Το τελευταίο βιβλίο αυτής της χρονιάς ήταν μια συλλογή διηγημάτων του Αλεκσάνταρ Χέμον, ενός συγγραφέα, όχι πολύ γνωστού στην Ελλάδα (ή καθόλου γνωστού), που όμως χαίρει αποδοχής και εκτίμησης στο εξωτερικό. Ο Βόσνιος Αλεκσάνταρ Χέμον γεννήθηκε στο Σαράγεβο το 1964, ενώ απ’ το 1992, ζει μόνιμα στο Σικάγο.
Πέρα από το «Με το βλέμμα του Μπρούνο» που διαβάσαμε, στα ελληνικά κυκλοφορεί το μυθιστόρημά του «Ο άνθρωπος από το πουθενά», καθώς και ένα ακόμα διήγημά του στη συλλογή «Το βιβλίο του άλλου», που επιμελήθηκε η Ζέιντι Σμιθ.
Λογοτεχνικά και θεματικά το πρώτο του βιβλίο είναι καλύτερο. Διηγήματα μικρά ή μεγαλύτερα σε μέγεθος, όπου δεν διστάζει να αναμετρηθεί με τη φόρμα και να κερδίσει. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα θέματά του είναι τρία: α) το παρελθόν του- καταγωγή- βιώματα- εμπειρίες- παιδική ηλικία αλλά και η ιστορία του τόπου του, της Βοσνίας, οι πολιτικές εξελίξεις, κομουνισμός, η δολοφονία του γιουγκοσλάβου βασιλιά Αλέξανδρου το 1934 κ.λπ., β) ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία και οι συνέπειές του και γ) η μετανάστευσή του στις ΗΠΑ και οι εκεί δυσκολίες.
Ο Χέμον είναι συνεπής με τις ιστορίες του, τις έχει μελετήσει αρκετά ώστε να καταφέρει να μην πέσει στο μελό ή την αυτοαναφορικότητα, και μακριά από όποια ναρκισιστικά τερτίπια, δεν διστάζει να σατιρίσει εαυτόν και να παίξει ακόμα και με τ’ όνομά του. Αν και δεν συμφωνήσαμε όλοι σε αυτό, η απόσταση που υπάρχει (πιθανώς) από τον χρόνο των γεγονότων στο χρόνο της καταγραφής αυτών βοήθησε τον Χέμον να τις φιλτράρει και να τις προσφέρει καθαρό νερό. Οι ιστορίες του είναι σε γενικές γραμμές καλά δομημένες, αν και κάποτε χάνεται το κέντρο βάρους και ο πλατειασμός κάνει κάποια σημεία κουραστικά.
Ανάμεσα στα καλά κείμενα ενδιαφέρον παρουσιάζει η «Ευχάριστη κουβεντούλα» όπου καταπιάνεται με το (υποτιθέμενο) παρελθόν της οικογένειας των Χέμον, και το χτίσιμο της ιστορίας αυτών. Χέμον, Αίμων ή Δαίμων λοιπόν; Η «Χεμονιάδα» αυτή, που θα μπορούσε να ειδωθεί και σαν μια αναφορά στο παρελθόν των λαών της βαλκανικής χερσονήσου, μιλάει με τον πιο εύγλωττο τρόπο για την αντίστιξη του μύθου και της πραγματικότητας και πόσο τελικά αρεσκόμαστε στις «μυθολογίες».
«Με το βλέμμα του Μπρούνο» ο Χέμον μας έδωσε τροφή για πολύωρη συζήτηση, με θέματα όπως η μεταναστευτική λογοτεχνία, ή η αναζήτηση κοινής ρίζας ή βιωμάτων βαλκάνιων λογοτεχνών κ.ά.
καλό καλοκαίρι
Πέρα από το «Με το βλέμμα του Μπρούνο» που διαβάσαμε, στα ελληνικά κυκλοφορεί το μυθιστόρημά του «Ο άνθρωπος από το πουθενά», καθώς και ένα ακόμα διήγημά του στη συλλογή «Το βιβλίο του άλλου», που επιμελήθηκε η Ζέιντι Σμιθ.
Λογοτεχνικά και θεματικά το πρώτο του βιβλίο είναι καλύτερο. Διηγήματα μικρά ή μεγαλύτερα σε μέγεθος, όπου δεν διστάζει να αναμετρηθεί με τη φόρμα και να κερδίσει. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα θέματά του είναι τρία: α) το παρελθόν του- καταγωγή- βιώματα- εμπειρίες- παιδική ηλικία αλλά και η ιστορία του τόπου του, της Βοσνίας, οι πολιτικές εξελίξεις, κομουνισμός, η δολοφονία του γιουγκοσλάβου βασιλιά Αλέξανδρου το 1934 κ.λπ., β) ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία και οι συνέπειές του και γ) η μετανάστευσή του στις ΗΠΑ και οι εκεί δυσκολίες.
Ο Χέμον είναι συνεπής με τις ιστορίες του, τις έχει μελετήσει αρκετά ώστε να καταφέρει να μην πέσει στο μελό ή την αυτοαναφορικότητα, και μακριά από όποια ναρκισιστικά τερτίπια, δεν διστάζει να σατιρίσει εαυτόν και να παίξει ακόμα και με τ’ όνομά του. Αν και δεν συμφωνήσαμε όλοι σε αυτό, η απόσταση που υπάρχει (πιθανώς) από τον χρόνο των γεγονότων στο χρόνο της καταγραφής αυτών βοήθησε τον Χέμον να τις φιλτράρει και να τις προσφέρει καθαρό νερό. Οι ιστορίες του είναι σε γενικές γραμμές καλά δομημένες, αν και κάποτε χάνεται το κέντρο βάρους και ο πλατειασμός κάνει κάποια σημεία κουραστικά.
Ανάμεσα στα καλά κείμενα ενδιαφέρον παρουσιάζει η «Ευχάριστη κουβεντούλα» όπου καταπιάνεται με το (υποτιθέμενο) παρελθόν της οικογένειας των Χέμον, και το χτίσιμο της ιστορίας αυτών. Χέμον, Αίμων ή Δαίμων λοιπόν; Η «Χεμονιάδα» αυτή, που θα μπορούσε να ειδωθεί και σαν μια αναφορά στο παρελθόν των λαών της βαλκανικής χερσονήσου, μιλάει με τον πιο εύγλωττο τρόπο για την αντίστιξη του μύθου και της πραγματικότητας και πόσο τελικά αρεσκόμαστε στις «μυθολογίες».
«Με το βλέμμα του Μπρούνο» ο Χέμον μας έδωσε τροφή για πολύωρη συζήτηση, με θέματα όπως η μεταναστευτική λογοτεχνία, ή η αναζήτηση κοινής ρίζας ή βιωμάτων βαλκάνιων λογοτεχνών κ.ά.
καλό καλοκαίρι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου