μπορούσαν να τον καταστήσουν ζωντανό πρόσωπο, με αποτέλεσμα να μοιάζει τελικά με σχέδιο χαρακτήρα, με πολλά αναληθοφανή σημεία, όπως για παράδειγμα η πλήρης άγνοιά του για το ποδόσφαιρο! Η Μαίρη μας λέει ότι σε συζήτησή της με τον συγγραφέα, της είχε δηλώσει ότι το ζήτημα αυτό δεν τον απασχολεί, γιατί ο Χαρίτος αποτελεί απλά ένα όχημα για να πει την ιστορία του. </span></p><p class="MsoNormal" style="line-height:150%" align="justify"><span style="font-size:100%;">Φαίνεται πως η τηλεοπτική μεταφορά των ιστοριών του Χαρίτου γεμίζει τα κενά του βιβλίου, η εικόνα δίνει τις λεπτομέρειες του χώρου, του χρόνου και των καταστάσεων, που στην ανάγνωσή μας εξαντλούνται στο μποτιλιάρισμα της Αθήνας. «Ενώ δίνει πραγματικές λεπτομέρειες της πόλης, π.χ. το πάρκινγκ και η μπρασερί της Κριεζώτου, δεν καταφέρνει να δημιουργήσει την αίσθηση της πόλης», λέει η Μαρία, ενώ ο Γιάννης Π. πιστεύει ότι μένει μία αίσθηση σαν να διαβάζεις σενάριο ή σαν να είχε ο ίδιος ο συγγραφέας στο μυαλό του τη μεταφορά στην τηλεόραση. </span></p><p class="MsoNormal" style="line-height:150%" align="justify"><span style="font-size:100%;"><br /></span></p><div align="justify"><span style="font-size:100%;"> </span></div><p class="MsoNormal" style="line-height:150%" align="justify"><o:p><span style="font-size:100%;"> </span></o:p></p><div align="justify"><span style="font-size:100%;"> </span></div><p class="MsoNormal" style="line-height:150%" align="justify"><span style="font-size:100%;">Ακόμα μεγαλύτερες ήταν οι ενστάσεις σχετικά με τον παραλληλισμό ντόπινγκ στον αθλητισμό-ντόπινγκ στο χρήμα. Η όλη αίσθηση που μένει είναι ότι παρακολουθούμε μία ιστορία που είτε κρύβει από πίσω ένα οικονομικό σκάνδαλο και πιθανότερο ξέπλυμα μαύρου χρήματος (όπως στον </span><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span style="font-size:100%;">Βασικό Μέτοχο</span></i><span style="font-size:100%;">) είτε ο δολοφόνος είναι κάποιος που έχει πληγεί από τις τράπεζες. Τελικά, η σύνδεση που γίνεται στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου, όπου ο εγκέφαλος της επιχείρησης ομολογεί τα κίνητρά του, είναι πολύ χαλαρή και έωλη. Ενώ ο Μάρκαρης ανοίγει ένα θέμα σοβαρό και επίκαιρο, όπως ομολογεί και ο ίδιος ονομάζοντας το βιβλίο του ως το πρώτο της </span><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span style="font-size:100%;">Τριλογίας της Κρίσης</span></i><span style="font-size:100%;">, αφήνει εντελώς ανεκμετάλλευτη τη δύναμη του θέματος, που καίει όσο τίποτα αυτές τις μέρες. Το μυθιστόρημα γράφτηκε πολύ πρόσφατα, το καλοκαίρι του 2010, εν μέσω κρίσης και η λέσχη αναρωτήθηκε κατά πόσο μπορεί να γραφτεί ένα έργο που εξετάζει ολοκληρωμένα ένα ζήτημα, όταν βρίσκεται μέσα σε αυτό ή αν είναι απαραίτητη η χρονική και συναισθηματική απόσταση.</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height:150%" align="justify"><span style="font-size:100%;"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height:150%" align="justify"><span style="font-size:100%;">Η αίσθηση που έμεινε από την συνάντησή μας ήταν μία μικρή απογοήτευση, καθώς έλειψε και η αναγνωστική απόλαυση … «κάτι έλειπε»!</span></p>ΠΑΡΑ.Λ.Ι.Αhttp://www.blogger.com/profile/17938276726756897615noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5434212389323938321.post-44553082109190365812011-02-15T02:16:00.000-08:002011-02-15T02:24:50.750-08:00Κάρσον ΜακΚάλερς «Ανταύγειες σε χρυσά μάτια»<p align="justify">Στην τελευταία μας συνάντηση, «επιστρέψαμε» στον αμερικάνικο νότο διαβάζοντας μια ακόμα σημαντική συγγραφέα, την Κάρσον ΜακΚάλερς, και το βιβλίο της «Ανταύγειες σε χρυσά μάτια», που έγραψε το 1941.</p><p align="justify"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUtpioXnxvAXpMvGfqpfspqp-5NhHkDqK_Ol6LmcovUixZ2r3QLsJBONbPD0o-L2Aiyb7nMvAlbq_Hr2t0oev6wn6wGAIJWFBNIo9b9G6Ea6v_x_c_gwhSwAEqvV_NOYjpDJ1jNXvEceQ/s1600/9789604556519.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 134px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUtpioXnxvAXpMvGfqpfspqp-5NhHkDqK_Ol6LmcovUixZ2r3QLsJBONbPD0o-L2Aiyb7nMvAlbq_Hr2t0oev6wn6wGAIJWFBNIo9b9G6Ea6v_x_c_gwhSwAEqvV_NOYjpDJ1jNXvEceQ/s200/9789604556519.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5573859056859820898" /></a><br /></p><p align="justify"><br /></p><p class="MsoNormal" align="justify">Εκπρόσωπος του λογοτεχνικού ρεύματος <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US">american</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US">southern</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US">gothic</span>, η ΜακΚάλερς μιλάει για τον έρωτα, την αγάπη, όπως η ίδια τα αντιλαμβάνεται.</p> <p class="MsoNormal" align="justify"><span style="mso-spacerun:yes"> </span></p> <p class="MsoNormal" align="justify">Βρισκόμαστε στον Αμερικανικό νότο και τα γεγονότα διαδραματίζονται σε ένα στρατόπεδο σε καιρό ειρήνης. Ήρωες είναι ο λοχαγός Πέντερτον, ο οποίος ανακαλύπτει τη σεξουαλικότητά του και στην άλλη όχθη η Άλισον Λάγκτον, η οποία έχοντας χάσει ένα παιδί, πασχίζει με κάθε τρόπο να «σβήσει» από πάνω της το φύλο της. Ανάμεσα σε αυτούς τους δύο βρίσκεται η Λενόρα Πέντερτον που διατηρεί, σιγά-σιγά όλο και πιο φανερά, σχέση με τον ταγματάρχη Λάγκτον. Την ιστορία κινεί ένας νεαρός στρατιώτης, ο οποίος μπαίνει σαν καταλύτης στη ζωή<span style="mso-spacerun:yes"> </span>του λοχαγού Πέντερτον.</p><p class="MsoNormal" align="justify"><br /></p><p class="MsoNormal" align="justify">Η ΜακΚάλερς μιλάει για τον γάμο που καταρρέει, μέσα σε μια νοσηρότητα και μιζέρια που βγάζει στην επιφάνεια όλη την υποκρισία και την ψευτιά. Όλοι ασφυκτιούν, αλλά δύσκολα κάνουν κάτι για να ξεφύγουν από τα βάρη τους, ο θάνατος-αυτοκτονία της Άλισον και ο φόνος που διαπράττει στο τέλος ο λοχαγός Πέντερτον, δεν λυτρώνουν, αλλά αντίθετα βαραίνουν πιο πολύ το όλο κλίμα της σήψης. </p><p class="MsoNormal" align="justify"><br /></p> <p class="MsoNormal" align="justify"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" align="justify">Αναγνωρίσαμε τη σημασία της Μακ Κάλερς για την αμερικάνικη λογοτεχνία, κάτι που φαίνεται κυρίως από το πόσους πολλούς συγγραφείς, σύγχρονούς της και νεότερούς της, έχει επηρεάσει. Ωστόσο, θεωρήσαμε ότι, αν και μας άρεσε πολύ το βιβλίο, μάλλον δεν είναι το καλύτερό της, το κλείσιμό του, είναι λίγο απότομο, και οι χαρακτήρες δεν πατούν όλοι σταθερά στα πόδια τους.</p><p align="justify"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifM3vMpklWR3vlF1tn7tpdAjy4aa9VvrYGp8vtk0asDXUPQdz4Sv3pdyG19QkbNdJrddtfjSUYUa94moSi10hSCy1VJuKKmIK64QT0LZIsdJtYJFcCRPmnx0xSb2QeYTSBlgFnZQ6Y6jY/s1600/antaygeies.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 140px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifM3vMpklWR3vlF1tn7tpdAjy4aa9VvrYGp8vtk0asDXUPQdz4Sv3pdyG19QkbNdJrddtfjSUYUa94moSi10hSCy1VJuKKmIK64QT0LZIsdJtYJFcCRPmnx0xSb2QeYTSBlgFnZQ6Y6jY/s200/antaygeies.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5573858608855483314" /></a></p><p class="MsoNormal" align="justify"><br /></p> <p class="MsoNormal" align="justify"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" align="justify"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" align="justify">Το βιβλίο έχει μεταφερθεί στον κινηματογράφο από τον Τζον Χιούστον (1967), με πρωταγωνιστές την Ελίζαμπεθ Τέιλορ και τον Μάρλον Μπράντο.</p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>ΠΑΡΑ.Λ.Ι.Αhttp://www.blogger.com/profile/17938276726756897615noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5434212389323938321.post-91066369249079632052011-01-14T04:30:00.000-08:002011-01-14T04:41:07.369-08:00Η «Aπίστευτη και θλιβερή ιστορία της αθώας Ερέντιρα και της άσπλαχνης γιαγιάς της» του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες<p><span style="'font-family:;font-size:12.0pt;"></span><span style="font-size:100%;"><br /></span></p><p align="justify"><span style="font-size:100%;">Η</span><span style="mso-spacerun:yes"><span style="font-size:100%;"> </span></span><span style="font-size:100%;">«</span><span style="font-size:100%;">A</span><span style="font-size:100%;">πίστευτη και θλιβερή ιστορία της αθώας Ερέντιρα και της άσπλαχνης γιαγιάς της» </span><span style="font-size:100%;">σήμανε την έναρξη του 2011 στην ΠΑΡΑΛΙΑ.</span></p><p align="justify"><br /></p><p align="justify"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhySrdUdGL-uxdTnwVtb7VI-wyy06TyqKvQYOZJLnDkETVoCVvkRYDO0r2TD918Q6e4EPgBmtyZz66Kxbo5wkkLdA-0oJvRrwogTlzMevcGYP8T2F4qVIXAP3Z89eB9PvohWUA5vLn_LuA/s1600/1.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 120px; height: 182px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhySrdUdGL-uxdTnwVtb7VI-wyy06TyqKvQYOZJLnDkETVoCVvkRYDO0r2TD918Q6e4EPgBmtyZz66Kxbo5wkkLdA-0oJvRrwogTlzMevcGYP8T2F4qVIXAP3Z89eB9PvohWUA5vLn_LuA/s200/1.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5562018522803532898" /></a><br /></p><p align="justify"> <p class="MsoNormal" align="justify">Ένα βιβλίο που επελέγη για να πάμε μια μικρή βόλτα στον κόσμο του <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US">Gabriel</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US">Garcia</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US">Marquez</span>, για να πάρουμε μια-επίσης μικρή- γεύση από μαγικό ρεαλισμό, για να γοητευθούμε ή να απογοητευθούμε από την κινηματογραφική τροπή σε φυγή της Ερέντιρα στο τέλος και –ας μην κρυβόμαστε- ένα βιβλίο τόσο μικρό που μας ταίριαζε απόλυτα ως <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US">light</span><span lang="EN-US"> </span><span style="mso-spacerun:yes"> </span>μεθεορταστικό ανάγνωσμα. </p> <p class="MsoNormal" align="justify"><span style="mso-spacerun:yes"> </span></p> <p class="MsoNormal" align="justify">Αυτή η μικρή νουβέλα του <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US">Marquez</span><span lang="EN-US"> </span>αφηγείται την ιστορία της έφηβης Ερέντιρα, που εκδίδεται ασταμάτητα από τη γιαγιά της προκειμένου να εξιλεωθεί για το κατά λάθος κάψιμο του σπιτιού τους. Ως έργο ενός πολύ σπουδαίου συγγραφέα, δυστυχώς η μοίρα του είναι να πέσει στη σύγκριση με τα «μεγάλα» έργα του. Μια σύγκριση ατυχής έτσι και αλλιώς, αφού ότι και αν τοποθετηθεί δίπλα στα «Εκατό Χρόνια Μοναξιάς» και στον «Έρωτα στα χρόνια της Χολέρας» αναγκαστικά θα μοιάζει μικρό και ελλιπές. Εξέπληξε πολλούς από εμάς που γνωρίζουμε τον <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US">Marquez</span><span lang="EN-US"> </span>από τα μεγάλα έργα του η ενασχόληση με μια και μόνο ιστορία, σε αντίθεση με την προσφιλή τακτική του να εισχωρεί στο σύμπαν μιας οικογένειας και να εμβαθύνει στο χαρακτήρα και στη ζωή κάθε μέλους της ξεχωριστά και να αναδεικνύει τους συσχετισμούς και τις συμπτώσεις που το συνδέουν με τους υπόλοιπους.</p><p align="justify"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1ZYlW5UWJr2LaB94Xr1ncMEgD2vB4QxBQL47Nnhxs-uZNFOEIlC8c2PqVjm3qMZS8wPC0DAglbMBPvl-Tpkt59VkapsfGAjhcrzRTDuj32j3VgQ2U5SmYZz37VZV961Fptes4Rg5CB4U/s1600/2.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 178px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1ZYlW5UWJr2LaB94Xr1ncMEgD2vB4QxBQL47Nnhxs-uZNFOEIlC8c2PqVjm3qMZS8wPC0DAglbMBPvl-Tpkt59VkapsfGAjhcrzRTDuj32j3VgQ2U5SmYZz37VZV961Fptes4Rg5CB4U/s200/2.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5562018422249921074" /></a><br /></p><p align="justify"><br /></p><p align="justify"> <p class="MsoNormal" align="justify">Σε σχέση με τους χαρακτήρες του βιβλίου, ο περισσότερο ολοκληρωμένος και πειστικός υπήρξε για τους περισσότερους αυτός της γιαγιάς. Επιβλητική μέσα στην αποκρουστικότητα της και συνεπής στην ωμότητα που επέδειξε από την πρώτη κιόλας σελίδα, είναι μια ηρωίδα που την βλέπει κανείς ολοζώντανη μπροστά του διαβάζοντας. Ο τρόπος που ασκεί την εξουσία της αλλά και ο τρόπος που υποτάσσονται σε αυτήν η εγγονή της και οι γύρω της, της προσδίδει μια μη ανθρώπινη, σχεδόν μαγική διάσταση. Είναι μια γυναίκα αδίστακτη και αδηφάγα και η δύναμή της είναι τέτοια που αντέχει για καιρό στην έρημο χωρίς τροφή και νερό και δεν σκοτώνεται ούτε από το δυνατότερο δηλητήριο. Φυσικά είναι ο χαρακτήρας που μαγνητίζει περισσότερο τον αναγνώστη με τις μη ανθρώπινες ιδιότητες που του προσδίδονται.</p><p class="MsoNormal" align="justify"><br /></p><p class="MsoNormal" align="justify"><br /></p> <p class="MsoNormal" align="justify"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" align="justify">Από την άλλη πλευρά η Ερέντιρα σαν χαρακτήρας άφησε αρκετά ερωτηματικά και δεν κατόρθωσε να «πείσει» κάποιους. Η άνευ όρων υποταγή της στις παρανοϊκές υποδείξεις τις γιαγιάς επί εικοσαετίας και η παντελής έλλειψη αντίδρασης δεν εξηγούν και δεν προετοιμάζουν τον αναγνώστη για την ανατροπή του τέλους. Η στωικότητα με την οποία δέχεται η Ερέντιρα τη μοίρα της είναι τόσο παγιωμένη ως κατάσταση στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου, που δεν αφήνει να διαφανεί ότι υπάρχει μια κρυμμένη δύναμη μέσα της που θα πυροδοτηθεί την κατάλληλη στιγμή και θα κάνει το μεγάλο βήμα. Αν και έχει ήδη προσπαθήσει δυο φορές να ξεφύγει, η τροπή της σε φυγή μετά το φόνο της γιαγιάς αφήνοντας ταυτόχρονα και τον «αγαπημένο» της Οδυσσέα πίσω, συνιστά ανατροπή και έκπληξη για τον αναγνώστη. </p><p class="MsoNormal" align="justify"><span style="font-size:100%;"><br /></span></p><div align="justify"><span style="font-size:100%;"> </span></div><p class="MsoNormal" align="justify"><o:p><span style="font-size:100%;"> </span></o:p></p><p align="justify"><span style="font-size:100%;"> </span><span style="font-size:100%;">Η ιστορία της Ερέντιρα εισάγει το μαγικό στοιχείο μέσα στις ρεαλιστικές καταστάσεις που ζουν οι ήρωες της. Ο μαγικός ρεαλισμός, που επιτρέπει στον ήρωα να ζει τη δική του υποκειμενική πραγματικότητα δίπλα στην αντικειμενική, αναπτύχθηκε στη Λατινική Αμερική για να αντικατοπτρίσει τη μοναδική και εξωπραγματική ατμόσφαιρά της. Είναι « η τέχνη των λαών ο πολιτισμός των οποίων δεν έχει πάψει ποτέ να αναφέρεται σε ένα δεύτερο επίπεδο πραγματικότητας»</span> σύμφωνα με τον <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US">Levi</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US">Strauss</span>. Η διαπραγμάτευση των μεταφυσικών στοιχείων <span style="mso-spacerun:yes"> </span>και του μαγικού γίνεται με τρόπο σαν να είναι απόλυτα φυσικά, διαχωρίζοντάς τον μαγικό ρεαλισμό από τον σουρεαλισμό που εξερευνά τον κόσμο της φαντασίας και του ασυνείδητου.</p><p align="justify"><br /></p><p align="justify"><br /></p><p align="justify"><span style="'font-family:;font-size:12.0pt;"> </span> </p><p class="MsoNormal" align="justify">Κάποιοι προσπάθησαν να εντοπίσουν τους συμβολισμούς του βιβλίου. Η γιαγιά θεωρήθηκε πως θα μπορούσε να συμβολίζει την απληστία και –σύμφωνα με τους αναλυτές του Μάρκες- συσχετίζεται με τα καταπιεστικά καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής. Τα μοτίβα του Μάρκες (<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US">Macondo</span>, μοναξιά, <st1:personname productid="La Violencia" st="on"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US">La</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US">Violencia</span></st1:personname>) δεν μπορούν εύκολα να εντοπιστούν σε αυτή τη μικρή νουβέλα, ωστόσο η αγριότητα της φύσης και η ένταση με την οποία βιώνονται τα πάντα (το φύσημα του ανέμου, το κάψιμο του ήλιου) παραπέμπουν στην ιδιαιτερότητα αυτών των χωρών αλλά και στα επαναλαμβανόμενα στοιχεία στα βιβλία του συγγραφέα που έχουν να κάνουν με τα προσωπικά του βιώματα και την πολιτική κατάσταση της Λατινικής Αμερικής.<span style="mso-spacerun:yes"> </span></p><p class="MsoNormal" align="justify"><br /></p><p class="MsoNormal" align="justify"><br /></p> <p class="MsoNormal" align="justify"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" align="justify">Στις ιδιαιτερότητες της «Ερέντιρα» μπορούμε να προσθέσουμε πως αρχικά είχε γραφτεί ως σενάριο από το συγγραφέα, στη συνέχεια το σενάριο «χάθηκε» για να ξαναγραφτεί ως βιβλίο το 1978 και να μετατραπεί ξανά σε σενάριο σε συνεργασία με τον μεξικανό σκηνοθέτη <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US">Ruy</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US">Guerra</span>. Γυρίστηκε ως ταινία το 1983 με την Ειρήνη Παππά στο ρόλο της γιαγιάς. Παρατηρήσαμε άλλωστε πως πολλά σημεία ήταν γραμμένα με τρόπο κινηματογραφικό, με αποκορύφωμα βέβαια το τέλος. Επιπλέον, οι απρόσμενοι επιθετικοί προσδιορισμοί του <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US">Marquez</span><span lang="EN-US"> </span>(βλ. «φευγαλέους δίσκους») μέσα στην υπερβολή τους συμβάλλουν στη δημιουργία μιας ατμόσφαιρας ιδιαίτερης και στην εικονοποίηση της πραγματικότητας που περιγράφει. </p><div align="justify"><br /></div><p align="justify"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHg9ozPikA80Vl3NpQ8_NZYag5V23cmaYlB682B3jdG8W4BBHxaPU3q3wdanDp77VXQdiA7iBrlWvbtm1cxKcjCSE2Iq6BSIpc-4bW3g2QtMrqIH4moMrBzHn73TqWhVTLbnGRqeHKFPM/s1600/3.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 132px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHg9ozPikA80Vl3NpQ8_NZYag5V23cmaYlB682B3jdG8W4BBHxaPU3q3wdanDp77VXQdiA7iBrlWvbtm1cxKcjCSE2Iq6BSIpc-4bW3g2QtMrqIH4moMrBzHn73TqWhVTLbnGRqeHKFPM/s200/3.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5562018262845430850" /></a> <p class="MsoNormal" align="justify"><span style="mso-spacerun:yes"> </span></p><p align="justify"><br /></p><p align="justify">Η Ερέντιρα και η γιαγιά της, που παρεμπιπτόντως έκαναν και ένα πέρασμα από το βιβλίο<span style="mso-spacerun:yes"> </span>«Εκατό Χρόνια Μοναξιά», ήταν μια ιστορία που προκάλεσε<span style="mso-spacerun:yes"> </span>μια εποικοδομητική κουβέντα, και μας έβαλε για λίγο στην ατμόσφαιρα του μαγικού ρεαλισμού του <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US">Marquez</span>, ακόμα και αν από κάποιους θεωρήθηκε μια μέτρια στιγμή ενός μεγάλου συγγραφέα .<br /></p><p align="justify"><br /></p><p align="justify"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFRdEkniFTXRTMktheoJ99nwyBOfRqawdLcqc4C3aqZOx8TzJxxDno6X8_VifpnJmib9X8KfG8JpG9pgHLSMi8y-jbHFE5ntPwZkcA5EAXW4-B3v4sHh3Vtmwn_wWOXQz0f3AGzh3I280/s1600/4.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFRdEkniFTXRTMktheoJ99nwyBOfRqawdLcqc4C3aqZOx8TzJxxDno6X8_VifpnJmib9X8KfG8JpG9pgHLSMi8y-jbHFE5ntPwZkcA5EAXW4-B3v4sHh3Vtmwn_wWOXQz0f3AGzh3I280/s200/4.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5562018124907511858" /></a></p><p align="justify"><br /></p><p align="justify"><br /></p><p align="justify">Κατόπιν αυτών, κόπηκε η πρωτοχρονιάτικη πίτα της Λέσχης, όπου με ένα μαγικό τρόπο το φλουρί το κερδίσαμε όλοι!!!!</p><p><br /></p>ΠΑΡΑ.Λ.Ι.Αhttp://www.blogger.com/profile/17938276726756897615noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5434212389323938321.post-59582065613261195252010-12-15T08:40:00.000-08:002010-12-15T08:53:48.450-08:00"Διαβάζοντας στη Χάννα" του Bernhard Schlink<div align="right"><b style="mso-bidi-font-weight:normal">Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010</b><br /></div><p class="MsoNormal"><br /></p><p class="MsoNormal" align="justify"><br /></p><p class="MsoNormal" align="justify">Είναι σπάνιο ένα βιβλίο να προκαλέσει την ίδια αναγνωστικήή <img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 124px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhdohg9ioUIb0Rx_IRnsSMZGG510We6AIC9xkm2l027tpj4CSifmxQHz7sPZSi5AIU6r5ZuzMwkarXnQK4OQ6VHGxUdc1MdilJUakGsh4SuKruLrkYDRdmobPL1Glrpwvm5wYTfAwbQa0/s200/Schlink_Bernhard_Hanna.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5550950557219693778" />ευχαρίστηση σε όλα μέλη της λέσχης μας και όποτε αυτό συμβαίνει είναι ιδιαίτερα απολαυστικό. Δεν είναι τυχαίο που η συγκεκριμένη συζήτηση της περασμένης Δευτέρας, πάνω στο «διάσημο» βιβλίο του <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US">Schlink</span> «Διαβάζοντας στη Χάννα» δεν προχώρησε καθόλου σε πεδία ανάλυσης της γραφής και της τεχνικής του συγγραφέα. Το θέμα και οι χαρακτήρες του βιβλίου ήταν τόσο δυνατά που μονοπώλησαν το ενδιαφέρον και όλοι συμφωνήσαμε ότι πρόκειται για ένα έργο με μεγάλη λογοτεχνική αξία.</p><p class="MsoNormal" align="justify"><br /></p> <p class="MsoNormal" align="justify">Ο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US">Bernhard</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US">Schlink</span>, νομικός και καθηγητής συνταγματικού δικαίου, ήταν γνωστός στη Γερμανία ως συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων. Με το «<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US">Der</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US">Vorleser</span>» (τίτλος αμετάφραστος στα ελληνικά, αφού σημαίνει «αυτός που διαβάζει στον άλλον»-στα αγγλικά μεταφράστηκε ως «<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US">The</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US">reader</span>») το 1995, η φήμη του ξεπέρασε τα όρια της πατρίδας του, καθώς το έργο μεταφράστηκε σε περισσότερες από 45 γλώσσες, βρέθηκε στην κορυφή των <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US">best</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US">sellers</span> ακόμα και στους <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US">New</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US">York</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US">Times</span><span lang="EN-US"> </span>(το μόνο γερμανικό μυθιστόρημα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτή τη θέση) και σήμερα θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα έργα της γερμανικής λογοτεχνίας και διδάσκεται στα γερμανικά σχολεία.</p><p class="MsoNormal" align="justify"><br /></p><p class="MsoNormal" align="justify"><br /></p> <p class="MsoNormal" align="justify">Στη συζήτησή μας, ο Γιάννης Χ. επισήμανε πρώτος τα σταθερά δίπολα που υπάρχουν στο έργο και αφορούν τη σχέση ανάμεσα στο ατομικό και το συλλογικό: ατομική και συλλογική μνήμη, επίγνωση, ευθύνη. Η φιλολογία γύρω από το βιβλίο μιλάει για αυτή τη σχέση της νεότερης γενιάς Γερμανών με τη γενιά που ανέδειξε τον Ναζισμό και κατά πόσο οι σχέσεις των χαρακτήρων αντικατοπτρίζουν τον θυμό των Γερμανών για τους προγόνους τους. Η Αλεξάνδρα, έχοντας ζήσει χρόνια στη Γερμανία, μας μίλησε για τη γνώση των Γερμανών ότι η ανθρωπότητα δε θα τους συγχωρήσει ποτέ το Ολοκαύτωμα. Η Κατερίνα, παρατήρησε ότι το βιβλίο δε θέλει να τονίσει την ιστορία του Ολοκαυτώματος, αλλά το στοιχείο της ενοχής, άποψη την οποία όλοι μοιραστήκαμε. Όπως δήλωσε και ο ίδιος ο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US">Schlink</span><span lang="EN-US"> </span>σε συνέντευξή του<a style="mso-footnote-id:ftn1" href="http://www.blogger.com/post-create.g?blogID=5434212389323938321#_ftn1" name="_ftnref1" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family:Calibri;"><span style="mso-special-character:footnote"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="'font-size:12.0pt;mso-bidi-font-size:">[1]</span></span></span></span></span></a> η ενοχή είναι κάτι που περνάει από γενιά σε γενιά στη Γερμανία και που πλέον έχει μετατραπεί σε αίσθηση χρέους προς τους απογόνους των θυμάτων. Κάτι που αντικατοπτρίζεται στον χαρακτήρα του Μίχαελ, ο οποίος από τη μία δεν μπορεί να σταματήσει να αγαπάει τη Χάννα κι απ΄ την άλλη αδυνατεί να τη συγχωρήσει.</p><p class="MsoNormal" align="justify"><br /></p><p class="MsoNormal" align="justify"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 58px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZhesHiratDxAOXcAKjwzs6H3g3JtT0R_-l6F2N2iG1jdsaXigGEdysgq8Mm2V7XdoX0D3CaWmTExHJS3QjBO2clPf0rEAfiIvH5cEzqyixtRoyKWREnzPJer2zqrma1S1Ae4ail4ht8Q/s200/Image2.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5550951558312712402" /><br /></p><p class="MsoNormal" align="justify">Τα περισσότερα μέλη της ΠΑΡΑ.Λ.Ι.Α.ς δεν πείστηκαν από τον χαρακτήρα της Χάννα. Η Μαίρη τόνισε ότι ανεξάρτητα με τον αναλφαβητισμό του, δεν είναι λογικό κάποιος να φτάσει να γνωρίσει τις ανθρώπινες αξίες μέσα από τον Όμηρο ή άλλα αναγνώσματα. Η άγνοια δεν απαλλάσσει, άποψη που στηρίζει και ο ίδιος ο συγγραφέας στην ίδια συνέντευξη, μιλώντας για «ηθικό αναλφαβητισμό» που είναι πολύ πιο ολέθριος. Ένας ηθικός αναλφαβητισμός που στην περίπτωση της Γερμανίας οδήγησε σε «συλλογική νάρκωση», όπως αναφέρεται και μέσα στο έργο. Η Χάννα όμως, είναι ένας ανθρώπινος χαρακτήρας, όπως παρατήρησαν η Μαρία και η Μαίρη, με πολλά ελαττώματα και με βασικό χαρακτηριστικό της την ντροπή του αναλφαβητισμού, που ορίζει τα πάντα στη ζωή της. Όταν όμως μαθαίνει να διαβάζει, έρχεται η συναίσθηση της ευθύνης της που είναι ακόμα μεγαλύτερη ντροπή. Γι αυτό τελικά αυτοκτονεί; Από ενοχές; Από αδυναμία επανένταξης; Από καθήκον; Από τον συνδυασμό όλων των παραπάνω; Ο Μίχαελ, προς το τέλος του έργου (σελ 177) παρατηρεί: «ο αναλφαβητισμός είναι ανηλικότητα. Η Χάννα, έχοντας το θάρρος να μάθει ανάγνωση και γραφή, είχε κάνει το βήμα από την ανηλικότητα στην ενηλικίωση, ένα βήμα διαφωτισμού». Η αναγνώριση της ευθύνης της είναι ίσως η δύναμη που έσπρωξε τη Χάννα στην αυτοκτονία, όπως πιστεύει ο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US">Cohen<a style="mso-footnote-id:ftn2" href="http://www.blogger.com/post-create.g?blogID=5434212389323938321#_ftn2" name="_ftnref2" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family:Calibri;"><span style="mso-special-character:footnote"><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="EN-US" style="'font-size:12.0pt;mso-bidi-font-size:">[2]</span></span></span></span></span></a></span>. </p><p class="MsoNormal" align="justify"><br /></p> <p class="MsoNormal" align="justify">Τελικά, όπως επισήμανε και ο Γιάννης Π., το κατόρθωμα του συγγραφέα είναι η ψυχραιμία του απέναντι σε αυτό που αφηγείται. Ο<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US">Schlink</span> δεν παίρνει θέση, αλλά αφήνει τον αναγνώστη να αποφασίσει. Δίνει όσα χρειάζεται για την ιστορία, ψύχραιμα και κρατώντας απόσταση, χωρίς ωστόσο να καταλήγει ψυχρός, αφού έχει επιλέξει να κάνει τις αναγωγές στο συλλογικό μέσα από το προσωπικό, το ανθρώπινο.</p><p class="MsoNormal" align="justify"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 150px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnYtRYzxWTF7vr7m89mDgUnlnWsmfraOxhDR4kZqJSzZSraKCNqh0FvA7HOf-P2W078Hl4wrYDFULXKT26D0CsHmFiJNRyKfnqhKdc3lkcjAgKZbkbbVq1iL7MWt4u_Wf4gOSCef3ZSiI/s200/DSC04277.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5550952147528213810" /></p><p class="MsoNormal" align="justify">Η συνάντηση της Δευτέρας με αφορμή τη «Χάννα» μας χόρτασε πνευματικά και ήταν η τέλεια αρχή για να χορτάσουμε και με τις λιχουδιές στο παρακείμενο ταβερνείο, μετά τη συζήτησή μας. Ήταν ένα ευτυχές κλείσιμο για αυτή την αναγνωστική μας χρονιά.</p><p class="MsoNormal" align="justify"><br /></p> <div style="mso-element:footnote-list"><div align="justify"> </div><hr align="justify" size="1" width="33%"> <div style="mso-element:footnote" id="ftn1" align="justify"> <p class="MsoFootnoteText"><a style="mso-footnote-id:ftn1" href="http://www.blogger.com/post-create.g?blogID=5434212389323938321#_ftnref1" name="_ftn1" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family:Calibri;"><span style="mso-special-character:footnote"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="'line-height:115%;font-size:10.0pt;">[1]</span></span></span></span></span></a> <a href="http://kikitriantafylli.wordpress.com/2009/01/24/bernhard-schlink-%CE%B5%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%84%CE%BF%CF%83%CE%BA%CE%B1%CF%81/">http://kikitriantafylli.wordpress.com/2009/01/24/bernhard-schlink-%CE%B5%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%84%CE%BF%CF%83%CE%BA%CE%B1%CF%81/</a></p> </div> <div style="mso-element:footnote" id="ftn2"> <p class="MsoFootnoteText" align="justify"><a style="mso-footnote-id:ftn2" href="http://www.blogger.com/post-create.g?blogID=5434212389323938321#_ftnref2" name="_ftn2" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family:Calibri;"><span style="mso-special-character:footnote"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="'line-height:115%;font-size:10.0pt;">[2]</span></span></span></span></span></a> <a href="http://crimevssocialcontrol.blogspot.com/2010/01/blog-post_16.html">http://crimevssocialcontrol.blogspot.com/2010/01/blog-post_16.html</a></p> </div> </div>ΠΑΡΑ.Λ.Ι.Αhttp://www.blogger.com/profile/17938276726756897615noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5434212389323938321.post-80393905928637578722010-11-03T08:12:00.000-07:002010-11-03T08:20:58.784-07:00"Ο Πέπλος" του Μίλαν Κούντερα<strong><span style="font-size:100%;">Ο πέπλος</span></strong><span style="font-size:100%;"> </span><span style="font-size:100%;"> </span><p class="MsoNormal" align="right"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 92px; height: 130px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCwLPauqNxzMssFNtwGRbGTRRXhHJz1yx3Dk1Y1_eL7BvmHtkXEz27eBi1lq3KZJszTPx76FQ7qrwtsh4YKI3aQYcU975YsgxYl2Gq5VHeEBEOECHDjLXokupvY9I8B4298sqfcePDZ-s/s200/bo_O_peploss.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5535342778202373714" /><span style="font-size:100%;">Συγγραφέας Μίλαν Κούντερα</span></p><span style="font-size:100%;"> </span><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010</span></p><span style="font-size:100%;"> </span><p class="MsoNormal" align="right"><span style="font-size:100%;">Αίθριο των εκδόσεων Μεταίχμιο</span></p><span style="font-size:100%;"> </span><p class="MsoNormal" align="justify"><span style="font-size:100%;"></span><span style="font-size:100%;"><br /></span></p><p class="MsoNormal" align="justify"><span style="font-size:100%;"><br /></span></p><p class="MsoNormal" align="justify"><span style="font-size:100%;">Παρόντες Μάρθα, Μαίρη, Γιάννης Π., Δημήτρης, Έφη, Φλωρεντία, Γιάννης Χ. και Μαρία</span></p><span style="font-size:100%;"> </span><p class="MsoNormal" align="justify"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><o:p><span style="font-size:100%;"> </span></o:p></b></p><span style="font-size:100%;"> </span><p class="MsoNormal" align="justify"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="font-size:100%;"><br /></span></b></p><p class="MsoNormal" align="justify"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="font-size:100%;">Μαρία</span></b><span style="font-size:100%;">. Πρότεινα το συγκεκριμένο βιβλίο γιατί θεωρώ ότι έχω έλλειμμα σε θεωρητικές γνώσεις λογοτεχνίας. Δεν ήθελα να προτείνω όμως ένα αμιγώς ακαδημαϊκό έργο αλλά το θεωρητικό</span><span style="font-size:100%;"> έργο ενός δημιουργού όπου συνυπάρχει και η βιωμένη πρακτική του τεχνίτη. Έτσι το συγκεκριμένο έργο μπορούμε να το δούμε ως την ποιητική του Κούντερα για το μυθιστόρημα όπου επίσης καταρτίζει και τον προσωπικό του κανόνα από τους συγγραφείς που θαυμάζει και είναι κατά κάποιο τρόπο παρόντες στο δικό του έργο. Επίσης νομίζω ότι όταν ένας συγγραφέας μιλάει για κάποιον άλλο ομότεχνό του στην πραγματικότητα</span><span style="mso-spacerun:yes"><span style="font-size:100%;"> </span></span><span style="font-size:100%;">μιλάει για τον εαυτό του. </span></p><span style="font-size:100%;"> </span><p class="MsoNormal" align="justify"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="font-size:100%;">Μαίρη.</span></b><span style="font-size:100%;"> Το πρόβλημά μου ήταν ότι δεν μπόρεσα να εντοπίσω</span><span style="mso-spacerun:yes"><span style="font-size:100%;"> </span></span><span style="font-size:100%;">ένα ενιαίο τρόπο σκέψης. Τα κείμενα δεν είχαν συγκροτημένη δόμηση ώστε να μείνουν στο μυαλό του αναγνώστη. Επίσης με ενόχλησε η απολυτότητά του όσον αφορά τα συμπεράσματά του. Όποιος π.χ. γράφει σήμερα μουσική σαν τον Μπετόβεν είναι ηλίθιος. </span><span style="mso-spacerun:yes"><span style="font-size:100%;"> </span></span><span style="font-size:100%;">Ο Μίλαν ο Θεός είπε και ελάλησε.</span></p><span style="font-size:100%;"> </span><p class="MsoNormal" align="justify"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="font-size:100%;">Μαρία</span></b><span style="font-size:100%;">. Αυτό το εντάσσει στο πλαίσιο της ιστορικότητας. Δεν ξέρω από μουσική αλλά στο χώρο της λογοτεχνίας αυτό που λέει νομίζω ότι ισχύει. Δηλαδή αν κάποιος σήμερα γράφει σε μία πεθαμένη φόρμα π.χ. δεκαπεντασύλλαβο, όχι σαν μεικτή τεχνική αλλά εξ ολοκλήρου σε</span><span style="mso-spacerun:yes"><span style="font-size:100%;"> </span></span><span style="font-size:100%;">δεκαπεντασύλλαβο, αυτό είναι αναχρονισμός και εντάξει ο αναχρονισμός δεν με πειράζει, αλλά το κυριότερο νομίζω ότι είναι άγονο.</span></p><span style="font-size:100%;"> </span><p class="MsoNormal" align="justify"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="font-size:100%;">Μαίρη.</span></b><span style="font-size:100%;"> Αν ένας σήμερα νομίζει ότι τον εκφράζει καλύτερα να γράψει σε δεκαπεντασύλλαβο γιατί όχι. Μπορεί να βρεθεί κι ένας αναγνώστης που να τον αφορά και να το διαβάσει. Εξ άλλου ο Καζαντζάκης δεν έγραψε την Οδύσσειά του σε δεκαπεντασύλλαβο; Σημασία έχει πως θα διαχειριστεί κάποιος το θέμα του. </span></p><span style="font-size:100%;"> </span><p class="MsoNormal" align="justify"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="font-size:100%;">Μαρία.</span></b><span style="font-size:100%;"> Γι αυτό δεν την διαβάζει κανείς την Οδύσσειά του.</span></p><span style="font-size:100%;"> </span><p class="MsoNormal" align="justify"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="font-size:100%;">Δημήτρης.</span></b><span style="font-size:100%;"> (Κουντεροχτυπημένος) Θα συμφωνήσω με τη Μαίρη. Σημασία έχει πως χρησιμοποιεί τις</span><span style="mso-spacerun:yes"><span style="font-size:100%;"> </span></span><span style="font-size:100%;">φόρμες του ο κάθε καλλιτέχνης. Έχω διαβάσει όλα τα έργα του Κούντερα και παίζει πράγματι παιχνίδια στον αναγνώστη του, ειρωνεύεται και αυτοαναιρείται.</span></p><span style="font-size:100%;"> </span><p class="MsoNormal" align="justify"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="font-size:100%;">Μάρθα.</span></b><span style="font-size:100%;"> Είμαι κάθετη σ’ αυτό. Σήμερα πρέπει να γράφουμε για το σήμερα. Μεταφέρω εμπειρία από το χώρο του θεάτρου. Είδα μια παράσταση για την ζωή του Κην. Κάποιος κάθισε σήμερα έγραψε και μετά έστησε παράσταση για τον Κην. Ποιόν αφορά αυτό; </span></p><span style="font-size:100%;"> </span><p class="MsoNormal" align="justify"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="font-size:100%;">Όλοι.</span></b><span style="font-size:100%;"> Ποιος είναι ο Κην;</span></p><span style="font-size:100%;"> </span><p class="MsoNormal" align="justify"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="font-size:100%;">Μάρθα.</span></b><span style="font-size:100%;"> Άγγλος ηθοποιός του δέκατου όγδοου αιώνα. Θεωρείται ο θεμελιωτής της υποκριτικής.</span></p><span style="font-size:100%;"> </span><p class="MsoNormal" align="justify"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="font-size:100%;">Όλοι.</span></b><span style="font-size:100%;"> Α!</span><span style="mso-spacerun:yes"><span style="font-size:100%;"> </span></span></p><span style="font-size:100%;"> </span><p class="MsoNormal" align="justify"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="font-size:100%;"><br /></span></b></p><p class="MsoNormal" align="justify"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="font-size:100%;">Μαίρη</span></b><span style="font-size:100%;">. Που απευθύνεται ο Κούντερα μ’ αυτό το έργο;</span></p><span style="font-size:100%;"> </span><p class="MsoNormal" align="justify"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="font-size:100%;">Γιάννης Χ.</span></b><span style="font-size:100%;"> Στους αναγνώστες των μυθιστορημάτων του. Εμένα μου άρεσε ο πέπλος, κυρίως ως προς τις διαπιστώσεις του, και όχι ως προς το θεωρητικό κομμάτι περί μυθιστορήματος. Έχει εξαιρετικά κομμάτια, όπως όταν σχολιάζει κείμενα που τον εντυπωσίασαν και σε παρασύρει και θέλεις να τα διαβάσεις αν δεν τα ξέρεις, Αυτή τη νουβέλα του</span><span style="mso-spacerun:yes"><span style="font-size:100%;"> </span></span><span style="font-size:100%;">Ιάπωνα Κενζαμπούρο Όε, ας πούμε, έψαξα να βρω αν έχει εκδοθεί στα ελληνικά. </span></p><span style="font-size:100%;"> </span><p class="MsoNormal" align="justify"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="font-size:100%;">Μάρθα.</span></b><span style="font-size:100%;"> Πράγματι. Και το κομμάτι για το θάνατο της Άννας Καρένινα ήταν πολύ καλό.</span></p><span style="font-size:100%;"> </span><p class="MsoNormal" align="justify"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="font-size:100%;">Γιάννης Χ.</span></b><span style="font-size:100%;"> Επίσης αυτό που λέει για τον επαρχιωτισμό των μικρών κρατών και τον επαρχιωτισμό των μεγάλων.</span></p><span style="font-size:100%;"> </span><p class="MsoNormal" align="justify"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="font-size:100%;">Μαρία.</span></b><span style="font-size:100%;"> Για το καλλιτέχνη που θεωρείται ιδιοκτησία του έθνους του αν προέρχεται από</span><span style="mso-spacerun:yes"><span style="font-size:100%;"> </span></span><span style="font-size:100%;">μικρή χώρα.</span></p><span style="font-size:100%;"> </span><p class="MsoNormal" align="justify"><span style="font-size:100%;"><strong>Κάποιος </strong>(δε θυμάμαι ποιος). Λέει ότι κανείς δεν θα ήξερε τον Κάφκα αν είχε γράψει στα τσέχικα.</span></p><span style="font-size:100%;"> </span><p class="MsoNormal" align="justify"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="font-size:100%;">Δημήτρης.</span></b><span style="font-size:100%;"> Ο Κάφκα είχε τρεις επιλογές. Μπορούσε να γράψει στα τσέχικα, στα γίντις ή στα γερμανικά. Επέλεξε </span><span style="mso-spacerun:yes"><span style="font-size:100%;"> </span></span><span style="font-size:100%;">να γράψει στα γερμανικά γιατί ήταν μια γλώσσα με παγκόσμια εμβέλεια κι επιπλέον πίστευε ότι είχε μεγαλύτερες γλωσσικές δυνατότητες σε σχέση με τις άλλες δύο. Άσχετα αν μετά το μετάνοιωσε κι ήθελε να κάψει τα γραπτά του.</span></p><span style="font-size:100%;"> </span><p class="MsoNormal" align="justify"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="font-size:100%;">Μαρία.</span></b><span style="font-size:100%;"> Έτσι είναι. Αν η Φόνισσα</span><span style="mso-spacerun:yes"><span style="font-size:100%;"> </span></span><span style="font-size:100%;">του Παπαδιαμάντη είχε γραφτεί στα αγγλικά θα ήταν ένα κείμενο που θα το ήξερε όλος ο κόσμος.</span></p><span style="font-size:100%;"> </span><p class="MsoNormal" align="justify"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="font-size:100%;">Δημήτρης.</span></b><span style="font-size:100%;"> Και κάποια διηγήματά του με μοντερνιστικά στοιχεία, πριν τον μοντερνισμό.</span></p><span style="font-size:100%;"> </span><p class="MsoNormal" align="justify"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="font-size:100%;">Μαίρη.</span></b><span style="font-size:100%;"> Μπορούσε ο Παπαδιαμάντης να γράψει αγγλικά;</span></p><span style="font-size:100%;"> </span><p class="MsoNormal" align="justify"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="font-size:100%;">Μαρία.</span></b><span style="font-size:100%;"> Τι εννοείς;</span></p><span style="font-size:100%;"> </span><p class="MsoNormal" align="justify"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="font-size:100%;">Μαίρη</span></b><span style="font-size:100%;">. Μπορείς να βγάλεις τον Παπαδιαμάντη έξω απ’ το πλαίσιό του; Μπορείς να τον σκεφτείς π.χ. χωρίς την ορθοδοξία του;</span></p><span style="font-size:100%;"> </span><p class="MsoNormal" align="justify"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="font-size:100%;">Μαρία.</span></b><span style="font-size:100%;"> Υπόθεση κάνουμε. Μήπως ένας αγγλόφωνος Παπαδιαμάντης;</span></p><span style="font-size:100%;"> </span><p class="MsoNormal" align="justify"><span style="font-size:100%;"><strong>Κάποιος</strong> (πάλι δεν θυμάμαι). Πάντως ο Κούντερα μας λέει ότι δεν είναι απαραίτητη συνθήκη για την κατανόηση ενός κειμένου, να είσαι ομοεθνής του συγγραφέα του και να γνωρίζεις τη γλώσσα στην οποία γράφτηκε. Έτσι λέει, κανείς Γάλλος δεν κατανόησε καλύτερα τον Ραμπελαί απ΄ ότι ένας Ρώσος ο Μπαχτίν, τον Ντοστογιέφσκι ένας Γάλλος ο Ζίντ, τον Τζόυς ένας Αυστριακός ο Μπρόχ, τον Ίψεν ένας Ιρλανδός ο Μπέρναντ Σω, τους Βορειοαμερικάνους, Φώκνερ, Ντος Πάσσος, Χεμιγουαίη, οι Γάλλοι συνάδελφοί τους κ.λπ.</span></p><span style="font-size:100%;"> </span><p class="MsoNormal" align="justify"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="font-size:100%;">Φλωρεντία</span></b><span style="font-size:100%;"> (λίγο αργοπορημένη, ας όψονται τα τούρκικα!). Δεν το τελείωσα το βιβλίο. Βαρέθηκα. Λέει πράγματα που γνωρίζουμε, με ακαδημαϊκό τρόπο. </span></p><span style="font-size:100%;"> </span><p class="MsoNormal" align="justify"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="font-size:100%;">Δημήτρης.</span></b><span style="font-size:100%;"> Η ουσία του βιβλίου βρίσκεται στο σημείο που λέει για τον Θερβάντες και τον Δον Κιχότη. (διαβάζει) « Μπροστά από τον κόσμο έπεφτε ένας μαγικός πέπλος υφασμένος από θρύλους. Ο Θερβάντες έστειλε ταξίδι τον Δον Κιχότη, και έσκισε τον πέπλο. Ο κόσμος ξανοίχτηκε μπροστά στον περιπλανώμενο ιππότη σ’ όλη την κωμική γύμνια της πρόζας του». </span></p><span style="font-size:100%;"> </span><p class="MsoNormal" align="justify"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="font-size:100%;">Μαρία.</span></b><span style="font-size:100%;"> Δεν έχω διαβάσει τον Δον Κιχότη. Μόνο μια διασκευή για παιδιά όταν ήμουν μικρή. Μήπως ήταν κλασσικά εικονογραφημένα;</span></p><span style="font-size:100%;"> </span><p class="MsoNormal" align="justify"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="font-size:100%;">Μάρθα.</span></b><span style="font-size:100%;"> Ούτε εγώ τον έχω διαβάσει.</span></p><span style="font-size:100%;"> </span><p class="MsoNormal" align="justify"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="font-size:100%;">Δημήτρης.</span></b><span style="font-size:100%;"> Το κωμικό, ο Κούντερα εκτιμά ιδιαίτερα την κωμική ματιά στα πράγματα. Γι’ αυτό δεν πολυσυμπαθεί τον Ντοστογιέφσκι, τον θεωρεί πολύ δραματικό. Επίσης το θαυμαστό στον Κούντερα είναι ότι μετά την φυγή του από την Τσεχοσλοβακία και την εγκατάστασή του στην Γαλλία άρχισε να γράφει γαλλικά. Πολύ ζόρικο πράγμα να γράψεις σε άλλη γλώσσα εκτός της μητρικής σου. Γιατί η γλώσσα είναι η σκέψη σου</span><span style="font-size:100%;">,</span><span style="font-size:100%;"> είσαι εσύ.</span></p><span style="font-size:100%;"> </span><p class="MsoNormal" align="justify"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="font-size:100%;">Γιάννης Χ.</span></b><span style="font-size:100%;"> Ξέρουμε για ποιο λόγο έγραψε στα γαλλικά; Μήπως επειδή είναι μία μεγάλη γλώσσα; </span></p><span style="font-size:100%;"> </span><p class="MsoNormal" align="justify"><span style="font-size:100%;">Εξ όσων θυμάμαι μάλλον δεν υπήρξε απάντηση στο ερώτημα. Κάποιος έριξε στο τραπέζι τον Ροθ και τις ομοιότητές του με τον Κούντερα, ότι είναι και οι δύο κυνικοί...δεν έχουν συμπόνια για τον άνθρωπο. Από κει και πέρα η συζήτηση πήρε και άλλες προεκτάσεις, η Φλωρεντία έκανε ένα συνειρμό για αυτιστικά παιδιά όπου της απάντησε ο Δημήτρης, ενώ ειπώθηκαν και άλλα πολλά που δεν θυμάμαι…</span></p> <p class="MsoNormal" align="justify"><span style="font-size:14.0pt;"><span style="mso-spacerun:yes"> </span></span></p>ΠΑΡΑ.Λ.Ι.Αhttp://www.blogger.com/profile/17938276726756897615noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5434212389323938321.post-33521360172158804802010-10-06T03:40:00.000-07:002010-10-07T03:52:46.986-07:00«Κάτι θα γίνει, θα δεις» Χρήστος Οικονόμου, εκδ. Πόλις<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_llGrUQbaeYkkyJswUk5od79IFxKkc5-HzzI0mik5qP1oQAj-1rXAFxFcKY37JOKrEqp8CP-7U86-noBgiMTT8Lv3DnjqKtFG7IJ1nRsvXkHYhR5M-yI9PoQAfAHs_qn-qKhHHLfRySs/s1600/article_1273591024.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 153px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_llGrUQbaeYkkyJswUk5od79IFxKkc5-HzzI0mik5qP1oQAj-1rXAFxFcKY37JOKrEqp8CP-7U86-noBgiMTT8Lv3DnjqKtFG7IJ1nRsvXkHYhR5M-yI9PoQAfAHs_qn-qKhHHLfRySs/s200/article_1273591024.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5524881828621002034" /></a><br /><p class="MsoNormal" style="text-align:justify">Στη λέσχη του Οκτωβρίου διαβάσαμε τη συλλογή διηγημάτων του Χρήστου Οικονόμου, και είχαμε μάλλον από τις πιο ενδιαφέρουσες συζητήσεις στη λέσχη. Τα υπέρ πολλά, τα κατά ακόμα περισσότερα. </p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify">Αναμφισβήτητα το γεγονός ότι ο συγγραφέας καταπιάστηκε με ένα θέμα σημερινό, σύγχρονο, αποτελεί μεγάλο ατού. Μιλάει για το σήμερα με όρους σημερινούς. Μιλάει για συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων, «ένα είδος νεόπτωχων» θα λέγαμε, οι οποίοι βιώνουν την πτώση από μία κατάσταση σε μία άλλη. Όλοι έχουν κάτι (μια αγάπη, ένα σπίτι, μια δουλειά) το οποίο χάνουν ή πρόκειται να χάσουν. Η συνειδητοποίηση, πολλές φορές, ότι το χάνουν είναι πιο ισχυρή από την ίδια την απώλεια. Γύρω από αυτή την "αλλαγή" κινούνται οι ήρωες και πλέκονται οι ιστορίες.</p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><o:p> </o:p></p><p class="MsoNormal" style="text-align:justify">Όλες, σχεδόν, οι ιστορίες εντάσσονται σε ένα πλαίσιο, αυτό των "μακρινών" δυτικών προαστίων του Πειραιά. Για τους περισσότερους από εμάς το πλαίσιο ήταν κακοφτιαγμένο, (Κοκκινιά Κερατσίνι Αμφιάλη οδηγάω με… Πέτρου Ράλλη Λαοδικείας Σαλαμίνος φουλαριστός… (σελ. 22)), και άτεχνα δοσμένο. Η υποβολή, δηλαδή του πλαισίου, γινόταν με την αναφορά δρόμων, μαγαζιών, και άλλων χαρακτηριστικών μερών, χωρίς συνεκτικότητα και ουσιαστικά χωρίς να προσθέτουν τίποτα στις ιστορίες. Όλοι, συμφωνήσαμε ότι αυτές οι ιστορίες θα μπορούσαν να διαδραματίζονται σε οποιαδήποτε περιοχή της Αθήνας. Τα τεχνητά αυτά μέσα δεν λειτούργησαν έτσι όπως είχε σκεφτεί μάλλον ο συγγραφέας. Επιπλέον, για να γίνει πιο υποβλητική η ατμόσφαιρα, να δοθεί η μαυρίλα και η σκοτεινιά, αν όχι σε όλα, στα περισσότερα, επιστρατευόταν η βροχή.</p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify">Κάποιοι από εμάς, θεώρησαν ότι δεν υπήρχε η αντίθεση για να αναδειχτούν οι ιστορίες, και πως «το μαύρο πάνω σε μαύρο δεν λειτουργεί».</p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify">Στους περισσότερους άρεσαν οι ιστορίες εκτός πλαισίου, ή εκτός ενός πολύ συγκεκριμένου πλαισίου, που δεν οριζόταν από ονομασίες δρόμων. Από τις ιστορίες με σαφές πλαίσιο, η καλύτερα δοσμένη ήταν ο «Μάο», το μεγαλύτερο από όλα τα διηγήματα, στο οποίο ο συγγραφέας έφτιαξε ένα πολύ καλό σκηνικό, μια γειτονιά, και τον πιο ολοκληρωμένο χαρακτήρα (αν και στο τέλος … τον ξέχασε και αυτόν). </p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify">Στα ουσιαστικά μας προβλήματα είναι η έλλειψη χαρακτήρων. Θεωρήσαμε ότι όλοι οι χαρακτήρες μοιάζουν, και επιπρόσθετα οι πρωτοπρόσωπες αφηγήσεις αναμειγνύονταν με τις τριτοπρόσωπες, και από τη μία ιστορία στην άλλη δεν ήταν σαφής η διάκριση του αφηγητή από τον πρωταγωνιστή της ιστορίας ή της προηγούμενης ιστορίας κ.λπ. </p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify">Οι ιδέες του Οικονόμου, είναι στη βάση τους καλές, αναδεικνύουν οξυδέρκεια και αντιληπτικότητα, αν και δεν έλειψαν οι απόψεις ότι «το βιβλίο αντανακλά τη δημοσιογραφική κάλυψη του όλου θέματος» (ο Οικονόμου είναι δημοσιογράφος)<span style="mso-spacerun:yes"> </span>«είναι ξεκομμένο από την πραγματικότητα» ή «είναι κακό μελό». </p><p class="MsoNormal" style="text-align:justify">Ωστόσο, όλοι συμφωνήσαμε ότι χρειαζόταν καλύτερη και πιο αυστηρή επιμέλεια, σε θέματα όπως η επανάληψη (για παράδειγμα στην πρώτη ιστορία με το μαρούλι), ή στη χρήση των κοφτών και μικρών προτάσεων που δεν οδηγούσαν πουθενά, και έμεναν μετέωρες ανάμεσα στην κορύφωση και τη συγκίνηση.</p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span style="mso-spacerun:yes"> </span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify">Όλοι συμφωνήσαμε όμως ότι ήταν μια καλή επιλογή για τη λέσχη, η συζήτηση ήταν εποικοδομητική, ζωηρή, έντονη, και αυτό μας είχε λείψει… </p>ΠΑΡΑ.Λ.Ι.Αhttp://www.blogger.com/profile/17938276726756897615noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5434212389323938321.post-64921542093634948692010-09-15T23:19:00.000-07:002010-09-15T23:20:26.968-07:00Φλάνερυ Ο' Κόνορ - Σπάνιο να σου τύχει καλός άνθρωποςΓεννημένη στις 25 Μαρτίου 1925 η Μαίρη Φλάνερυ Ο΄Κόνορ πέθανε στην Τζώρτζια από λύκο (μία χρόνια πάθηση του ανοσοποιητικού συστήματος) στις 3 Αυγούστου 1964. Ήταν μοναχοπαίδι. Ο πατέρας της είχε επίσης πεθάνει από λύκο το 1937. Η Ο΄Κόνορ ήξερε ότι ο λύκος αποτελεί κληρονομική ασθένεια. Στα 6 της έμαθε σ΄ένα κοτόπουλο να περπατάει ανάποδα. Την έδειξαν στα επίκαιρα και στις εφημερίδες. Ήταν η πρώτη της σχέση με τη διασημότητα. Όπως έλεγε η ίδια, καμία άλλη εμπειρία στην υπόλοιπη ζωή της δεν ήταν τόσο συναρπαστική. Δεν παντρεύτηκε ποτέ και ήταν Ρωμαιοκαθολική.<br /><br />Η Ο΄Κόνορ θεωρείται ως μία από τις πιο σημαντικές φωνές στην Αμερικάνικη Λογοτεχνία. Έγραψε 2 μυθιστορήματα, 32 διηγήματα, δοκίμια και κριτικές. Το 1955 εκδώθηκε το «Σπάνιο να σου τύχει καλός άνθρωπος», η συλλογή διηγημάτων της που διάβασε η Λέσχη μας. Ήταν συγγραφέας του Αμερικάνικου Νότου. Οι ιστορίες της είναι γεμάτες με χιούμορ, ειρωνία. Την απασχολούσε η κωμική πλευρά του σύμπαντος. Επίσης την απασχολούσαν οι μεταμορφώσεις, ειδικά αυτές που αποτελούσαν αποτέλεσμα της δράσης της θείας χάριτος. Είχε απόλυτη πίστη στον Θεό και την ενεργή συμμετοχή Του στην ανθρώπινη ζωή (όχι μόνο στη ζωή των πιστών).<br /><br />Τρία θεωρούνται πως είναι τα πιο βασικά στοιχεία της δουλειάς της Ο΄Κόνορ, τα οποία μπορούν να λειτουργήσουν και ως «κλειδιά» στην ανάγνωση του έργου της: η ρωμαιοκαθολική της πίστη, το γκροτέσκο και η βία. Αυτά χρησιμοποιήσαμε ως πλοηγούς στην ανάγνωσή μας στη Λέσχη.<br /><br />Το γεγονός ότι η Ο΄Κόνορ έγραφε ως πιστή ρωμαιοκαθολική εξέπληξε πολλά από τα μέλη της Λέσχης, μιας και οι πάστορες και οι χριστιανοί στις ιστορίες της είναι από υποκριτές εώς εγκληματίες, ενώ η Ο΄Κόνορ μοιάζει να τους διακωμωδεί ή και να τους καταδικάζει ακόμα και σε βίαιο θάνατο. Η θεματολογία της είναι γύρω από την πίστη, το Θεό, τη δικαιοσύνη, την αγάπη, αλλά όχι με τον διδακτικό, περιορισμένο, φοβικό, τρόπο που ίσως θα περίμενε κανείς από μία «χριστιανή συγγραφέα».<br /><br />Σχετικά με το γκροτέσκο των χαρακτήρων της, η Λέσχη μάλλον συμφώνησε με την ίδια την Ο΄Κόνορ, η οποία έλεγε πάνω στο θέμα αυτό: «Οτιδήποτε προέρχεται από τον Νότο θα θεωρηθεί γκροτέσκο από τον Βόρειο αναγνώστη, εκτός κι αν είναι πραγματικά γκροτέσκο, οπότε θα θεωρηθεί ρεαλιστικό.» Που σημαίνει ότι η Λέσχη σε καμία περίπτωση δεν θα κατέτασε την Ο΄Κόνορ τους συγγραφείς του «Southern Gothic», όπως κάνουν πολλοί αναγνώστες και μελετητές της. Για εμάς, η ματιά της Ο΄Κόνορ είναι απλώς αληθινή, σχεδόν λες και κάνει ρεπορτάζ για τα όσα βλέπει να συμβαίνουν γύρω της.<br /><br />Έντονη ήταν η συζήτησή μας σχετικά με τη βία στις ιστορίες της Ο΄Κόνορ. Η ίδια έλεγε ότι «Η θεία χάρη μας αλλάζει. Κάθε αλλαγή είναι επίπονη.» Ωστόσο, πολλοί αναγνώστες της Λέσχης θεώρησαν ως σκληρότητα και έλλειψη αίσθησης του δικαίου της συγγραφέως το γεγονός ότι επιλέγει να «σκοτώσει» παιδιά, μετανάστες, μία μουγγή κοπέλα, μία κουτσή διανοούμενη. Ακούστηκαν διάφορες απόψεις περί ελευθερίας επιλογής του ανθρώπου, χωρίς να καταλήξουμε σε μία κοινώς αποδεκτή εξήγηση των συγγραφικών επιλογών της Ο΄Κόνορ.<br /><br />Το «Σπάνιο να σου τύχει καλός άνθρωπος» μας άρεσε. Συμφωνήσαμε πως πρόκειται για ένα βιβλίο καθαρής λογοτεχνίας. Η Ο΄Κόνορ γράφει ιστορίες ανθρώπων, ακολουθώντας την παλιά, κλασσική έννοια της αφήγησης. Εκείνο που την χωρίζει από την κλασσική λογοτεχνία του 19ου αιώνα είναι το ίδιο που αργότερα θα έκανε ο Καπότε στον «Εν Ψυχρώ»: να δείξει ανθρώπινες ιστορίες, χωρίς να πάρει θέση, χωρίς να πει «αυτό είναι καλό κι εκείνο είναι κακό». Σπάνιο να σου τύχει τόση ενδιαφέρουσα συγγραφέας.ΠΑΡΑ.Λ.Ι.Αhttp://www.blogger.com/profile/17938276726756897615noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5434212389323938321.post-91502660309288555642010-07-04T10:22:00.000-07:002010-07-04T10:26:01.722-07:00"Τα ονόματα" του Ντον ΝτεΛίλλο<p class="MsoNormal" style="text-align:justify;text-indent:27.0pt">Στην τελευταία λέσχη διαβάσαμε και σχολιάσαμε «Τα ονόματα» του Ντον Ντελίλλο. Τώρα το διαβάσαμε είναι λιγάκι υπερβολικό διότι από τα παρόντα μέλη της λέσχης μόνο η γράφουσα που φέρει και την ευθύνη της επιλογής του παραπάνω βιβλίου ολοκλήρωσε την ανάγνωσή του. Τα υπόλοιπα μέλη το άφησαν στη μέση...</p><p class="MsoNormal" style="text-align:justify;text-indent:27.0pt"><br /></p><p class="MsoNormal" style="text-align:justify;text-indent:27.0pt">Πρώτα λίγα λόγια για τον συγγραφέα. Ο Ντον ΝτεΛίλλο γεννήθηκε το 1936 στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης από γονείς ιταλικής καταγωγής. Έκανε σπουδές επικοινωνίας και δούλεψε για λίγο στη διαφήμιση. Έζησε στην Αθήνα από το 1979 έως το 1982. Μετά επέστρεψε στη Νέα Υόρκη όπου ζει μέχρι σήμερα. Έχει γράψει μυθιστορήματα και θεατρικά έργα και έχει τιμηθεί με διάφορα βραβεία.</p><p class="MsoNormal" style="text-align:justify;text-indent:27.0pt"><br /></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify;text-indent:27.0pt">Ο ήρωας στα <em>ονόματα</em> είναι ένας αμερικανός που ζει στην Αθήνα και δουλεύει ως «αναλυτής κινδύνου» που όπως εξηγεί ο ίδιος: «Είναι ένας σωρός από οργανωμένες εικασίες. Εξασφάλιση από πολιτικό κίνδυνο. Εταιρείες που δεν θέλουν να βρεθούν αντιμέτωπες με κάποιο κίνδυνο». Στο τέλος του βιβλίου μαθαίνουμε ότι οι πληροφορίες και οι εικασίες διοχετεύονταν στην <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US">CIA</span>. Η αφήγηση παρακολουθεί τον ήρωα, τις επαφές του με τους ομοεθνείς του που ζουν κι αυτοί στην Αθήνα και έχοντάς την ως ορμητήριο ταξιδεύουν σε Τουρκία, Κύπρο, Αφρική και Μέση Ανατολή. Επίσης τη σχέση του με την πρώην γυναίκα του που εργάζεται σε μια αρχαιολογική ανασκαφή σε κάποιο νησί του Αιγαίου, και την σχέση του με τον εννιάχρονο γιο του. Στην ιστορία εμπλέκεται και μια αίρεση τα μέλη της οποίας δρουν στον ευρύτερο χώρο της Ανατολής και δολοφονούν ανθρώπους των οποίων το όνομα έχει το ίδιο αρχικό γράμμα με το όνομα του χωριού ή της πόλης που ζουν. Η έρευνα για την αίρεση θα οδηγήσει τον ήρωα από ένα νησί του Αιγαίου, στη Μάνη, στην Ιορδανία, στην Ιερουσαλήμ και στην Ινδία. Η αφήγηση κλείνει με την δολοφονική απόπειρα εναντίον ενός αμερικανού στην Αθήνα από κάποια οργάνωση τύπου 17<sup>η</sup> Νοέμβρη. </p><p class="MsoNormal" style="text-align:justify;text-indent:27.0pt"><br /></p><p class="MsoNormal" style="text-align:justify;text-indent:27.0pt">Ο αφηγητής είναι ακριβοδίκαιος, δεν παίρνει θέση ούτε κλίνει σε κάποια πλευρά. Αφηγείται την ιστορία χωρίς συναισθηματικές εμπλοκές. Αυτό είναι ένα στοιχείο που χρεώνει η κριτική στον ΝτεΛίλλο αλλά και οι περισσότεροι από τους συναναγνώστες της λέσχης. Ότι το στεγνό ύφος του συγγραφέα τους εμπόδισε να τελειώσουν την ανάγνωση του βιβλίου. </p><p class="MsoNormal" style="text-align:justify;text-indent:27.0pt"><br /></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify;text-indent:27.0pt"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US">O</span><span lang="EN-US"> </span>ίδιος ο ΝτεΛίλλο σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του λέει ότι συνεχίζει την παράδοση του κοινωνικού μυθιστορήματος. Για την γράφουσα είναι ένας σπουδαίος συγγραφέας που προσπαθεί να ερμηνεύσει και να αποκωδικοποιήσει το σήμερα. </p>ΠΑΡΑ.Λ.Ι.Αhttp://www.blogger.com/profile/17938276726756897615noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5434212389323938321.post-24077060927853663142010-04-13T03:05:00.000-07:002010-04-13T10:05:40.903-07:00Βίντοσαβ Στεβάνοβιτς "Διαθήκη"<p align="center"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYtQWWtu5TPQkjXMywE9xVvhvf8pZ4POfu5eFl2qNql0p8gYuhyphenhyphen0oc9-Jc67HoHAOGiBGWM5-zhhPEhVsQAZzTj8LjxVK-z5hZVO-sGBpGJ9g1_gV17o3NDaqaKAuX0Af4tZN_y4vOk44/s1600/9789600510027.jpg"></a> </p><p align="right"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYtQWWtu5TPQkjXMywE9xVvhvf8pZ4POfu5eFl2qNql0p8gYuhyphenhyphen0oc9-Jc67HoHAOGiBGWM5-zhhPEhVsQAZzTj8LjxVK-z5hZVO-sGBpGJ9g1_gV17o3NDaqaKAuX0Af4tZN_y4vOk44/s1600/9789600510027.jpg"><img style="MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 136px; FLOAT: right; HEIGHT: 200px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5459562169944397474" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYtQWWtu5TPQkjXMywE9xVvhvf8pZ4POfu5eFl2qNql0p8gYuhyphenhyphen0oc9-Jc67HoHAOGiBGWM5-zhhPEhVsQAZzTj8LjxVK-z5hZVO-sGBpGJ9g1_gV17o3NDaqaKAuX0Af4tZN_y4vOk44/s200/9789600510027.jpg" /></a></p><p align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDMHxJcG9YyVOwC7NCGYtTdZUJ2v_SyRC2leqYS63b6_pNcsxXAoOEdWIC1odAtGlm1ofcCl-1ZH-Wpw8F2cITuVDS8ciLR1I_A8NHSwJTSxnwEaSQgfLCMjBRdcl2gz72r1VJzwGIdMA/s1600/images.jpeg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 98px; DISPLAY: block; HEIGHT: 74px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5459598748415199938" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDMHxJcG9YyVOwC7NCGYtTdZUJ2v_SyRC2leqYS63b6_pNcsxXAoOEdWIC1odAtGlm1ofcCl-1ZH-Wpw8F2cITuVDS8ciLR1I_A8NHSwJTSxnwEaSQgfLCMjBRdcl2gz72r1VJzwGIdMA/s200/images.jpeg" /></a></p><br /><div><p style="TEXT-ALIGN: justify" class="MsoNormal">Ο Βίντοσαβ Στεβάνοβιτς γεννήθηκε το 1942 στο Κραγκούγιεβατς και ζούσε για τριάντα χρόνια στο Βελιγράδι. Μετά το 1991 αυτοεξορίστηκε από τη χώρα του, πρώτα στην Ελλάδα, στη συνέχεια στο Παρίσι. Από το 1995 ζει στη Σερβία.</p><br /><br /><p style="TEXT-ALIGN: justify" class="MsoNormal">Από τα πιο γνωστά του βιβλία είναι η «Διαθήκη» που διαβάσαμε στη λέσχη ανάγνωσης, ένα «μυθιστόρημα σε 52 ολονυκτίες», όπως χαρακτηρίζεται, όπου οι ήρωες σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση πάντα, αποκαλύπτουν και αποκαλύπτονται μέσα από την εμπειρία του πολέμου. Όλα και όλοι στρέφονται γύρω από τον πόλεμο, χωρίς να (τους) ενδιαφέρει αν υπάρχει κάτι πίσω ή πέρα από αυτόν. Η ανθρώπινη φύση αναδεικνύεται σε όλο το εύρος της<span style="mso-spacerun: yes"> </span>γιατί το μοναδικό της δημιούργημα είναι ο πόλεμος, ο οποίος καταφέρνει να αναδείξει το καντάντημα των ανθρώπων και να τονίσει όλα τα αρνητικά χαρακτηριστικά τους. Οι άνθρωποι χάνουν όλα όσα χαρακτηρίζουν το ανθρώπινο γένος και επαναφέρουν συνεχώς και εν πλήρει συνειδήσει το κακό. Το κακό είναι η μόνο επιλογή, φαίνεται να λέει ο Στεβάνοβιτς, ένα κακό που τους λύνει τα χέρια: είναι μονόδρομος. <span style="mso-spacerun: yes"></span><?xml:namespace prefix = o /?><o:p></o:p></p><br /><br /><p style="TEXT-ALIGN: justify" class="MsoNormal">Η οπτική αυτή του «μαύρου» είναι επιλογή του Στεβάνοβιτς που επιμένει και την υπηρετεί καλά, αποκόπτωνας απ’ τα λόγια του Ηράκλειτου «πόλεμος πατήρ πάντων» την έννοια της δημιουργίας που ενυπάρχει στον αρχαίο φιλόσοφο. «Αν δεν ξέσπαγε κάποιος πόλεμος θα σφαζόμαστε μεταξύ μας» (σελ. 128), λέει για να συνεχίσει «Εκείνος που μου έβγαλε την καρδιά, έκανε πολύ καλά. Δεν ακούω τίποτα στο στήθος μου» (σελ. 40) και «Έχασα το τουφέκι και το μαχαίρι, δεν έχω τίποτα πια, δεν περπατάω, δεν αναπνέω. Αντί για κεφάλι, έχω μίσος»(σελ.191) και να καταλήξει «Μας έκαναν και πολλά άλλα, όσα μπορούσαν να περάσουν απ’ το νου τους. Βαριόμαστε ακόμα και να σας τα περιγράψουμε» (σελ. 212). </p><br /><br /><p style="TEXT-ALIGN: justify" class="MsoNormal"><o:p></o:p>Ο Στεβάνοβιτς δεν αφήνει ανοιχτά παράθυρα, δεν βλέπει πουθενά μια αχτίδα φωτός. Ακόμα και η χρήση του ονόματος Λαζάρου ως σύμβολο, οι ήρωές του φέρουν όλοι το ίδιο αυτό όνομα, μόνο σαν ένα ειρωνικό σχόλιο για την μετά πόλεμο εποχή μπορεί να εκληφθεί. Ο <i style="mso-bidi-font-style: normal">Λάζαρος</i> μετά την ανάστασή του θα είναι ένας νεκροζώντανος, δεν θα χαμογελάσει ποτέ ξανά. <span style="mso-tab-count: 1"></span></p><br /><br /><p style="TEXT-ALIGN: justify" class="MsoNormal"><o:p></o:p>Ο Έριχ Μαρία Ρεμάρκ στην αρχή του βιβλίου «Ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο» λέει για το βιβλίο του ότι «δεν είναι ούτε κατηγορητήριο ούτε εξομολόγηση και ακόμα λιγότερο μια περιπέτεια, γιατί ο θάνατος δεν είναι περιπέτεια για αυτούς που τον αντιμετωπίζουν. Θα προσπαθήσει, απλούστατα, να μιλήσει για μια γενιά ανθρώπων που, κι αν ακόμα ξέφυγαν από τις οβίδες τους, καταστράφηκαν από τον πόλεμο» για να πει προς το τέλος του βιβλίου «Τι θα συμβεί άραγε ύστερα; Και τι θα απογίνουμε εμείς». Ο Στεβάνοβιτς ξέρει ότι δεν θα υπάρξει μετά. Γιατί δεν υπάρχει τέλος.</p><br /><br /><p style="TEXT-ALIGN: justify" class="MsoNormal"><o:p></o:p><o:p></o:p>Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί την ιστορία, τις παραδόσεις και τους μύθους της χώρας του μέσα σε μια συμβολική και ποιητική γλώσσα που αναδεικνύεται από τη μετάφραση της Γκάγκα Ρόσιτς. Ωστόσο η έλλειψη ενός άξονα που ενδεχομένως θα έκανε πιο συμπαγές το σύμπαν που φτιάχνει ο συγγραφέας, οι πολλές ίδιες οπτικές γωνίες των διαφόρων ηρώων που δεν μπόρεσαν να αποφύγουν τους σκοπέλους της επαναληπτικότητας ήταν στοιχεία που αποθάρρυναν στο να ολοκληρώσουν ή να ευχαριστηθούν την ανάγνωση πολλά μέλη της λέσχης μας. </p></div>ΠΑΡΑ.Λ.Ι.Αhttp://www.blogger.com/profile/17938276726756897615noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5434212389323938321.post-68078607978231298172010-02-09T05:04:00.000-08:002010-02-09T05:09:41.993-08:00"Θέλετε να χορέψομε Μαρία;"<div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhD3QpX1Wcx9h_tRDryfM6n00YkfcbabkEDFXcWyPYtax0dAJsuvtiRX-GFquLsPYqNj_WVG39NV6pALxQqpP_Di-1_1f4vhAUuwmhVQSJi9bDO0Pvgpfvz9SRMLHnHTVpnqnqsVDDj2Pw/s1600-h/exofyllo.jpg"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 133px; FLOAT: left; HEIGHT: 200px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5436229501797347106" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhD3QpX1Wcx9h_tRDryfM6n00YkfcbabkEDFXcWyPYtax0dAJsuvtiRX-GFquLsPYqNj_WVG39NV6pALxQqpP_Di-1_1f4vhAUuwmhVQSJi9bDO0Pvgpfvz9SRMLHnHTVpnqnqsVDDj2Pw/s200/exofyllo.jpg" /></a><br /><br /><div><span style="color:#006600;">Θέλετε να χορέψομε Μαρία;, ρωτά η Μέλπω Αξιώτη κι εμείς, οι ΠΑΡΑΛΙΑκοί τύποι, αποφασίσαμε να απαντήσουμε πως ναι, θέλουμε.<br /><br /><em>«Εγώ μεγάλωσα μέσα σε μια σακούλα χαρτοπόλεμο. Προσπαθούσα να ξεχωρίσω μέσα σ’ εκείνο το πλήθος τα χρώματα , το ιδιαίτερο , που δε θα εξαφανιζόταν με τη γοργή στροφή , να μπερδευτεί με τα άλλα χρώματα»<br /></em><br />Περάσαμε χώρια έναν μήνα διαβάζοντας αυτή την κούτσικη νουβέλα. Και έπειτα βρεθήκαμε μαζί να ψάχνουμε να δούμε ποιοι είναι η Μαρία, η Μάρθα, ο Γιάννης, οι μύθοι, η φύση, η πόλη, η παιδική ζωή μας.<br /><br />Τί θέλει να πει η Αξιώτη μάλλον αποτύχαμε να εντοπίσουμε. Ή πάντως δε μπορέσαμε να δώσουμε κοινώς αποδεκτή απάντηση. Το κείμενο αυτό μοιάζει σαν να γράφτηκε σε μία γλώσσα ξένη, ακατάλυπτη, γεμάτη σιωπές, γλώσσα που γλιστράει από τρόμο μήπως και κάποιος ήρωας τολμήσει να πει το ανείπωτο. Ο πυρετός θα ήτανε αβάσταχτος. Η Αξιώτη –μέγιστη ποιήτρια- προτιμά να αφήσει τον αναγνώστη να νιώσει τα νοήματα. Πού σημαίνει τί; Ότι νοήματα δεν υπάρχουν; Ότι δεν υπάρχει ΤΟ νόημα; Ότι υπάρχει νόημα διαφορετικό για κάθε αναγνώστη;<br /><br />Η συζήτηση ανάμεσα στα μέλη της Λέσχης μας αποκάλυψε ότι η ομορφιά του λόγου της Αξιώτη μας είχε όλους ζαλίσει (με όλες τις ερμηνείες του όρου). Θαυμάσαμε τη μοντερνίστρια, αριστερή, γυναίκα, συγγραφέα. Θαυμάσαμε το πόσο καινούριο είναι ακόμα το κείμενό της. Πόσο φρέσκο μας μοιάζει. Ασκήσαμε κριτική στην </span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheI3TNfNq5-Q7tDEnClZN3OkV1o2H9TntLAZPWpF08yeXO7pV5x7gI0GmMIQAjL2eeMtYhdqDruakYq_o5up-Mc8SIHrjFzJAkolSRp5Vo9UL-3YMrudtkvOW7lA78eM17ZUtQzToG7RE/s1600-h/axioti.jpg"><span style="color:#006600;"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 200px; FLOAT: left; HEIGHT: 150px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5436229566739988930" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheI3TNfNq5-Q7tDEnClZN3OkV1o2H9TntLAZPWpF08yeXO7pV5x7gI0GmMIQAjL2eeMtYhdqDruakYq_o5up-Mc8SIHrjFzJAkolSRp5Vo9UL-3YMrudtkvOW7lA78eM17ZUtQzToG7RE/s200/axioti.jpg" /></span></a><span style="color:#006600;">υπονόμευση από τη συγγραφέα αυτού που λέμε «πλοκή», ειδικά υπό το πρίσμα του σημερινού, χορτασμένου από μοντερνισμό και μεταμοντερνισμό αναγνώστη. Και ευχαριστήσαμε την κυρία Μέλπω για την συγκίνηση που μας είχε δωρίσει.</span></div></div>ΠΑΡΑ.Λ.Ι.Αhttp://www.blogger.com/profile/17938276726756897615noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5434212389323938321.post-22496018754192565592009-12-21T09:44:00.000-08:002010-01-13T07:40:11.909-08:00"Οι γιαγιάδες" της Ντόρις Λέσινγκ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhC2w8bK5wPiVYw1LJotOa1LXPAADMAqG0IN3C7vrnQbdUbL51ol9cfqQaqTYJhtOj7NshVt8a7JvGePlQsEluodOp9-EfBhvpEtl6dMaysYj6wqgsFqCreA4Ybz_1PurJMndEBrKjOy9nD/s1600-h/180px-Doris_lessing_20060312.jpg"><img style="MARGIN: 0pt 0pt 10px 10px; WIDTH: 180px; FLOAT: right; HEIGHT: 148px; CURSOR: pointer" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5417747739832469042" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhC2w8bK5wPiVYw1LJotOa1LXPAADMAqG0IN3C7vrnQbdUbL51ol9cfqQaqTYJhtOj7NshVt8a7JvGePlQsEluodOp9-EfBhvpEtl6dMaysYj6wqgsFqCreA4Ybz_1PurJMndEBrKjOy9nD/s200/180px-Doris_lessing_20060312.jpg" /></a><span style="font-size:130%;"><br /></span><p style="TEXT-ALIGN: justify" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">Η Ντόρις Λέσινγκ γεννήθηκε το 1919 στην Περσία, σημερινό Ιράν, από Βρετανούς γονείς αλλά από τα πέντε της χρόνια έζησε στη Νότια Αφρική όπου εγκαταστάθηκε η οικογένειά της. Από το 1949 ζει στο Λονδίνο. Εξέδωσε το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «Τραγουδάει το χορτάρι» το 1950, όπου θέτει ζητήματα που θα την απασχολήσουν σ’ όλη την έκταση του έργου της. Ρατσισμός, σεξουαλικότητα, κοινωνικός εφησυχασμός και ηθελημένη άγνοια. Με το μυθιστόρημά της «Το χρυσό σημειωματάριο» που εκδόθηκε το 1962, η Λέσινγκ θεωρήθηκε απόστολος του φεμινιστικού κινήματος, ρόλος που η ίδια αποποιείται. Στο έργο διερευνά τις συνθήκες ζωής μιας συγγραφέως που ζει κερματισμένη ανάμεσα στις διάφορες ιδιότητές της ως γυναίκα, μάνα, συγγραφέας, πολιτικό ον, αλλά ακόμη και τη θέλησή της να άρει τα όρια μεταξύ των ρόλων της και να υπάρξει ως ολότητα. Πολυγραφότατη, στο ενεργητικό της περιλαμβάνονται περισσότεροι από 50 τίτλοι<span lang="EN-US"> βιβλ</span>ίων. Επίσης η Λέσινγκ ήταν πάντα παρούσα στα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα της εποχής της. Το 2007 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ για το σύνολο του έργου της. Η Σουηδική Ακαδημία τη βράβευσε ως την «επική συγγραφέα της γυναικείας εμπειρίας, η οποία με σκεπτικισμό, πάθος και ιδεαλιστική δύναμη υπέβαλε ένα διχασμένο πολιτισμό σε εξονυχιστική έρευνα».</span></p><p style="TEXT-ALIGN: justify" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">Στο βιβλίο της Λέσινγκ «Οι γιαγιάδες» που σχολιάσαμε περιέχονται τέσσερις νουβέλες. Στην ομώνυμη ιστορία δύο παιδικές φίλες που ζουν παρόμοιες ζωές σ’ ένα ανέμελο κόσμο, όπου υπονοείται το αποικιοκρατικό σύστημα της </span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjut2pzkUoAOf2Rw3_Ade-LWgy47VN7zOBCiK2EE-SDviDJJzpnKsquJQSqT9Je1hwz-r1OBWUZW-v2Tdq5ivKRqu-2mN_Yqfy6-RsRQvSfVZuH0MMPSj-BHGWIwJipvQfqTYCDfbCtc-rY/s1600-h/b9789600343571.jpg"><span style="font-size:85%;"><img style="MARGIN: 0pt 0pt 10px 10px; WIDTH: 126px; FLOAT: right; HEIGHT: 200px; CURSOR: pointer" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5417747860668984978" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjut2pzkUoAOf2Rw3_Ade-LWgy47VN7zOBCiK2EE-SDviDJJzpnKsquJQSqT9Je1hwz-r1OBWUZW-v2Tdq5ivKRqu-2mN_Yqfy6-RsRQvSfVZuH0MMPSj-BHGWIwJipvQfqTYCDfbCtc-rY/s200/b9789600343571.jpg" /></span></a><span style="font-size:85%;">Νότιας Αφρικής, έχουν ερωτική σχέση η κάθε μια με τον έφηβο γιο της άλλης. Οι σχέσεις αυτές συνεχίζονται μέχρι που ο χρόνος και οι κοινωνικές δομές δείχνουν την παντοδυναμία τους. Κατά γενική διαπίστωση από τα παρόντα στη συζήτηση μέλη της λέσχης, η ιστορία είναι ενδιαφέρουσα αλλά η διαπραγμάτευσή της από τη συγγραφέα μάλλον αποτυχημένη. Η εναλλαγή αφηγηματικής οπτικής δεν επιτρέπει τη διείσδυση στους χαρακτήρες και κάνει την ιστορία πλαδαρή και επίπεδη.<br /></span><span style="font-size:85%;"></span></p><p style="TEXT-ALIGN: justify" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">Η δεύτερη νουβέλα «Η Βικτόρια και οι Στάβενι» είναι τοποθετημένη στο σύγχρονο Λονδίνο, όπου η Βικτόρια μια μαύρη απλοϊκή κοπέλα έφερε στον κόσμο ένα κοριτσάκι από λευκό πατέρα που προερχόταν από μεσοαστική οικογένεια με αντιρατσιστικές αντιλήψεις. Η Βικτόρια αποκτά φυλετική συνείδηση όταν βλέπει την κόρη της να μεγαλώνει με τα προνόμια της λευκής φυλής και της αστικής τάξης, προνόμια που είναι απαγορευμένα γι’ αυτήν και για το αγοράκι της που είναι αμιγώς μαύρο. Σ’ αυτή τη νουβέλα, την πιο ενδιαφέρουσα της συλλογής, η επιλογή από τη συγγραφέα των χαρακτήρων, της ήπιας ειρηνικής Βικτόριας και της καλοπροαίρετης οικογένειας των λευκών, κάνει ν’ αναδυθεί με μεγαλύτερη δύναμη το φυλετικό και ταξικό χάσμα που τους χωρίζει.<br /></p></span><p style="TEXT-ALIGN: justify" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">Στην τρίτη νουβέλα «Η αιτία όλων αυτών» παρακολουθούμε την ακμή και την παρακμή ενός αρχαίου πολιτισμού. Η Ντόρις Λέσινγκ κάνοντας προφανώς προβολή στο σήμερα καταδεικνύει ότι εκείνος ο αρχαίος πολιτισμός κατέρρευσε από κακές επιλογές, αλλά περισσότερο από την πανταχού παρούσα ανθρώπινη βλακεία. Ιστορία αδικαιολόγητα μακριά, που γίνεται φλύαρη και βαρετή – μάλιστα οι περισσότεροι απ’ τους συναναγνώστες δεν άντεξαν να τη διαβάσουν μέχρι το τέλος.<br /></span></p><p style="TEXT-ALIGN: justify" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">Στην τελευταία νουβέλα «Ο καρπός του έρωτά του», ένας άγγλος στρατιώτης του 2<sup>ου </sup>παγκόσμιου πολέμου έχει μια ερωτική ιστορία με μια παντρεμένη γυναίκα στη Νότια Αφρική. Όταν μαθαίνει αργότερα ότι απ’ αυτή τη σχέση γεννήθηκε ένα αγόρι βάζει σκοπό της ζωής του να γνωρίσει αυτό το παιδί που η μητέρα του κρατά σε απόσταση για να μην κινδυνέψει η κοινωνική της θέση. Πρόκειται για μια ιστορία που δείχνει το ανακάτεμα και τις ανατροπές που φέρνει ο πόλεμος στις ζωές των ανθρώπων. Η συγγραφέας αναπτύσσει την αφήγησή της γραμμικά αρχίζοντας από τη ζωή του ήρωα προπολεμικά και συνεχίζοντας με την κήρυξη του πολέμου, την κατάταξή του στο στρατό, τη μετακίνηση του συντάγματός του από την Αγγλία στην Νότια Αφρική και εν συνεχεία στην Ινδία. Αυτό το ταξίδι που αναπαριστάται από τη Λέσινγκ αριστοτεχνικά μεταδίδει όλη τη φρίκη του πολέμου χωρίς να περιγράφεται ούτε η ελάχιστη πολεμική αψιμαχία. Οι στρατιώτες στοιβαγμένοι σ’ ένα καράβι στην αρχή του πολυήμερου ταξιδιού χάνουν την ιδιωτικότητά τους κατόπιν την συναίσθηση του σώματός τους και τελικά την αξιοπρέπειά τους.</span></p><p style="TEXT-ALIGN: justify" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">Αν και οι γιαγιάδες δεν είναι από τα σπουδαία έργα της Λέσινγκ, η στόφα της ως μεγάλης συγγραφέως φαίνεται από τις περιγραφές της, απ’ τον τρόπο που εξελίσσει τους χαρακτήρες, από το πώς χειρίζεται τα θέματά της, αλλά και από την ιδεαλιστική θεώρηση που διαπερνά όλες τις ιστορίες της. <?xml:namespace prefix = o /><o:p></o:p></span></p><div style="TEXT-ALIGN: justify"> </div>ΠΑΡΑ.Λ.Ι.Αhttp://www.blogger.com/profile/17938276726756897615noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5434212389323938321.post-7289512758691177702009-11-15T04:42:00.000-08:002010-01-13T07:10:10.873-08:00Από τη Μόσχα και το Σατανά στον Πόντιο Πιλάτο<o:p></o:p><o:p></o:p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:130%;"><span style="font-weight: bold;">Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα, Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ</span></span></p><p class="MsoNormal"><br /></p><p class="MsoNormal"><br /></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:130%;"><span style="font-weight: bold;"><br /></span></span> </p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="text-align: justify;" class="MsoNormal">Ένα πολυπρισματικό μυθιστόρημα χωρίς σαφή άξονα, που μας προβλημάτισε αρκετά.<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3TcDNm7pYnVJD5E4Jjegi4dRKIcdU1nZeQ8RontHdbIGvOPbj6cMIQcBWVVlXDi4fd-0Yiso6Y4v-JrVVvHOByMW64sjAQ8kefBwqEWDUaNy-jG4HUJGOfGPe83bTctfa1t4GtUl6LQz7/s1600-h/69699.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 90px; height: 130px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3TcDNm7pYnVJD5E4Jjegi4dRKIcdU1nZeQ8RontHdbIGvOPbj6cMIQcBWVVlXDi4fd-0Yiso6Y4v-JrVVvHOByMW64sjAQ8kefBwqEWDUaNy-jG4HUJGOfGPe83bTctfa1t4GtUl6LQz7/s200/69699.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5404310508481023906" border="0" /></a> </p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal">Τέσσερα είναι τα κύρια θέματα που απασχολούν τον Μπουλγκάκοφ στο μυθιστόρημά του: η ανάδειξη της εποχής του μέσα από τις συνήθειες και τις συμπεριφορές των ανθρώπων κάθε τάξης, αλλά κυρίως των λογοτεχνών. Ο έρωτας του Μαιτρ και της Μαργαρίτας. Η κάθοδος του Σατανά στη γη. Και … ο Πόντιος Πιλάτος.</p><br /><p class="MsoNormal"><br /></p><p class="MsoNormal"><br /><span style=""> </span></p> <p style="text-align: justify;" class="MsoNormal">Στο πρώτο θέμα που αποτελεί και το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου χρησιμοποιεί τη σάτιρα, εύστοχα πολλές φορές, δημιουργώντας τελικά ένα επικαιρικό ή και καταγγελτικό κείμενο, καταπιανώμενος με θέματα και που γνώριζε εκ των έσω και είχε ξαναγράψει και παλιότερα (π.χ. το θεατρικό του έργο Η Ερυθρά Νήσος). Η Μαργαρίτα θα έκανε τα πάντα για να ξανάβλεπε τον Μαιτρ της. Ως και να πουλήσει την ψυχή της στο Διάβολο, ο οποίος στην περιοδεία του επί γης, εκείνες τις μέρες βρέθηκε και στην «άθεη» Μόσχα, για να διασκεδάσει<span style=""> </span>και να ανακατέψει λίγο τους κατοίκους της. Και τα δύο αυτά θέματα είναι μάλλον άνευρα, ο έρωτας της Μαργαρίτας δεν αναδεικνύεται έτσι ώστε να πείσει η επικείμενη σύνδεσή της με το Σατανά, και ο τελευταίος εμφανίζεται τελικά τόσο «καλός», -υπηρετεί κι αυτός με τη σειρά του τον αφέντη του-, τόσο στερεοτυπικά δομημένος<span style=""> </span>και όμοιος με τον αντίστοιχο στον Φάουστ του Γκαίτε, ή αρκετά υπεράνω και αδιάφορος για τα πράγματα από ότι στο «Το χειρόγραφο του <em>κύριου</em> Σολοβάιδ» του Hauff. Γενικά μια ατολμία διατρέχει όλο το κείμενο που γίνεται τόσο φανερή στο «τέλος» του, όπου όλα επανέρχονται στην πρότερη ήρεμη τάξη. Είναι ο φόβος ή η αδυναμία του Μπουλγκάκοφ τελικά να προχωρήσει λίγο παραπέρα τα θέματά του και να δώσει εκείνα τα συστατικά που <span style=""> </span>έκαναν τη Διαβολιάδα του 13-15 χρόνια νωρίτερα ξεχωριστή; <span style=""> </span></p> <p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi60G49jT30Q_8E9-sBtr-B6zevHKc6GO8UdAOrCr1mmFMuHdbuQSamb80fxLQ6rcJSNkjSvKc0QZ-bwKz5vBUUFND4ypetF5l5Eyb3233f45DhYmkbWHDacKUh7UrMI6GQWNQbm-wh3d5j/s1600-h/BulgUniv.JPG"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 135px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi60G49jT30Q_8E9-sBtr-B6zevHKc6GO8UdAOrCr1mmFMuHdbuQSamb80fxLQ6rcJSNkjSvKc0QZ-bwKz5vBUUFND4ypetF5l5Eyb3233f45DhYmkbWHDacKUh7UrMI6GQWNQbm-wh3d5j/s200/BulgUniv.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5404310612556080274" border="0" /></a>Τέλος, ο Πόντιος Πιλάτος – ένα μυθιστόρημα που έχει γράψει ο Μαιτρ και δεν δέχτηκαν οι συγγραφικοί κύκλοι να εκδώσουν: η αφήγηση της Σταύρωσης του Χριστού στο δεύτερο κεφάλαιο, είναι δείγμα αριστοτεχνικής γραφής από τον Μπουλγκάκοφ. Όμως και πάλι το όλο θέμα είναι ξεκάρφωτο στο σύνολο του βιβλίου. Ακόμα και αν ο Σατανάς έρχεται στην άθεη Μόσχα για να επιβεβαιώσει την παρουσία του ή την αλήθεια της ύπαρξής του, και ο Μαιτρ γράφει για ένα μυθιστόρημα για τον Πόντιο Πιλάτο μια περίοδο όπου όλα αυτά τα θρησκευτικά θέματα καταχωνιάζονται, μάλλον δεν αρκούν στο πλαίσιο που έχει χτίσει ο ίδιος ο συγγραφέας…</p><br /><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><br /></p><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><br /></p> <p style="text-align: justify;" class="MsoNormal">Ο Μπουλγκάκοφ φτιάχνει ένα αφήγημα ευχάριστο και ρέον που ο αναγνώστης θέλει να διαβάσει απνευστί, με τα καλύτερα υλικά που θα μπορούσε να έχει στην κουζίνα του, αλλά τελικά το αποτέλεσμα δεν ήταν ικανοποιητικό για μας τους λίγους που συναντηθήκαμε στο καφέ του ΒΟΞ αυτή τη φορά και το συζητήσαμε.</p><br /><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><br /></p>Δείτε κι εδώ: <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal"><a href="http://cr.middlebury.edu/public/russian/Bulgakov/public_html/index.html">http://cr.middlebury.edu/public/russian/Bulgakov/public_html/index.html</a></p>ΠΑΡΑ.Λ.Ι.Αhttp://www.blogger.com/profile/17938276726756897615noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5434212389323938321.post-69261318435062042472009-10-08T12:26:00.000-07:002010-01-13T07:10:10.881-08:00"Μαύρος Κύκνος" του Ντέιβιντ Μίτσελ<div align="justify">Ο Ντέιβιντ Μίτσελ γεννήθηκε στο Σάουθπορτ της Αγγλίας το 1969 και μεγάλωσε στο Γούστερσαϊρ. Αφού τελείωσε το Πανεπιστήμιο του Κεντ, έζησε ένα χρόνο στη Σικελία, έπειτα μετακόμισε στην Ιαπωνία, όπου για οκτώ χρόνια δίδασκε αγγλικά στους φοιτητές του Πολυτεχνείου της Χιροσίμα, για να επιστρέψει εν συνεχεία στην Αγγλία.<br /><br /><br />Ο Ντέβιντ Μίτσελ έχει γράψει 4 μυθιστορήματα το Ghostwritten-το δέντροτης τύχης , (1999)<br />number9dream, 2001<br />Ο άτλας του ουρανού 2004<br />μαύρος Κύκνος 2006<br />τα οποία έχουν πάρει διάφορους επαίνους και βραβεία<br /><br />Ο Μαύρος Κύκνος είναι ένα ημιαυτοβιογραφικό μυθιστόρημά και αναφέρεται στις Εφηβικές ανησυχίες.<br /><br />Ο Μίτσελ τοποθετεί τη δράση του μυθιστορήματος στην επαρχιακή πόλη Μπλακ Σουάν, το έτος 1982, γράφοντας από την πλευρά εφήβου. Όσοι έχουν διαβάσει τα προηγούμενα βιβλία του «Δέντρο της τύχης» και «Ο Άτλας του ουρανού» θα διαπιστώσουν ότι στον «Μαύρο κύκνο» ο συγγραφέας παρεκκλίνει από το γνώριμο ύφος του. Τα προηγούμενα μυθιστορήματα του, έχουν δαιδαλώδη αφήγηση και πολύτροπη γλώσσα, δηλ. πειραματίζεται με τις φόρμες και τη γλώσσα. Κάνει πολλούς λογοτεχνικούς νεωτερισμούς. Στον «Μαύρο Κύκνο» δεν πειραματίζεται, γράφει με απλό και ρεαλιστικό τρόπο και πολλοί κριτικοί λένε ότι είναι συμβατικός (ο «Κύκνος»).<br /><br />Ο ίδιος είπε: «Ηθελα ο Τζέισον να είναι αρκετά ασχημάτιστος προκειμένου να γίνεται πειστικός. Δεν ήθελα να μιλάει σαν παιδί-θαύμα, αλλά από την άλλη να προσελκύει το ενδιαφέρον του αναγνώστη». Έχει επίσης πει ότι όταν γράφει ενδιαφέρεται περισσότερο για τους χαρακτήρες παρά για τις ιδέες. Ο ίδιος λέει: «Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία δεν έχουν τις ίδιες γλωσσολογικές φόρμουλες με τους μεγάλους - ταιριάζουν με διαφορετικό τρόπο τις λέξεις. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί ξαφνικά να βγάλουν ποίηση και με λίγη τύχη σοφία και διορατικότητα».<br /><br /><br /><br />(Λίγα λόγια για την ΠΛΟΚΗ)<br /><br />Καθένα από τα δεκατρία κεφάλαια του βιβλίου παρακολουθεί έναν μήνα της ζωής του Τζέισον, από τον Ιανουάριο του 1982 έως τον Ιανουάριο του 1983 στην περίοδο αυτή γίνεται και ο πόλεμος των Faukland (Αγγλία και Αργεντινή επί πρωθυπουργίας Thatcher). Ο συγγραφέας μιλάει για τη ζωή του Jason ο οποίος πλησιάζει στα 13 του χρόνια.<br /><br />Ο Τζέισον προσπαθεί να επιβιώσει έχοντας να αντιμετωπίσει τη βία και τις κοροϊδίες στο σχολείο, λόγων της βραδυγλωσσίας και του τραυλισμού του, τις οποίες αποδίδει στον «Δήμιο», τον φανταστικό διώκτη του, ο οποίος είναι ουσιαστικά ο βραδύγλωσσος εαυτός του.<br /><br /><br /><br />Στη διάρκεια αυτής της ιστορίας, ο ήρωας βαδίζει προς την ωριμότητα, αντιμετωπίζοντας πρόσωπα και εμπειρίες που τον διαμορφώνουν: Το πρώτο δυσάρεστο τσιγάρο, το πρώτο φιλί, ο πόλεμος των Φώκλαντ και ο θάνατος. Μια μποέμ μετανάστρια που του θέτει ερωτήματα για την ομορφιά και την τέχνη. Η οικονομική ύφεση επί Μάργκαρετ Θάτσερ. Ο Καταυλισμός των τσιγγάνων και η υστερία που προξενεί στο χωριό με φόντο το διαζύγιο των γονιών του. Επίσης προσπαθεί να καλύψει το ότι γράφει ποίηση γιατί αυτό δεν ταιριάζει καθόλου με τον περίγυρο του αλλά σε αυτό βρίσκει ένα αδιέξοδο ή είναι μια ανάγκη του.<br /><br />Τίθεται το ερώτημα εάν «ο Μαύρος Κύκνος» είναι εφηβική λογοτεχνία ή απλά ένα βιβλίο που μιλάει για ένα έφηβο. Και αν ναι, τι είναι εφηβική λογοτεχνία και πως ξεχωρίζει από την υπόλοιπη λογοτεχνία;<br /><br />Εφηβική Λογοτεχνία: διευρύνει τον κόσμο των εφήβων, τους δείχνει πτυχές του κόσμου και της ιστορίας χωρίς να είναι διδακτική ή δογματική δηλ. όπως και η υπόλοιπη λογοτεχνία αλλά με πιο απλό τρόπο;<br /><br /></div>ΠΑΡΑ.Λ.Ι.Αhttp://www.blogger.com/profile/17938276726756897615noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5434212389323938321.post-62679407535436836742009-09-14T22:41:00.000-07:002010-01-13T07:10:10.890-08:00Τελικά τι έκανε η Αλίκη εκεί κάτω;<span style="font-family:arial;"><div align="justify">Πόσο πραγματικά μπορεί να αποδεσμεύσει κανείς τις αναμνήσεις του από την εντύπωση που του προξενούσε κάποτε ένα παιδικό βιβλίο και να το δει με νέο, ενήλικο βλέμμα; Κι όμως, τα μέλη της λέσχης το προσπάθησαν, καθώς καταπιάστηκαν, καλοκαιριάτικα, με αυτό το τόσο γνωστό και πολυδιαβασμένο και πολύ-ιδωμένο παραμύθι. </div><div align="justify"><br />Η ζωή του Lewis Carroll(Charles Lutwidge “Do-Do”Dodgson) υπήρξε ιδιαίτερη και επηρέασε σε μεγάλο βαθμό το έργο του, που ήταν αποκλειστικά εμπνευσμένο από τη σχέση του με τα μικρά κοριτσάκια, τη διδασκαλία της λογικής και την καθημερινότητά του. Το βιβλίο κυκλοφόρησε για πρώτη φορά για το ευρύ κοινό και με αυτόν τον τίτλο στις 4/7/1865. Δεν ξέρουμε εάν το βικτωριανό κοινό της εποχής, εντόπισε την κριτική διάθεση προς το πολίτευμα που εντοπίζει ο σημερινός αναγνώστης, ούτε τι σήμαινε γι αυτό η διαρκής αλλαγή του μεγέθους της Αλίκης. Τα μέλη της λέσχης, πάντως, αντάλλαξαν πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις.</div><div align="justify"><br />Για τα μέλη της λέσχης, η έννοια του ταξιδιού αυτού της Αλίκης, εντοπίζεται στην ενηλικίωση. Η δώδεκα φορές αλλαγή μεγέθους είναι μία ένδειξη της αναπότρεπτης πορείας του παιδιού προς τον κόσμο των μεγάλων, είτε αυτό συμβαίνει λόγω φύσης είτε λόγω της στάσης της βικτωριανής εποχής απέναντι στα παιδιά, που τα έβλεπε απλά σαν μικρούς ενήλικες. Η Αλίκη βρίσκεται σε έναν κόσμο που δεν καταλαβαίνει και προσπαθεί να επιβιώσει. Για να το κάνει αυτό πρέπει να χρησιμοποιήσει τις γνώσεις της και τη λογική της και να ορίσει την ταυτότητά της, αλλά αυτό αποδεικνύεται πολύ δύσκολο στον κόσμο που έχει βρεθεί. Ένας κόσμος όπου ακόμα και οι πιο βασικές παραδοχές αμφισβητούνται, όπως το ότι είναι άνθρωπος: </div><div align="justify"><br />Κάμπιας: Ποια είσαι εσύ;<br />Αλίκη: Να σας πω, κύριε, δεν είμαι σίγουρη αυτή τη στιγμή…Τουλάχιστον ξέρω ποια ήμουν όταν σηκώθηκα το πρωί, αλλά νομίζω ότι άλλαξα αρκετές φορές από τότε».</span><a title="" style="mso-endnote-id: edn1" href="http://www.blogger.com/post-create.g?blogID=8739301696049330036#_edn1" name="_ednref1"><span style="font-family:arial;">[i]</span></a></div><div align="justify"><br /><span style="font-family:arial;">Πάντως, είναι αξιοσημείωτο ότι η οπτική ματιά στο έργο που απευθύνεται κατά τα άλλα σε παιδιά, είναι η ματιά ενός ενήλικου στο κόσμο των παιδιών. Ίσως αυτός είναι ένας λόγος που αυτό το διήγημα έχει γνωρίσει τόσες παιδικές διασκευές, που εστιάζουν μόνο στην πλοκή ή στις έντονες και εντυπωσιακές εικόνες και αφήνουν απέξω όλα τα «δύσκολα» υπο-κείμενα που εφάπτονται της ψυχολογίας και της λογικής.</span></div><div align="justify"><span style="font-family:arial;"><br /><br /></span><a title="" style="mso-endnote-id: edn1" href="http://www.blogger.com/post-create.g?blogID=8739301696049330036#_ednref1" name="_edn1"><span style="font-family:arial;">[i]</span></a><span style="font-family:arial;"> Μετάφραση Έφη Καλλιφατίδη, εκδόσεις Ιδεόγραμμα.</span></div>ΠΑΡΑ.Λ.Ι.Αhttp://www.blogger.com/profile/17938276726756897615noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5434212389323938321.post-27780205833786385362009-07-26T08:32:00.000-07:002010-01-13T07:10:10.898-08:00Αλεκσάνταρ Χέμον "Με το βλέμμα του Μπρούνο"<div align="justify">Το τελευταίο βιβλίο αυτής της χρονιάς ήταν μια συλλογή διηγημάτων του Αλεκσάνταρ Χέμον, ενός συγγραφέα, όχι πολύ γνωστού στην Ελλάδα (ή καθόλου γνωστού), που όμως χαίρει αποδοχής και εκτίμησης στο εξωτερικό. Ο Βόσνιος Αλεκσάνταρ Χέμον γεννήθηκε στο Σαράγεβο το 1964, ενώ απ’ το 1992, ζει μόνιμα στο Σικάγο.<br /><br /><br /><br /><br />Πέρα από το «Με το βλέμμα του Μπρούνο» που διαβάσαμε, στα ελληνικά κυκλοφορεί το μυθιστόρημά του «Ο άνθρωπος από το πουθενά», καθώς και ένα ακόμα διήγημά του στη συλλογή «Το βιβλίο του άλλου», που επιμελήθηκε η Ζέιντι Σμιθ.<br />Λογοτεχνικά και θεματικά το πρώτο του βιβλίο είναι καλύτερο. Διηγήματα μικρά ή μεγαλύτερα σε μέγεθος, όπου δεν διστάζει να αναμετρηθεί με τη φόρμα και να κερδίσει. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα θέματά του είναι τρία: α) το παρελθόν του- καταγωγή- βιώματα- εμπειρίες- παιδική ηλικία αλλά και η ιστορία του τόπου του, της Βοσνίας, οι πολιτικές εξελίξεις, κομουνισμός, η δολοφονία του γιουγκοσλάβου βασιλιά Αλέξανδρου το 1934 κ.λπ., β) ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία και οι συνέπειές του και γ) η μετανάστευσή του στις ΗΠΑ και οι εκεί δυσκολίες.<br /><br /><br /><br />Ο Χέμον είναι συνεπής με τις ιστορίες του, τις έχει μελετήσει αρκετά ώστε να καταφέρει να μην πέσει στο μελό ή την αυτοαναφορικότητα, και μακριά από όποια ναρκισιστικά τερτίπια, δεν διστάζει να σατιρίσει εαυτόν και να παίξει ακόμα και με τ’ όνομά του. Αν και δεν συμφωνήσαμε όλοι σε αυτό, η απόσταση που υπάρχει (πιθανώς) από τον χρόνο των γεγονότων στο χρόνο της καταγραφής αυτών βοήθησε τον Χέμον να τις φιλτράρει και να τις προσφέρει καθαρό νερό. Οι ιστορίες του είναι σε γενικές γραμμές καλά δομημένες, αν και κάποτε χάνεται το κέντρο βάρους και ο πλατειασμός κάνει κάποια σημεία κουραστικά.<br />Ανάμεσα στα καλά κείμενα ενδιαφέρον παρουσιάζει η «Ευχάριστη κουβεντούλα» όπου καταπιάνεται με το (υποτιθέμενο) παρελθόν της οικογένειας των Χέμον, και το χτίσιμο της ιστορίας αυτών. Χέμον, Αίμων ή Δαίμων λοιπόν; Η «Χεμονιάδα» αυτή, που θα μπορούσε να ειδωθεί και σαν μια αναφορά στο παρελθόν των λαών της βαλκανικής χερσονήσου, μιλάει με τον πιο εύγλωττο τρόπο για την αντίστιξη του μύθου και της πραγματικότητας και πόσο τελικά αρεσκόμαστε στις «μυθολογίες».<br /><br /><br /><br />«Με το βλέμμα του Μπρούνο» ο Χέμον μας έδωσε τροφή για πολύωρη συζήτηση, με θέματα όπως η μεταναστευτική λογοτεχνία, ή η αναζήτηση κοινής ρίζας ή βιωμάτων βαλκάνιων λογοτεχνών κ.ά.<br /><br /><br /><br />καλό καλοκαίρι</div>ΠΑΡΑ.Λ.Ι.Αhttp://www.blogger.com/profile/17938276726756897615noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5434212389323938321.post-5318504537099531382009-07-16T05:28:00.000-07:002010-01-13T07:10:10.905-08:00ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ και επόμενα διαβάσματα<div align="justify"><span style="color:#3333ff;">Αρχή διακοπών και τέλος της «σχολικής» χρονιάς, αλλά η Λέσχη μας συναντήθηκε για να διαλέξει τα βιβλία που θα διαβάσει μέσα στον επόμενο χρόνο:</span></div><div align="justify"><br /><span style="color:#3333ff;">Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων - Λούις Κάρολ<br />Μαύρος Κύκνος - Ντέιβιντ Μίτσελ<br />Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα - Μπουλγκάκοφ<br />Οι Γιαγιάδες - Ντόρις Λέσινγκ<br />Βασιλιάς Ληρ - Σαίξπηρ<br />Θέλετε να χορέψομε Μαρία - Μέλπω Αξιώτη<br />Eroica - Κοσμάς Πολίτης<br />Έξι νύχτες στην Ακρόπολη - Σεφέρης</span></div><div align="justify"><span style="color:#3333ff;">αλλά και ένα περι-διάβασμα στη σύγχρονη βαλκανική λογοτεχνία.</span></div><div align="justify"><span style="color:#3333ff;"></span> </div><div align="justify"><span style="color:#3333ff;">ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΡΙ!!!!</span></div>ΠΑΡΑ.Λ.Ι.Αhttp://www.blogger.com/profile/17938276726756897615noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5434212389323938321.post-55782963942087253092009-06-11T09:53:00.000-07:002010-01-13T07:10:10.913-08:00Ναντίν Γκόρντιμερ-Φίλιπ Ροθ<div align="justify">Απόγευμα Ιουνίου. Στον τόπο συνάντησης της Λέσχης κυριαρχεί ηρεμία η οποία όμως σταδιακά διαταράσσεται. Τυγχάνει τα βιβλία προς συζήτηση να είναι «Ο Ύστερος Αστικός Κόσμος» της βραβευμένης με Νόμπελ Ναντίν Γκόρντιμερ και το «Ζώο που ξεψυχά» του Φίλιπ Ροθ.<br />Η Γκόρντιμερ συγκεντρώνει τους επαίνους καθώς η Λιζ ο κύριος χαρακτήρας του μυθιστορήματος, μέσω της αναδρομής της σχέσης της με τον πρώην σύζυγο της - με αφορμή την αυτοκτονία του τελευταίου- ξεδιπλώνει την πολιτική κατάσταση της Νότιας Αφρικής κατά την διάρκεια του Απαρτχάϊντ αλλά και της ψυχολογικής υπόστασης του Μαξ, του αντι- ήρωα εκλιπόντος συζύγου της. Μέσα από αυτή την προσέγγιση κατορθώνει να μας δώσει μας ένα μεστό έργο που αναδεικνύει με αρτιότητα τον ιστό μεταξύ του κοινωνικού και ιδιωτικού βίου.<br />Για κάποιους, η γραφή του συγκεκριμένου έργου είναι στείρα συναισθηματισμού λόγω της αποστειρωμένης από αισθηματισμούς παρουσίασης των πεπραγμένων, από την αφηγήτρια, με αποτέλεσμα την αποστασιοποίηση του αναγνώστη από τα δρώμενα.<br />Παρά ταύτα, ο τρόπος παρουσίασης του διλλήματος ‘πολιτικός ακτιβισμός, ειδικά όταν η ενασχόληση με την πολιτική μπορεί να αποβεί μοιραία, και ‘ατομική επιβίωση’ που όμως συνοδεύεται με την ενοχή της απραξίας ως συναίνεσης σε μια πολιτική κατάσταση που διαιωνίζει και υπηρετεί- την ένδεια ανθρωπισμού και την βαρβαρότητα προς τους άλλους, στην προκειμένη περίπτωση, τους ‘μη λευκούς’- θεωρήθηκε ότι προσεγγίστηκε με αρκετή δεξιοτεχνία αναδεικνύοντας την Γκόρντιμερ ως μια από τις μεγαλύτερους συγγραφείς του 20ου αιώνα.<br />Σε αντιπαράθεση με το έργο της Γκόρντιμερ που εξερευνά το άτομο αλλά ταυτόχρονα το φέρνει πάντα αντιμέτωπο με τον τρόπο που συνδιαλέγεται με το κοινωνικό - πολιτισμικό του περιβάλλον, παρουσιάστηκε η ενδοσκόπηση του Ροθ, μέσα από το μυθιστόρημά του «Το ζώο που Ξεψυχά». Η προσπάθειά του να εξερευνήσει το αχαλίνωτο αρσενικό ένστικτο της σεξουαλικότητας και πως αυτό επιδρά στον ανδρικό βίο και ειδικότερα, στο συγκεκριμένο έργο, κατά την φάση της ζωής όπου ο άνδρας πλησιάζει τις σκοτεινές Πύλες, ενόχλησε. Η μονομερής ενασχόληση με το φαλλό και η τοποθέτηση του ως καίριου και μοναδικού χαρακτηριστικού του ανδρικού σύμπαντος εγκλώβισε τους περισσότερους σε έναν αποπνικτικό, αυτιστικό κόσμο ατελέσφορου ηδονισμού. Η πλήρης απουσία ερωτισμού, πέραν του σεξουαλικού, επέφερε ένα αίσθημα μη ταύτισης.<br />Μάταια μια ψυχολογική προσέγγιση υπερασπίστηκε ότι ο άνδρας ταυτίζεται με το «έχει» και η γυναίκα με το «είναι» και άρα πρέπει να ειδωθεί από μια άλλη σκοπιά το έργο του Ροθ, μάταια η υπεράσπιση ότι η παρουσίαση του «ακραίου» σκοπεύει στο να διεισδύσει στα αρχέγονα βάθη του ανδρικού ψυχισμού για να φέρει στην επιφάνεια την πραγματική υπόσταση του αρσενικού.<br />Ενδιαφέρον προκάλεσε η προσέγγιση του «άλλου» στη νοηματοδότηση του «εγώ» και στα δύο μυθιστορήματα, του πρώην συζύγου καθώς και των «άλλων» του κοινωνικού πολιτικού περιβάλλοντος στο μυθιστόρημα της Γκόρντιμερ, της υπέροχης ερωμένης με τον τέλειο μαστό στο έργο του Ροθ. Ίσως τελικά η πεμπτουσία και των δύο έργων να βρίσκεται στη σχέση και στο είδος των σχέσεων που δημιουργεί το «εγώ» με το «άλλο» τόσο στο προσωπικό / ατομικό όσο και στο κοινωνικό / συλλογικό επίπεδο.<br />Πιθανά στο έργο της Γκόρντιμερ ο «άλλος» να είναι αναγκαίος για την ολοκλήρωση της ανθρώπινης υπόστασης του «εγώ», ενός ‘εγώ’ που διαμορφώνεται και διαμορφώνει τον κόσμο που το περιβάλλει, ενώ στο έργο του Ροθ ο «άλλος», και στην προκειμένη περίπτωση η γυναίκα, να περιορίζεται στο να προσφέρει στο ανδρικό «εγώ», την πληρότητα που αναζητεί η ανδρική σωματότητα, η κατά Ροθ πεμπτουσία του αρσενικού και όπου η μετεξέλιξη της σχέσης πέρα του σωματικού, αντί να ολοκληρώνει υποσκάπτει τον πυρήνα του ανδρικού «εγώ».<br /><br /></div>ΠΑΡΑ.Λ.Ι.Αhttp://www.blogger.com/profile/17938276726756897615noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5434212389323938321.post-51871415417253996452009-05-31T05:31:00.000-07:002010-01-13T07:10:10.921-08:00Athens Fringe Festival 2009-Ομάδα στην ΤύχηΟι Θεώνη Δέδε και Ανδρονίκη Μαστοράκη, μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης του ΜΕΛΟΜΑ, έγραψαν και σας προσκαλούν:<br /><br /><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJt0qIY6_ufbfm9MGHFsjdGTYUbyj4tcf2Z05LcE6tN3g3CjBDylq0sLlAHrQZ1noGMUTrfEZwPN36WXQvgz_qrkarAVMDR5zWRT6R7f1C_2Ki8-ppE_jLU5PwXEG0zvpb_2bJIT9ba_PU/s1600-h/12Page001.jpg"><img style="MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 200px; FLOAT: right; HEIGHT: 133px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5341966086489287794" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJt0qIY6_ufbfm9MGHFsjdGTYUbyj4tcf2Z05LcE6tN3g3CjBDylq0sLlAHrQZ1noGMUTrfEZwPN36WXQvgz_qrkarAVMDR5zWRT6R7f1C_2Ki8-ppE_jLU5PwXEG0zvpb_2bJIT9ba_PU/s200/12Page001.jpg" /></a><br /><div align="center"><br /><strong></strong></div><div align="center"><strong></strong></div><div align="center"><strong></strong></div><div align="center"><strong></strong></div><div align="center"><strong></strong></div><div align="center"><strong></strong></div><div align="center"><strong></strong></div><div align="center"><strong></strong></div><div align="center"><strong>Δελτίο Τύπου<br /><br />Ομάδα στην Τύχη<br /><br />Games<br /></strong><br />Η Ομάδα στην Τύχη, που υποστηρίζεται από την Ένωση Θεατρικής Γραφής, παρουσιάζει το Games. Μια σπονδυλωτή θεατρική παράσταση δημιουργήθηκε με αφορμή τα παιχνίδια, που αποτελούν σημείο αναφοράς και καθρεφτίζουν την ανάγκη για περιπέτεια και καταφύγιο.<br /><br />Η παράσταση είναι η αφορμή για να δούμε το παιχνίδι της κάθε μέρας: Παιδικό; Φαντασίας; Ερωτικό; Εξουσίας;<br /><br />Στο Games οι κανόνες υπάρχουν για να ανατρέπονται συνεχώς, οι ήρωες τριγυρνάνε απ’ το παρόν στο παρελθόν, κάνουν βόλτα με το τρενάκι, παίζουν κρυφτό και κυνηγητό και σας παίρνουν μαζί τους στο παιχνίδι…<br />Ένα σύντομο όνειρο ή μήπως μια σύντομη πραγματικότητα;<br /><br />Λίγα λόγια για την Ομάδα<br /><br />ΟΜΑΔΑΣΤΗΝΤΥΧΗ<br /><br />Δεν πάνε πολλά χρόνια που ο Ανδρέας Φλουράκης και τα εργαστήριά του έγιναν αφορμή να συναντηθούν μερικές δεκάδες θεατρικοί συγγραφείς, με ή χωρίς ήδη καταγεγραμμένο έργο, με σκοπό την περισσότερο επιστημονική προσέγγιση στη θεατρική γραφή.<br /><br />Είναι μόλις δύο χρόνια που μικρά δείγματα της γραφής τους «ζωντάνεψαν» στο θέατρο «Επί Κολωνώ», άλλα ως αναλόγιο (σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη) και άλλα ως σπονδυλωτή παράσταση (σε σκηνοθεσία Αλεξάνδρας Παυλίδου). Και βέβαια δεν είναι μόνο τα τελευταία χρόνια που –μεμονωμένα- κάποιοι από αυτούς τους συγγραφείς έχουν δει έργα τους ν’ ανεβαίνουν μ’ επιτυχία στις Αθηναϊκές σκηνές.<br /><br />Και είναι μόλις πριν δύο μήνες που 15 απ’ αυτούς τους συγγραφείς, αποφάσισαν να γράψουν για τη σημερινή παράσταση, υπακούοντας σε μία μόνο σύμβαση: το θέμα θα έπρεπε να έχει σημείο αναφοράς κάποιο παιχνίδι. Ο τίτλος θα ήταν «GAMES», στα αγγλικά, αφού θα έγραφαν με αφορμή κατ’ αρχάς τη συμμετοχή στο διεθνές «Athens Fringe Festival». Το έργο τους ανέλαβαν να ζωντανέψουν δέκα ηθοποιοί και πολλοί ακόμη συντελεστές, άλλος στη σκηνοθεσία, άλλος στη διδασκαλία των ρόλων, άλλος στη μουσική, άλλος στην κίνηση, άλλος στις δημόσιες σχέσεις, άλλος στα φώτα και τον ήχο, άλλος στη φωτογράφηση… Ένας κόσμος ολόκληρος από ανθρώπους που ασχολούνται με το θέατρο και οι δρόμοι τους διασταυρώθηκαν για πρώτη φορά.<br /><br />Κάπως έτσι ξεκινήσαμε. Κάπως έτσι σας συναντήσαμε.<br /><br /><br />Ημέρες και ώρες Παραστάσεων<br /><br />Ημέρα: 10/06 - Τόπος: Αrt house –Ώρα παράστασης: 21.40 - 22.40<br />Ημέρα:16/6 – Τόπος: Θέατρο Δίπυλο - Ώρα παράστασης: 19.00- 20.00<br /><br /><br />Οι Συντελεστές της Παράστασης<br /><br />Συγγραφείς<br />Ασλανίδης Βασίλης, Γκούβη Αντωνία, Δέδε Θεώνη, Θαλασσινού Βίκυ, Θανάσουλα Χριστίνα, Καραντζή Πολυάνα, Μαστοράκη Ανδρονίκη, Μεσσαριτάκη Εύη, Μιχοπούλου Βίκυ, Ξηρίδου Αδαμαντία, Σπετσιέρης Στέφανος, Τανίδου Δανάη, Τραμπούλη Βάσια, Χατζηεμμανουήλ Μαρία, Χριστοφή Χριστίνα.<br /><br />Ηθοποιοί<br />Ασλανίδης Δημήτρης, Θαλασσινού Βίκυ, Θεοδόση Χρύσα, Κορόζης Θοδωρής, Κουτσοθεόδωρος Δημήτρης, Μπαγλανέα Ίριδα, Πάτσιου Βάλια, Τοπαλίδης Δημήτρης, Τραμπούλη Βάσια, Τριανταφύλλου Ελένη.<br /><br />Σκηνοθεσία<br />Βασίλης Ασλανίδης<br /><br />Βοηθοί Σκηνοθέτη<br />Αντωνία Γκούβη, Θεώνη Δέδε<br /><br />Διδασκαλία Ρόλων<br />Αντωνία Γκούβη<br /><br />Μουσική<br />Κώστας Κυδωνάκης<br /><br />Κινησιολογία<br />Ελισσάβετ Αραβίδου<br /><br />Επιμέλεια Φωτισμού<br />Χριστίνα Θανάσουλα<br /><br />Χειριστής Φωτισμού<br />Σωτήρης Κάργας<br /><br />Φωτογράφοι<br />Χαράλαμπος Βλάχος, Θέμις Λειβαδέας<br /><br />Οι στίχοι του τραγουδιού είναι της Βίκυς Θαλασσινού </div>ΠΑΡΑ.Λ.Ι.Αhttp://www.blogger.com/profile/17938276726756897615noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5434212389323938321.post-61843200498850452862009-05-22T08:24:00.000-07:002010-01-13T07:10:10.928-08:00Athens Fringe Festival 2009 _ η πρόταση της λέσχης μαςΛέσχη Ανάγνωσης ΜΕ.Λ.ΟΜΑ<br /><br /><br />Στο πλαίσιο του Athens Fringe Festival 2009 η Λέσχη Ανάγνωσης ΜΕ.Λ.ΟΜΑ προτείνει τη δημιουργία ανοικτών λεσχών ανάγνωσης με τη συμμετοχή κάθε ενδιαφερόμενου.<br /><br /><br /><span style="font-size:130%;">Διαβάστε κάποιο απ’ τα παρακάτω και ελάτε να το συζητήσουμε!!!!!!!!!<br /></span><br /><br /><br /><br /><strong>ΛΕΣΧΗ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ<br /></strong><br /><strong>Η γιαγιά στην Παραμυθοχώρα</strong> της Ευγενίας Κολυδά<br />Συντ.: Μελίνα Σφήκα - Θεώνη Δέδε<br /><br /><br /><br /><br /><strong>ΛΕΣΧΗ ΓΙΑ ΕΦΗΒΟΥΣ</strong><br /><br /><strong>Μαύρος Κύκνος</strong> μυθιστόρημα του David Mitchell <br />Συντ.: Κατερίνα Γιάντσιου - Νεφέλη Δεσύπρη Γιάντσιου <br /><br /><br /><br /><br /><strong>ΛΕΣΧΗ ΓΙΑ ΕΝΗΛΙΚΕΣ</strong><br /><br /><strong>Μακαριότητα</strong> διήγημα της Catherine Mansfield<br />Συντ.: Μαίρη Αλεξοπούλου - Γιάννης Χαιρετάκης<br /><br /><br /><strong>Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων</strong> μυθιστόρημα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες<br />Συντ.: Ανδρονίκη Μαστοράκη - Θεώνη Δέδε<br /><br /><br /><strong>Ο φοιτητής</strong> διήγημα του Αντον Τσέχωφ<br />Συντ.: Μάρθα Κοσκινά - Μαρία Τσολακούδη<br /><br /><br /><strong>Παραρλάμα</strong> διήγημα του Δημοσθένη Βουτυρά<br />Συντ.:Μάρθα Κοσκινά - Μαρία Τσολακούδη<br /><br /><br /><strong>Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν</strong> θεατρικό έργο του Μπέρτολ Μπρεχτ<br />Συντ.: Φλωρεντία Μπακομήτρου - Έφη ΕξάρχουΠΑΡΑ.Λ.Ι.Αhttp://www.blogger.com/profile/17938276726756897615noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5434212389323938321.post-83995707935316287782009-05-14T09:59:00.000-07:002010-01-13T07:10:10.936-08:00Athens Fringe Festival 2009Εκεί που η τέχνη συναντά τη δράση <div><div><div align="justify"> </div><div align="justify"> </div><div align="justify"> </div><div align="justify"><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyq6ZO7zeCCPkvWSG22OG2W2h0PS9W_3MYvaKcii-Rg9T_OLjp7S7nkMX_tz9m6MpdtwR3BXc7DjLc0O84ke82g7TXpCPF8PDwEGGcQ4AYRQWN0buTeyKWRhnPoGjO4-H4vXIKYUS6WhQe/s1600-h/fringe.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5335725834902107314" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 200px; CURSOR: hand; HEIGHT: 140px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyq6ZO7zeCCPkvWSG22OG2W2h0PS9W_3MYvaKcii-Rg9T_OLjp7S7nkMX_tz9m6MpdtwR3BXc7DjLc0O84ke82g7TXpCPF8PDwEGGcQ4AYRQWN0buTeyKWRhnPoGjO4-H4vXIKYUS6WhQe/s200/fringe.jpg" border="0" /></a><br />“Το Fringe Festival είναι μια εκτεταμένη πολυσυλλεκτική καλλιτεχνική διοργάνωση η οποία αγκαλιάζει ελεύθερα όλες τις τέχνες και παραμένει στενά συνδεδεμένη με την πόλη που τη φιλοξενεί και τους πολίτες της. Ξεκίνησε από το Εδιμβούργοκάθε χρόνο συγκεντρώνει, περίπου για έναν μήνα, γύρω στους 2,5 εκατ. θεατές- και έκτοτε έχει υιοθετηθεί από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Με μότο «Η Αθήνα μάς ανήκει», εφέτος διοργανώνεται για πρώτη φορά με κύριο υπεύθυνο τονΓιώργο Νέρη . Με επίκεντρο την Τεχνόπολη θα απλώνεται σε μια ακτίνα δέκα μικρότερων «κομητών»: από το Μικρό Πολυτεχνείο ως το μπαρ Βoozeόπου και συστήθηκαν την περασμένη Πέμπτη στους δημοσιογράφους οι διοργανωτές και ορισμένοι από τους συνεργαζόμενους καλλιτέχνες” ( <a href="http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=263781&dt=14/04/2009">http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=263781&dt=14/04/2009</a> )<br /><br /></div><div align="justify"> </div><div align="justify"><br /><br />Η Λέσχη Aνάγνωσης ΜΕ.Λ.ΟΜΑ θα συμμετάσχει στο Athens Fringe Festival 2009 με ανοικτές λέσχες ανάγνωσης.<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEhDbZXALPTPpVrNPDytgxMfkjT3CpKjM02zFzi-oQHQ8ppezAe-wagquafV2zdOkfTYzHY0SYnMpwcT7DUyw9wC6Ue1QMOaYYPiiNKpBcD1KlmnvzUMucKqRjjrgNzQMC437fm2Tjju2-/s1600-h/fringe2.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5335726005180465794" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 200px; CURSOR: hand; HEIGHT: 150px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEhDbZXALPTPpVrNPDytgxMfkjT3CpKjM02zFzi-oQHQ8ppezAe-wagquafV2zdOkfTYzHY0SYnMpwcT7DUyw9wC6Ue1QMOaYYPiiNKpBcD1KlmnvzUMucKqRjjrgNzQMC437fm2Tjju2-/s200/fringe2.jpg" border="0" /></a></div><div align="justify"> </div><div align="justify"><br />«Η λειτουργία της Λέσχης Ανάγνωσης ΜΕ.Λ.ΟΜΑ μας επέτρεψε να μοιραστούμε την αγάπη μας για την ανάγνωση και τη λογοτεχνία, να γνωρίσουμε κείμενα και ανθρώπους και να περάσουμε πολλές όμορφες στιγμές. Επιθυμία μας είναι να πολλαπλασιάσουμε τις όμορφες στιγμές στη ζωή μας και να μεταδώσουμε την αγάπη μας για την ανάγνωση και τη συζήτηση της λογοτεχνίας και σε περισσότερους άλλους. <br /></div><div align="justify"> </div><div align="justify"><br />Η πρότασή μας για το Fringe Festival έχει να κάνει με λέσχες που θα λειτουργήσουν κατά τρόπο παρόμοιο με τη Λέσχη Ανάγνωσης ΜΕ.Λ.ΟΜΑ. Στο πρόγραμμα του φεστιβάλ θα έχουν ανακοινωθεί τα κείμενα που θα συζητηθούν, έτσι ώστε οι συμμετέχοντες να έχουν τη δυνατότητα να το διαβάσουν πριν από την προκαθορισμένη ημερομηνία συνάντησης και συζήτησης. Οι συμμετέχοντες θα έχουν δηλώσει τη συμμετοχή τους πριν από την πραγματοποίηση της εκάστοτε λέσχης». </div><div align="justify"> </div><div align="justify"><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqQGG6b_7Z8S_xg50Tk3b1kfgF_GWK4cHxchCklz2wV_nkKcfsyFoL9PPdEyD3QwQeY2KyqNC6S59b9h0bhlpt5a46pcMWIz4IFxNAaG3xkQCgRkj0QMoVxIa1UH4jJjILqEvvQWqRNUsl/s1600-h/fringe3.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5335726109191528082" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 200px; CURSOR: hand; HEIGHT: 150px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqQGG6b_7Z8S_xg50Tk3b1kfgF_GWK4cHxchCklz2wV_nkKcfsyFoL9PPdEyD3QwQeY2KyqNC6S59b9h0bhlpt5a46pcMWIz4IFxNAaG3xkQCgRkj0QMoVxIa1UH4jJjILqEvvQWqRNUsl/s200/fringe3.jpg" border="0" /></a><br />Για το Athens Fringe Festival 2009 <a href="http://www.facebook.com/pages/Athens-Fringe-Festival-2009/111093615251">http://www.facebook.com/pages/Athens-Fringe-Festival-2009/111093615251</a>, <a href="http://www.sinthesis.gr/fringe">www.sinthesis.gr/fringe</a> . </div><div align="justify"> </div><div align="justify"> </div><div align="justify"> </div><div align="justify">Σε επόμενο post θα ανέβουν και τα βιβλία που προτείνει προς ανάγνωση η Λέσχη Ανάγνωσης ΜΕ.Λ.ΟΜΑ</div><div align="justify"> </div><div align="justify"> </div><div align="justify"> </div><div align="justify">Οι φωτογραφίες απ' την παρουσίαση κάποιων ομάδων στο Booze (9/4/09) </div></div></div>ΠΑΡΑ.Λ.Ι.Αhttp://www.blogger.com/profile/17938276726756897615noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5434212389323938321.post-42600606509549635962009-05-13T23:14:00.000-07:002010-01-13T07:10:10.995-08:00Zadie Smith - Στην ομορφιά που χάνεται<span style="color:#336666;"><span style="font-size:85%;">Zadie Smith : όμορφη, νέα, παντρεμένη με ποιητή, ταλαντούχα </span></span><br /><span style="color:#336666;"><span style="font-size:85%;"><em>(όχι, όχι, όχι, μην το γράφεις έτσι, ακούγεται λες και πρόκειται για τραγουδίστρια της πιάτσας)</em></span></span><br /><span style="font-size:85%;color:#336666;"></span><br /><span style="color:#336666;"><span style="font-size:85%;">Zadie Smith : μιγάς, αγγλίδα, σπουδαγμένη στις Οξφόρδες, δίδαξε στο Χάρβαρντ και στο Κολούμπια </span></span><br /><span style="color:#336666;"><span style="font-size:85%;"><em>(όχι, όχι, όχι, ούτε έτσι, τώρα ακούγεται πολύ πομπώδες και πολιτικοποιημένο: τί σε νοιάζει το χρώμα του κορμιού της και το πού δίδαξε; Δηλαδή, αν ήταν ανθρακορύχος; Όχι, όχι, πάμε πάλι)</em></span></span><br /><em><span style="font-size:85%;color:#336666;"></span></em><br /><span style="color:#336666;"><span style="font-size:85%;">Zadie Smith : έχει γράψει 3 μυθιστορήματα και πάμπολλα διηγήματα, γράφει θεωρητικά κείμενα, έχει επιμεληθεί μία συλλογή διηγημάτων </span></span><br /><span style="color:#336666;"><span style="font-size:85%;"><em>(οκ, καλύτερα τώρα, αλλά όχι ακόμα. Αυτά δεν μας λένε τίποτε για το λόγο που τη διάλεξες για τη Λέσχη)</em></span></span><br /><em><span style="font-size:85%;color:#336666;"></span></em><br /><span style="color:#336666;"><span style="font-size:85%;">Zadie Smith : πολυδιαβασμένη (από κοινό κάθε κατηγορίας) και πολυβραβευμένη (από επιτροπές κάθε κατηγορίας) </span></span><br /><span style="color:#336666;"><span style="font-size:85%;"><em>(όχι, ούτε κι αυτό είναι καλό, τί πάει να πει «κατηγορία», ποια είναι τα κριτήρια κατηγοριοποίησης κλπ κλπ κλπ)</em></span></span><br /><em></em><br /><em></em><br /><span style="font-family:verdana;color:#006600;"><strong><em>Zadie Smith - Στην ομορφιά που χάνεται</em></strong></span><br /><div align="justify"><span style="font-family:verdana;color:#006600;">Ένα μυθιστόρημα γεμάτο ενδιαφέροντες χαρακτήρες που συγκρούονται, αγαπιούνται και τσακώνονται και προχωρούν, μια ιστορία που συνομιλεί απευθείας με το "Howard's End" του E.M.Forster, ένα βιβλίο για την αγάπη, τη φιλία, την ταυτότητα, την πίστη, το Θεό, την τέχνη και το πώς επιτέλους μπορείς να βρεις ποιος είσαι και ποιοι είναι όλοι αυτοί τριγύρω σου.</span></div><div align="justify"><span style="font-family:Verdana;color:#006600;">Συναναγνώστες απ΄τη Λέσχη είπανε πως ίσως να θυμίζει κάτι από «Ατίθασα νιάτα» (όλοι τα φτιάχνουν με όλους), ενώ κάποιοι άλλοι πως είμαστε τυχεροί να μπουρούμε να διαβάζουμε τέτοια βιβλία. Ακούστηκε η επιθυμία να διαβάσουμε (κατά μόνας) κι άλλα κείμενα της Zadie, τη στιγμή που άλλοι συν-λεσχίτες λέγανε πως δυσκολεύτηκαν πολύυυυυυυυυ να φτάσουν μέχρι το τέρμα της Ομορφιάς που χάνεται. </span></div><div align="justify"><span style="font-family:Verdana;color:#006600;">Φλύαρο, ανούσιο, αριστούργημα, ανθρώπινο, προβληματικό, αγαπησιάρικο, πανέξυπνο, υπερβολικά περιγραφικό και άλλα τέτοια ακούστηκαν για το εν λόγω μυθιστόρημα. Κι όλα αυτά σε μία συζήτηση η οποία τελείωσε επειδή σε λίγο θα μας έδιωχναν από τον τόπο συνάντησής μας. </span></div><div align="justify"><span style="font-family:Verdana;color:#006600;">Δεν ξέρω αν η ομορφιά χάνεται. Ξέρω όμως πως η μόνη πιθανότητα για να γεννηθεί είναι η αγάπη. </span></div><div align="justify"> </div><div align="justify"> </div><div align="justify"><em><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;color:#336666;">(Το εισαγωγικό κείμενο, εκείνο που αναζητώ την ταυτότητα της Zadie Smith, είναι γραμμένο με τον τρόπο του Woody Allen στην εισαγωγή της ταινίας του "Manhattan". Δείτε την!)</span></em></div>ΠΑΡΑ.Λ.Ι.Αhttp://www.blogger.com/profile/17938276726756897615noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5434212389323938321.post-39195379323431225992009-04-07T02:45:00.000-07:002010-01-13T07:10:11.003-08:00Πανοπλίες και γάτοι<span style="color:#009900;">Υπάρχουν πολλοί τρόποι να προσεγγίσεις ένα βιβλίο, πάρα πολλοί. Μπορεί να το ξεφυλλίσεις αφηρημένα, μπορεί να το ρουφήξεις αχόρταγα, μπορεί να ερωτοτροπήσεις μαζί του ανάλαφρα ή/και επανειλημμένα, μπορεί να γράψεις πάνω στα φύλλα του –όσο αυτά δεν είναι ψηφιακά-, μπορεί να το προσεγγίσεις με απόλυτη σοβαρότητα ή με διάθεση παιγνιώδη, μπορεί, μπορεί, μπορεί…Μπορεί και να μην το προσεγγίσεις καθόλου. Να μην καταδεχτείς να το πλησιάσεις. Να το απορρίψεις, ίσως και με την πρώτη ματιά -έτσι όπως συχνά πυκνά απορρίπτουμε και ανθρώπους από τη ζωή μας. Χωρίς να δώσουμε στους εαυτούς μας μια ευκαιρία (ή περισσότερες) να συμπορευτούμε, να κερδίσουμε από τη διαφορετικότητα μας, να υπερβούμε τα όρια και τα σύνορα μας.<br /><br />Πρόχειρες σκέψεις, γρήγορες, με αφορμή τα δύο βιβλία για τα οποία συζητήσαμε χθες στη λέσχη μας, τον «Ιππότη με τη Σκουριασμένη Πανοπλία» και την «Ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει». Βιβλία ετερογενή και όμως έως έναν βαθμό παρόμοια, και όχι επειδή στα ράφια ενός ελληνικού βιβλιοπωλείου, πολύ κακώς, θα τα βρει κάποιος στο ίδιο τμήμα, της ξένης λογοτεχνίας.<br /><br />«Σε ποιον απευθύνονται», ήταν μια ερώτηση ή μάλλον ένα θέμα που μας απασχόλησε ιδιαίτερα στη συζήτηση μας, που, αν και, λόγω των συγκεκριμένων βιβλίων, της έλειπε το ειδικό βάρος της ‘λογοτεχνικότητας’ που τόσο μας αρέσει (και συνήθως αναζητούμε), ήταν εντούτοις πολύ ζωντανή και, χάριν στις υποκριτικές ικανότητες του Γιάννη Χ., του ιππότη με το κράνος-σουρωτήρι, και άκρως κωμική. «Σε ενήλικες που ψάχνονται για αυτογνωσία και αυτοπραγμάτωση», «σε παιδιά», «σε οποιονδήποτε πάνω από 9» (ή ίσως και 8, η Κατερίνα διάβασε τον «Γάτο» στην οχτάχρονη κόρη της), «σε ηλίθιους», «πάντως όχι σ’ εμένα»…ήταν κάποιες από τις πολλές τοποθετήσεις. Όλες, όπως πάντα, απόλυτα σεβαστές. Είναι πολύτιμο και αναφαίρετο δικαίωμα καθενός και καθεμιάς μας να έχει τα γούστα του, τις αρέσκειες και τις απαρέσκειες του, τις προτιμήσεις του για οτιδήποτε και οποιονδήποτε, το πώς εντέλει θέλει να διοχετεύει τον λίγο χρόνο που μας έχει δοθεί πάνω σ’ αυτή τη γη, και επομένως να κάνει τις επιλογές του, σε σχέση με τα βιβλία που προσεγγίζει. Η λέσχη ανάγνωσης, στην οποία έχουμε συνειδητά επιλέξει να συμμετέχουμε, μας ‘αναγκάζει’, εφόσον το θέλουμε, να κάνουμε ένα διαφορετικό βήμα.<br /><br />«Όταν διαβάζω ένα βιβλίο δεν σκέφτομαι σε ποιον απευθύνεται, δεν με απασχολεί. Με αφορμή το βιβλίο, κάνω συνειρμούς (τους οποίους και συχνά σημειώνω πάνω στα φύλλα του), σκέφτομαι με ποιον τρόπο αφορά εμένα, τον περίγυρο μου, τον κόσμο γύρω μου…μπορεί να μην με αφορά στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, αλλά σε κάποια άλλη φάση της ζωής μου», μας είπε η Αλεξάνδρα, μία από τις δύο συντονίστριες της χθεσινής βραδιάς, και ας με συγχωρήσει για την ελεύθερη απόδοση των λόγων της. Η Αλεξάνδρα περίμενε υπομονετικά, -εξαιρετικά υπομονετικά, λαμβάνοντας υπόψη τα δικά της όρια υπομονής, όπως, χαμογελαστά, μας πληροφόρησε- για να κλείσει ο κύκλος των σχολίων, και να πάρει κι αυτή το λόγο. Στα λόγια της μένω και στη στάση της.<br /></span><span style="color:#009900;"><br /></span><span style="color:#009900;"><br /><br />ΥΓ. Ήταν μεγάλη χαρά για μας να γνωρίσουμε από κοντά τη Νεφέλη, τη μεγάλη κόρη της Κατερίνας -ήδη στην πρώτη γυμνασίου-, που μας τίμησε με την παρουσία και με τις απόψεις της. Και η οποία, ως νέο βαρόμετρο της παρέας μας, αποφάνθηκε ότι δεν είμαστε βαρετοί…ή έστω, ότι αυτή τη φορά δεν (μας) βαρέθηκε!!! Γι’ αυτό και μας πρότεινε ένα από τα προσεχή αναγνώσματα της λέσχης μας, το «Μαύρος Κύκνος», του Ντέιβιντ Μίτσελ. Σ’ ευχαριστούμε Νεφέλη. Και πού ξέρεις, μπορεί την προσεχή φορά να φορούμε όλοι και όλες κοστούμια και ταγέρ…έτσι δεν περίμενες να μας δεις; Μην ξεχνάς όμως, υπάρχουν πολλές διαφορετικές πανοπλίες…όπως υπάρχουν και πολλοί διαφορετικοί γάτοι…<br /><br /></span>ΠΑΡΑ.Λ.Ι.Αhttp://www.blogger.com/profile/17938276726756897615noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5434212389323938321.post-53857241212158237362009-02-04T03:40:00.000-08:002010-01-13T07:10:11.011-08:00ΠΕΡΙ ΤΥΦΛΟΤΗΤΟΣΣαραμάγκου. Νομπελίστας (αν και λίγο μας απασχόλησε αυτό).<br /><br />Περί τυφλότητος.<br />Φλύαρο.<br />Βαρετό.<br />Συμβολικό.<br />Θριλεράκι.<br />Φιλοσοφικό.<br />Αριστούργημα.<br />Χρειάζεται μια καλή επιμέλεια (βλέπε: κόψιμο 100-150 σελίδων).<br />Απόψεις που ακούστηκαν στην προχθεσινή συνάντηση της Λέσχης Ανάγνωσης του ΜΕΛΟΜΑ αναφορικά με το «Περί τυφλότητος» του Ζοζέ Σαραμάγκου.<br /><br />Πάντα με εντυπωσιάζει το πόσο διαφορετικά διαβάζει ο κάθε άνθρωπος το ίδιο βιβλίο. Ίσως τελικά να υπάρχουν τόσες αναγνώσεις όσοι και αναγνώστες. Είναι και αυτό το στοιχείο που κάνει τη λογοτεχνία τόσο συναρπαστική.<br /><br />Εκείνο στο οποίο συμφωνήσαμε όλοι είναι ότι πρόκειται για ένα ενδιαφέρον κείμενο, με χαρακτήρες συμβολικούς που κινούνται σε ένα συμβολικό (άχρονο και άτοπο) σύμπαν. Η λευκή τυφλότητα που έρχεται να ανατρέψει τις ζωές κάποιων ανθρώπων τους οδηγεί στην απομόνωση από την λοιπή «κανονική» κοινωνία. Μέσα σ΄αυτήν την απομόνωση αδυνατούν να ξεφύγουν από τη μοίρα τους: αν και τυφλοί οι κακοί παραμένουν κακοί και οι καλοί καλοί. Μοιάζει το ανθρώπινο είδος να μην μπορεί παρά να δημιουργήσει κοινωνίες δομημένες γύρω από σχέσεις εξουσίας. Μοιάζει να μην μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο πέρα από αυτό.<br /><br />Και ξαφνικά η τύφλωση φεύγει, όλα επιστρέφουν στο πριν, στο κανονικό. Σαν όλη η φρίκη που προηγήθηκε να μην συνέβει ποτέ.ΠΑΡΑ.Λ.Ι.Αhttp://www.blogger.com/profile/17938276726756897615noreply@blogger.com2