μια νέα γνωριμία

Ένας νέος, λάτρης της λογοτεχνίας, μεταφραστής και συγγραφέας, μας επισκέφτηκε χθες το απόγευμα, στην εβδομαδιαία συνάντηση της παρέας μας. Άγνωστος ήταν σε όλους μας. Ο ίδιος επιδίωξε την επαφή, θέλησε να μας γνωρίσει. Μας ‘πρότειναν’ σ’ εκείνον κάποιοι κοινοί γνωστοί, ότι ίσως θα μπορούσαμε να τον βοηθήσουμε(;), να τον υποστηρίξουμε(;), να του σταθούμε με κάποιον τρόπο(;). Το σκέφτομαι και μειδιώ. Τιμή μου που μας σύστησαν. Κι εμένα μέσα σε όλους τους άλλους. Αλλά να βοηθήσω εγώ εκείνον; Πώς; Με ποια μέσα; Με τι τρόπο; Μάλλον το αντίστροφο προβλέπω να συμβεί, απ’ όσα τουλάχιστον άκουσα και είδα χθες.

Ήμουνα πολύ κουρασμένη, πηγαίνοντας στη συνάντηση μας. Λίγες ώρες αργότερα, καθώς δρασκέλιζα το κατώφλι του Dasein, κοίταξα τα πόδια μου. Έτσι άραγε αισθανόταν ο γοργόφτερος Ερμής, αναρωτήθηκα. Χθες, για πρώτη φορά κατάλαβα τον ενθουσιασμό που μετέφερε ένας γνώριμος της ομάδας μας, μέσα από το δικό του μπλογκ, για μια εκδήλωση μας, στην οποία μας τίμησε με τη συμμετοχή του. Χθες ένοιωσα και πάλι το χάσμα των γενεών. Με την καλή έννοια του όρου όμως αυτή τη φορά.

Τι φρέσκια ανάσα ζωής πήρα απ’ αυτό το νέο παιδί! Με τι διεισδυτική ματιά προσέγγιζε τη λογοτεχνία και τη συγγραφή! Και με πόση λαχτάρα! Άνθρωπος με άποψη, επιχειρήματα, με γνώσεις, θάρρος αλλά και μετριοφροσύνη, και βέβαια με ενδιαφέρον, με σφριγηλό, γνήσιο ενδιαφέρον να επικοινωνήσει για το αντικείμενο των παθών και του πόθου του, να δώσει και να πάρει, να μοιραστεί. Να βοηθήσω εγώ εκείνον; Πώς; Με ποια μέσα; Με ποια εφόδια; Όχι, δεν το ‘παίζω’ ταπεινή και χαμηλοβλεπούσα. Γνωρίζω το που βρίσκομαι και από πού έχω έρθει. Δεν υποτιμώ την προσωπική μου πορεία, και τις δικές μου γνώσεις και εμπειρίες. Εντούτοις παραμένω μια νεοφώτιστη στο χώρο της λογοτεχνίας και της γραφής. Κι αισθάνθηκα σαν μαθήτρια μπροστά σ’ αυτόν τον τόσο συνειδητοποιημένο και παθιασμένο νέο συγγραφέα. Δεν ξέρω αν και πόσο μπορώ να βοηθήσω. Μακάρι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα το κάνουμε μαζί αυτό το ταξίδι. Της γνωριμίας, της εμβάθυνσης, της ανάλυσης, της ψηλάφησης. Των ορίων των δικών του και των δικών μου. Εκείνος μ’ εμένα και με τους άλλους (της ομάδας), εγώ μ’ εκείνον και με τους άλλους (της ομάδας). Αλληλοβοήθεια, αλληλο-ανάπτυξη, αλληλο-υποστήριξη. Με γνώμονα τη λογοτεχνία, την τέχνη, τις αισθήσεις, τη ζωή. Χωρίς (διαβρωτικά) πάθη και αλληλοεξαρτήσεις, ελπίζω. Αληθινά. Μακάρι.

Πάσχα στην Κέρκυρα

Εμείς σταθερά στην Κέρκυρα. Μέσα στο σπίτι, του ακάθιστου για τη Μυρτώ. Στο τέρμα το «Πάμε Χαβάη» της Πρωτοψάλτη σε στέρεο τηλεφωνική σύνδεση με τη φιλενάδα της από Αθήνα.

Κι έξω, μια άνοιξη να σε βουρλίζει με τα φιόρα της, τις πασχαλιές και τις βιολέτες, ο ήλιος να ζεσταίνει πρώτα την καρδιά κι έπειτα το κορμί. Τσούρμο οι ξανθωποί τουρίστες με τ΄ασπρουλιάρικα μπρατσάκια, τόσο ακάλυπτοι που αναρωτιέσαι : «Αν μέσα Απρίλη τα βγάζουν όλα, τον Αύγουστο τι θα βγάλουν, το πετσί τους;»

Περπατώ την πόλη από το Σαρόκο μέχρι το Λιστόν κι έπειτα δεξιά στα καντούνια. Μυρίζει Πάσχα. Ψάχνω το μαρκαντικό με τα σκαρτσούνια, αλλά συνέχεια χάνομαι. Μετά από λίγο, μέσα από το Καμπιέλο, αριβάρω δίπλα στη θάλασσα, στα Μουράγια, εκεί που έψαχνα για σπίτι. Αγναντεύω τη θάλασσα. Πόση ομορφιά, Θεέ μου. Αυτό που νιώθω είναι χαρά, ευτυχία; Δεν τη μοιράζομαι με κανένα και η δεκάχρονη Μυρτώ μεταφράζει διαφορετικά τις αισθήσεις της.

Γιατί αυτή η αντίσταση; Αφού νιώθω σχεδόν συγκίνηση όταν αντικρίζω την παλιά πόλη με τα σκοροφαγωμένα εξωτερικά των σπιτιών, όταν περνάω κάτω από τις απλωμένες νοτερές μπουγάδες, φανέστρα με φανέστρα, όταν με χαιρετάνε οι νόννες σε τραγουδιστά κορφιάτικα.

Κι έπειτα σκέφτομαι πως άφησα πίσω –με τη θέλησή μου– φίλους που μου λείπουν, να μιλάμε στο τηλέφωνο, να στέλνουμε μηνύματα και ι-μέλια και ν’ αμφιβάλλω. Πότε έκανα το σωστό; Πριν ή μετά; Θα μάθω κάποτε, πότε;

Πάντως αυτό το Πάσχα, παρόλο που τον αγόρασα, δεν θα τον σπάσω τον μπότη μου, ούτε θ΄ακούσω τον Αμλέτο από τη Φιλαρμονική, κι ούτε θα ρίξω κέρματα στη μαστέλα της Πίνια. Θα βρεθώ ξανά κάτω από το σκληρό μα γνώριμο θεσσαλικό ήλιο, το καταφύγιο της παιδικής μου ηλικίας. Ο C. S. Lewis των Χρονικών της Νάρνια (Chronicles of Narnia) πίστευε βαθιά οτι το σπουδαίο γράψιμο προέρχεται απο την πρωταρχική αίσθηση οικειότητας και προστατευμένου χώρου. Πόσο είναι δύσκολο, τελικά, να μεγαλώσεις και να μη φοβάσαι!

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ.

«Τα παιδιά του Κάιν» μια θεατρική παράσταση

Ένας θεατρικός συγγραφέας (Γρηγόρης) και ένα ηθοποιός (Ηλίας) συγκατοικούν για τέσσερα χρόνια. Ο πρώτος γράφει έργα στα οποία ο δεύτερος παίζει και καταξιώνεται. Η δυνατή τους φιλία κάποια στιγμή διαλύεται βίαια. Τρία χρόνια μετά ξανασυναντιούνται για μια νέα επαγγελματική συνεργασία, με πρωταγωνιστή ξανά τον Ηλία. Αλλά όχι απλά και μόνο τον Ηλία. Το ίδιο το έργο βασίζεται στη σχέση των δύο αυτών ανδρών. Μένει να βρεθεί το φινάλε…

Το έργο του Ανδρέα Θωμόπουλου, που ανέβηκε για πρώτη φορά το 1984, είχε προκαλέσει αίσθηση και είχε λάβει επαινετικές κριτικές. 24 χρόνια μετά μπορεί κάποιος να το θεωρήσει διαχρονικό, για το θέμα της δυνατής αντρικής φιλίας που διαπραγματεύεται ή τελικά για την αδυναμία της ανθρώπινης επικοινωνίας, μέσα από την ενοχή, την ανασφάλεια και εν γένει την ίδια τη ζωή που παρουσιάζεται αδυσώπητη και σκληρή παρασύροντας τους πρωταγωνιστές της στην τραγική τους προδιαγεγραμμένη μοίρα. Όμως στα σημεία έχρηζε μιας κάποιας προσαρμογής εν έτει 2008, όπως για παράδειγμα με την αναπάντητη και ανερμάτιστη υπολανθάνουσα ομοφυλοφιλία.

Εξαιρετικές ήταν οι ερμηνείες των δύο ηθοποιών, του Βασίλη Γιακουμάρου και του Φάνη Κατέχου, με τον τελευταίο να ανεβάζει τον πήχη πάρα πολύ ψηλά. Δεν μπορώ να μην θυμηθώ και την εμφάνισή του στην παράσταση «Η Αλίκη στη Χώρα», όπου υποδυόταν μια τραβεστί. Διαβάζοντας το πρόγραμμα της παράστασης διαπιστώνω ότι είναι μόλις 31 ετών με ένα εξαιρετικό βιογραφικό. Πόσα ακόμα περιμένω απ’ αυτόν; Πολλά! Χαίρομαι πάντα όταν κάποιοι άνθρωποι καταφέρνουν να κάνουν αυτό που πραγματικά αγαπούν. Και σε αυτήν την παράσταση αυτό φαίνεται.

πρόσκληση

Αν και δεύτερο post, αυτό είναι στην πραγματικότητα το πρώτο.

Καλώς ήρθες, λοιπόν, όποιος κι αν είσαι!

Εμείς είμαστε μία ομάδα 8 ανθρώπων. Διαβάζουμε, γράφουμε και συναντιόμαστε σε εβδομαδιαία βάση, για να συζητήσουμε τόσο για τα κείμενά μας, όσο και για έργα άλλων.

Εδώ και έναν χρόνο, λειτουργούμε και ως ανοιχτή λέσχη ανάγνωσης. Τί σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι την πρώτη Δευτέρα του κάθε μήνα, βρισκόμαστε και κουβεντιάζουμε περί ενός προσυμφωνημένου βιβλίου. Οι Δευτέρες αυτές είναι ανοιχτές και σε άλλους λεξιλάγνους, πέραν των 8 του ΜΕΛΟΜΑ. Είναι δηλαδή ανοιχτές και σε σένα.

Στην επόμενη συνάντησή μας θα κουβεντιάσουμε για «Το κιβώτιο» του Άρη Αλεξάνδρου. Διάβασε το βιβλίο και έλα τη Δευτέρα, 5 Μαϊου, και ώρα 18:00 στο φιλόξενο καφέ dasein (Σολωμού 12, πλατεία Εξαρχείων).

Τσίρκας: τότε και τώρα

Την Κυριακή, 30 Μαρτίου, στις 20:30 στο πατάρι του dasein οι συγγραφείς Χρύσα Προκοπάκη και Άρης Μαραγκόπουλος συζήτησαν το έργο του Στρατή Τσίρκα με τους Μαίρη Αλεξοπούλου, Μαρία Τσολακούδη και Κώστα Ρόγκα (μέλη της λογοτεχνικής ομάδας ΜΕΛΟΜΑ).

Αφορμή για την πραγματοποίηση αυτής της συνάντησης ήταν μια πρώτη προσέγγιση στις «Ακυβέρνητες Πολιτείες» του Τσίρκα, που είχε γίνει στο πλαίσιο της Λέσχης Ανάγνωσης του ΜΕΛΟΜΑ. Η τωρινή συζήτηση ξεκίνησε με την τοποθέτηση των μελών της ομάδας σχετικά με τη θέση των γυναικών στο έργο του Τσίρκα, τις λογοτεχνικές του αναφορές και τις επιρροές του καθώς και για το αν υπάρχει ή όχι πολιτική στράτευση πίσω από το εν λόγω κείμενο.

Οι καλεσμένοι συγγραφείς σχολίασαν τις παραπάνω τοποθετήσεις και συνέχισαν με εις βάθος αναλύσεις στο έργο του Τσίρκα. Ειδικότερα, η Χρύσα Προκοπάκη επισήμανε τον αντιοριενταλισμό του Τσίρκα, ενώ ο Άρης Μαραγκόπουλος τόνισε πως το έργο του Τσίρκα είναι κλασσικό, ακριβώς επειδή αντέχει σε πολλές και επαναλαμβανόμενες αναγνώσεις. H συζήτηση που ακολούθησε δεν περιορίστηκε μόνο στις «Ακυβέρνητες Πολιτείες» και στην «Χαμένη Άνοιξη», αλλά προχώρησε σε γενικότερες τοποθετήσεις επί της διαδικασίας της γραφής, της ανάλυσης ενός κειμένου, του ιστορικού και κοινωνικού πλαισίου που παράγει ένα κείμενο και πως το προσλαμβάνουν οι αναγνώστες, κλπ.

Το κοινό του dasein συμμετείχε ενεργά στη συζήτηση, δίνοντας νέες, προκλητικές και άκρως ενδιαφέρουσες διαστάσεις.

Ευχαριστούμε όλους για την συμμετοχή.

Ελπίζουμε σε νέες, γόνιμες συναντήσεις.

ΜΕΛΟΜΑ

Υ.Σ. Δες εδώ τί έγραψε ένας από τους γενναιόδωρους φίλους μας: http://badpupil.blogspot.com/2008/03/blog-post_31.html