Μήτσος Αλεξανδρόπουλος (26/5/1924 – 19/5/2008) Σας συναντώ για πρώτη φορά πριν τρία και κάτι χρόνια. Απόγευμα. Η δεύτερη μέρα του 2005. Στα χέρια μου το πρώτο βιβλίο που ανοίγω εκείνη τη χρονιά. Ένα βιβλίο μ’ ένα γλυκό, σωμόν εξώφυλλο και μια απέριττη αισθητική. Εκεί μέσα σας βρίσκω για πρώτη φορά. Μέσα στην τόσο ιδιαίτερη ανθολόγηση του μεγάλου ρώσου ποιητή. Από τότε με συνοδεύετε αδιάκοπα, με το έργο και το ήθος σας, ανεκτίμητα και τα δυο, στη δική μου πορεία μέσα στα γράμματα, στην τέχνη και στη ζωή.
Θα μπορούσα να γράψω τόσα για σας…φοβάμαι όμως πως θα σας αδικήσω. Ο Αλέξανδρος Πούσκιν, στον οποίο εσείς δώσατε νέα πνοή, μπορεί να το κάνει όπως ακριβώς σας αρμόζει: λιτά, καίρια και τόσο αισθαντικά.
Καλό σας ταξίδι, αγαπημένε Δάσκαλε.
Θ’ ακούσεις να σου λένε οι ανίδεοι:
Πού πας; Πού πας; Εδώ δεν έχει δρόμο…
Άσ’ τους να λένε, άσε τα βήματά σου να πηγαίνουν
εκεί που σε καλούνε τα χρυσά όνειρά σου.
Αυτό που μυστικά θα φτιάξεις είναι η δική σου αμοιβή,
ο αέρας που ανασαίνεις. Κι έπειτα τον καρπό
πέτα τον να τον πάρει ο όχλος, της ματαιοδοξίας δούλος.
(από το «Αλέξανδρος Πούσκιν- Άλλη, καλύτερη, ζητώ ελευθερία»
μεταφράζει και ιστορεί ο Μήτσος Αλεξανδρόπουλος, Αθήνα, εκδ. Ποταμός, 2004)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου