Πάσχα στο χωριό 2

Κρύο κι αέρας. Τα παντζούρια χτυπάνε στον τοίχο κι ας είναι με μάνταλα πιασμένα. Τα ανθισμένα κλαδιά των δέντρων γέρνουν και γλείφουν τα τζάμια. Μέσα στο σπίτι το τζάκι αναμμένο. Έτοιμες οι κουβέρτες για τον ύπνο. Από δυο στον καθένα.
Δώδεκα παρά αρχίζει να ψιλοβρέχει. Οι σταγόνες βρέχουν την αυλή, το χώμα. Βγαίνουμε παρά τέταρτο. Η εκκλησία κοντά. Οι ψιχάλες στο πρόσωπο, στα ρούχα, στο χώμα. Αέρας δυνατός. Να προσέχεις την ομπρέλα, να μην βραχείς, να μην πατήσεις σε λασπωμένη λακκούβα;

Στην εκκλησία δεν έχει κόσμο. Η Α έχει μετατραπεί από μέρος εξοχής σε μέρος μόνιμης κατοικίας. Από κοινότητα έγινε δήμος. Τώρα φεύγουν κι από δω να πάνε αλλού για Πάσχα. Πάντα αλλού. Στριμωχνόμαστε κάτω από κάτι δέντρα στην περίμετρο της εκκλησίας. Παρά πέντε δεν βρέχει. Φυσάει όμως. Το φως. Να πάρουμε το φως. Δυο τρεις τέσσερις πέντε πλησιάζουν πιο κοντά στην είσοδο του ναού. Το φως βγαίνει, το φως στα κεριά τους, το φως στις λαμπάδες των υπολοίπων. Φτάνει και σε μας. Αγώνας να το κρατήσουμε άσβηστο. Τα μεγάφωνα αντηχούν ήχους θαμπούς, βραχνούς και σκοτεινιασμένους. Δεύτε λάβετε φως; Χριστός ανέστη; Φιλιά, ευχές και δρόμο για το σπίτι. Η λαμπαδηδρομία φέτος ακόμα πιο δύσκολη. Μπορεί να μην υπάρχουν ακτιβιστές να διαδηλώνουν για το Θιβέτ, αλλά υπάρχει ο αέρας. Και τέταρτο ξανά στο σπίτι. Κλειδωμένα πόρτες παράθυρα. Η μαγειρίτσα σερβιρισμένη. Άντε φαγητό και ύπνο τώρα.