Πάσχα στην Κέρκυρα

Εμείς σταθερά στην Κέρκυρα. Μέσα στο σπίτι, του ακάθιστου για τη Μυρτώ. Στο τέρμα το «Πάμε Χαβάη» της Πρωτοψάλτη σε στέρεο τηλεφωνική σύνδεση με τη φιλενάδα της από Αθήνα.

Κι έξω, μια άνοιξη να σε βουρλίζει με τα φιόρα της, τις πασχαλιές και τις βιολέτες, ο ήλιος να ζεσταίνει πρώτα την καρδιά κι έπειτα το κορμί. Τσούρμο οι ξανθωποί τουρίστες με τ΄ασπρουλιάρικα μπρατσάκια, τόσο ακάλυπτοι που αναρωτιέσαι : «Αν μέσα Απρίλη τα βγάζουν όλα, τον Αύγουστο τι θα βγάλουν, το πετσί τους;»

Περπατώ την πόλη από το Σαρόκο μέχρι το Λιστόν κι έπειτα δεξιά στα καντούνια. Μυρίζει Πάσχα. Ψάχνω το μαρκαντικό με τα σκαρτσούνια, αλλά συνέχεια χάνομαι. Μετά από λίγο, μέσα από το Καμπιέλο, αριβάρω δίπλα στη θάλασσα, στα Μουράγια, εκεί που έψαχνα για σπίτι. Αγναντεύω τη θάλασσα. Πόση ομορφιά, Θεέ μου. Αυτό που νιώθω είναι χαρά, ευτυχία; Δεν τη μοιράζομαι με κανένα και η δεκάχρονη Μυρτώ μεταφράζει διαφορετικά τις αισθήσεις της.

Γιατί αυτή η αντίσταση; Αφού νιώθω σχεδόν συγκίνηση όταν αντικρίζω την παλιά πόλη με τα σκοροφαγωμένα εξωτερικά των σπιτιών, όταν περνάω κάτω από τις απλωμένες νοτερές μπουγάδες, φανέστρα με φανέστρα, όταν με χαιρετάνε οι νόννες σε τραγουδιστά κορφιάτικα.

Κι έπειτα σκέφτομαι πως άφησα πίσω –με τη θέλησή μου– φίλους που μου λείπουν, να μιλάμε στο τηλέφωνο, να στέλνουμε μηνύματα και ι-μέλια και ν’ αμφιβάλλω. Πότε έκανα το σωστό; Πριν ή μετά; Θα μάθω κάποτε, πότε;

Πάντως αυτό το Πάσχα, παρόλο που τον αγόρασα, δεν θα τον σπάσω τον μπότη μου, ούτε θ΄ακούσω τον Αμλέτο από τη Φιλαρμονική, κι ούτε θα ρίξω κέρματα στη μαστέλα της Πίνια. Θα βρεθώ ξανά κάτω από το σκληρό μα γνώριμο θεσσαλικό ήλιο, το καταφύγιο της παιδικής μου ηλικίας. Ο C. S. Lewis των Χρονικών της Νάρνια (Chronicles of Narnia) πίστευε βαθιά οτι το σπουδαίο γράψιμο προέρχεται απο την πρωταρχική αίσθηση οικειότητας και προστατευμένου χώρου. Πόσο είναι δύσκολο, τελικά, να μεγαλώσεις και να μη φοβάσαι!

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ.