"Θέλετε να χορέψομε Μαρία;"

Θέλετε να χορέψομε Μαρία;, ρωτά η Μέλπω Αξιώτη κι εμείς, οι ΠΑΡΑΛΙΑκοί τύποι, αποφασίσαμε να απαντήσουμε πως ναι, θέλουμε.

«Εγώ μεγάλωσα μέσα σε μια σακούλα χαρτοπόλεμο. Προσπαθούσα να ξεχωρίσω μέσα σ’ εκείνο το πλήθος τα χρώματα , το ιδιαίτερο , που δε θα εξαφανιζόταν με τη γοργή στροφή , να μπερδευτεί με τα άλλα χρώματα»

Περάσαμε χώρια έναν μήνα διαβάζοντας αυτή την κούτσικη νουβέλα. Και έπειτα βρεθήκαμε μαζί να ψάχνουμε να δούμε ποιοι είναι η Μαρία, η Μάρθα, ο Γιάννης, οι μύθοι, η φύση, η πόλη, η παιδική ζωή μας.

Τί θέλει να πει η Αξιώτη μάλλον αποτύχαμε να εντοπίσουμε. Ή πάντως δε μπορέσαμε να δώσουμε κοινώς αποδεκτή απάντηση. Το κείμενο αυτό μοιάζει σαν να γράφτηκε σε μία γλώσσα ξένη, ακατάλυπτη, γεμάτη σιωπές, γλώσσα που γλιστράει από τρόμο μήπως και κάποιος ήρωας τολμήσει να πει το ανείπωτο. Ο πυρετός θα ήτανε αβάσταχτος. Η Αξιώτη –μέγιστη ποιήτρια- προτιμά να αφήσει τον αναγνώστη να νιώσει τα νοήματα. Πού σημαίνει τί; Ότι νοήματα δεν υπάρχουν; Ότι δεν υπάρχει ΤΟ νόημα; Ότι υπάρχει νόημα διαφορετικό για κάθε αναγνώστη;

Η συζήτηση ανάμεσα στα μέλη της Λέσχης μας αποκάλυψε ότι η ομορφιά του λόγου της Αξιώτη μας είχε όλους ζαλίσει (με όλες τις ερμηνείες του όρου). Θαυμάσαμε τη μοντερνίστρια, αριστερή, γυναίκα, συγγραφέα. Θαυμάσαμε το πόσο καινούριο είναι ακόμα το κείμενό της. Πόσο φρέσκο μας μοιάζει. Ασκήσαμε κριτική στην υπονόμευση από τη συγγραφέα αυτού που λέμε «πλοκή», ειδικά υπό το πρίσμα του σημερινού, χορτασμένου από μοντερνισμό και μεταμοντερνισμό αναγνώστη. Και ευχαριστήσαμε την κυρία Μέλπω για την συγκίνηση που μας είχε δωρίσει.