Ένας θεατρικός συγγραφέας (Γρηγόρης) και ένα ηθοποιός (Ηλίας) συγκατοικούν για τέσσερα χρόνια. Ο πρώτος γράφει έργα στα οποία ο δεύτερος παίζει και καταξιώνεται. Η δυνατή τους φιλία κάποια στιγμή διαλύεται βίαια. Τρία χρόνια μετά ξανασυναντιούνται για μια νέα επαγγελματική συνεργασία, με πρωταγωνιστή ξανά τον Ηλία. Αλλά όχι απλά και μόνο τον Ηλία. Το ίδιο το έργο βασίζεται στη σχέση των δύο αυτών ανδρών. Μένει να βρεθεί το φινάλε…
Το έργο του Ανδρέα Θωμόπουλου, που ανέβηκε για πρώτη φορά το 1984, είχε προκαλέσει αίσθηση και είχε λάβει επαινετικές κριτικές. 24 χρόνια μετά μπορεί κάποιος να το θεωρήσει διαχρονικό, για το θέμα της δυνατής αντρικής φιλίας που διαπραγματεύεται ή τελικά για την αδυναμία της ανθρώπινης επικοινωνίας, μέσα από την ενοχή, την ανασφάλεια και εν γένει την ίδια τη ζωή που παρουσιάζεται αδυσώπητη και σκληρή παρασύροντας τους πρωταγωνιστές της στην τραγική τους προδιαγεγραμμένη μοίρα. Όμως στα σημεία έχρηζε μιας κάποιας προσαρμογής εν έτει 2008, όπως για παράδειγμα με την αναπάντητη και ανερμάτιστη υπολανθάνουσα ομοφυλοφιλία.
Εξαιρετικές ήταν οι ερμηνείες των δύο ηθοποιών, του Βασίλη Γιακουμάρου και του Φάνη Κατέχου, με τον τελευταίο να ανεβάζει τον πήχη πάρα πολύ ψηλά. Δεν μπορώ να μην θυμηθώ και την εμφάνισή του στην παράσταση «Η Αλίκη στη Χώρα», όπου υποδυόταν μια τραβεστί. Διαβάζοντας το πρόγραμμα της παράστασης διαπιστώνω ότι είναι μόλις 31 ετών με ένα εξαιρετικό βιογραφικό. Πόσα ακόμα περιμένω απ’ αυτόν; Πολλά! Χαίρομαι πάντα όταν κάποιοι άνθρωποι καταφέρνουν να κάνουν αυτό που πραγματικά αγαπούν. Και σε αυτήν την παράσταση αυτό φαίνεται.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Να πούμε και ότι τη σκηνοθεσία έχει κάνει ο φίλος Βασίλης Ασλανίδης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ότι η παράσταση θα παίζεται μέχρι τις αρχές Μαΐου.
Και ότι ετοιμάζει ήδη την επόμενη που θα ανέβει (νομίζω τον Ιούνιο) στο "Θέατρο κάτω από τη γέφυρα" και θα είναι οι "Μάγισσες του Σάλεμ".
Δεν πρόλαβα να πάω να δω την παράσταση. Θα πάω τη Δευτέρα, μαζί με τον Χαιρετάκη. Αλλά τους είδα στο «Η Αλίκη στη Χώρα» και είχα αληθινά ζηλέψει το κέφι της ομάδας των παιδιών. Η χαρά της δημιουργίας πραγματωμένη. Είχα αναρωτηθεί τότε πώς και κατά πόσον μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά μία ομάδα ετερόκλητων προσωπικοτήτων. Κάτι σαν αυτό που συμβαίνει στο ΜΕΛΟΜΑ, δηλαδή. Δεν έχω απάντηση. Έχω ελπίδα. Και πίστη.
ΑπάντησηΔιαγραφή