Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2008

Ο Πίντσον στο σφυρί




Διαβάσαμε λοιπόν τη "Συλλογή των 49 στο σφυρί" του Πίντσον.


ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

  1. Ο Πίντσον προσπαθεί να κάνει κάτι, να πει κάτι, να δώσει κάποιο νόημα; Ή μήπως πρόκειται για μία φάρσα;

  2. Πώς μπορώ να πάρω στα σοβαρά ένα κείμενο, το οποίο ο ίδιος ο δημιουργός του σχολιάζει πλέον αρνητικά; Να το δω ως ένα βήμα προς αυτό που θέλει τελικά να κάνει; Είναι ένα αποτυχημένο βήμα;

  3. Εγώ, σήμερα, ζω σε έναν κόσμο όπως αυτόν που περιγράφει ο Πίντσον; Τί έχει να μου πει; Έχει να μου πει κάτι; (Σημείωση: ο Γιάννης Π., μέλος της Λέσχης, βρήκε άρθρο εφημερίδας, το οποίο αναφέρει πως υπάρχει εργαστήριο στην Ελβετία που μετατρέπει τη στάχτη από τα κόκαλα των πολυαγαπημένων μας σε διαμάντια. Σπεύσατε!. Που σημαίνει ότι τα κόκαλα των νεκρών πολεμιστών του Πίντσον δεν βρίσκονται μακριά από την αλήθεια μας.)

  4. Γιατί αυτή η μουρδουκλωμένη γλώσσα; Πώς μπορούν να αποδωθούν στα ελληνικά οι άπειρες αναφορές του Πίντσον στην αμερικάνικη κουλτούρα;

  5. Υπάρχει μεταμοντερνισμός; Και αν ναι, τί είναι αυτός; Και πόσο με νοιάζει; Μήπως σήμερα έχει ήδη ξεπεραστεί;


Και πολλά πολλά άλλα βεβαίως.


Ευτυχώς, μετά πήγαμε για τσίπουρα στο "Άμα Λάχει", οπότε όλα γίνανε πια ξεκάθαρα. Δεν είχαμε πλέον ερωτήσεις. Μονάχα απαντήσεις. Και πολλά γέλια.

2 σχόλια:

  1. Ένας άγνωστος νεαρός αναγνώστης:

    θέτετε πολλά ερωτήματα, κυρία Αλεξοπούλου, πράγμα που, όπως και τα ποιηματά σας, αποδεικνύει την ανήσυχη φύση σας.

    Η δική μου γνώμη είναι ότι το "49" επεκτείνεται σε τόσα πολλά ζητήματα και με τόσο διασπαστικό τρόπο (θέλετε γλωσσικά, θέλετε ως αφηγηματική δομή) που τελικά αποδυναμώνει την όποια κεντρική ιδέα ή τον όποιο κεντρικό συμβολισμό θα μπορούσε να έχει αυτό το μυθιστόρημα. Αναπόφευκτα, στο τέλος του βιβλίου, σου μεταδίδεται ένα αίσθημα: "πολύ κακό για το τίποτα, βρε αδερφέ!" Αίσθημα που νομίζω ότι οφείλεται στον ίδιο τον χαρακτήρα της Οιδίπας, στις ανακατεμένες περιπέτειές της: χαρακτήρας-καρτούν, περιπέτειες-κόμικ.
    Ήδη διαταραγμένοι, καθώς είμαστε στην κοινωνία που ζούμε, δεν ξέρω κατά πόσον μπορούμε να αντιμετωπίσουμε μια διάσπαση την οποία υφίσταται μια καρικατούρα ανθρώπου ο οποίος έζησε σε κάποια ξένη χώρα, σ' έναν παρελθόντα χρόνο, με ευνοϊκό μάτι.

    Απ' την άλλη, κυρία Αλεξοπούλου, ο Πίντσον τόλμησε να αφεθεί στις δυνατότητες της μυθιστορηματικής ελευθερίας, φτιάχνοντας ένα πρωτότυπο για την εποχή του βιβλίο, γνωρίζοντας ίσως το τίμημα του θάρρους του που ενδεχομένως πάντα θα πληρώνει. Του το αναγνωρίζω αυτό γιατί, αν δεν υπήρχαν τέτοια μυθιστορήματα, δεν θα υπήρχε η ανάγκη της εκ νέου ανατροπής, της αναζήτησης του εκ νέου καινούργιου, δεν θα υπήρχε λογοτεχνική εξέλιξη και κατά συνέπεια ούτε καμία από τις λέξεις που μεταχειρίζεστε--"μοντέρνο", "μεταμοντέρνο", κ.τλ.

    Συγχαρητήρια για την ομάδα σας!
    Σας χαιρετώ εκ βάθους καρδίας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστίες για την τοποθέτησή σας, αγαπητέ άγνωστε νεαρέ αναγνώστη.

    Μαίρη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή