Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης

Γενικά αποφεύγω τις εκθέσεις βιβλίου. Για έναν κυρίως λόγο τις αποφεύγω: βαριέμαι φρικτά... Δεν μπορώ να βρω κανένα ενδιαφέρον σε μία ατελείωτη παράθεση περιπτέρων, ακόμα κι αν είναι γεμάτα με το λατρεμένο μου αντικείμενο, δηλαδή το βιβλίο. Προτιμώ να ψαχουλεύω στον οικείο χώρο κάποιου βιβλιοπωλείου, παρά στον ανώνυμο μίας έκθεσης.

Ωστόσο, φέτος θα ανεβώ μαζί με τον Γιάννη Χαιρετάκη στην Έκθεση Βιβλίου της Θεσσαλονίκης. Ήδη από πέρισυ μας είχε καλέσει το ΕΚΕΒΙ να συμμετάσχουμε, ως λέσχη, στην τότε πρωτοπαρουσίαση των Λεσχών Ανάγνωσης, οπότε η Μαρία και η Μελίνα είχαν ανεβεί στη Θεσσαλονίκη και είχαν επιστρέψει με θετικές εντυπώσεις. Τότε οι λέσχες ήταν κάτι μάλλον καινούριο στον χώρο της ανάγνωσης στην Ελλάδα. Μετά από έναν χρόνο έχουν κιόλας αλλάξει τα πράγματα. Καινούριες λέσχες δημιουργούνται, ενώ οι εν ενεργεία είναι ιδιαιτέρως δραστήριες.

Φέτος μας ξανακάλεσε το ΕΚΕΒΙ. Ελπίζω να συναντήσουμε πολλούς και ενδιαφέροντες συγγραφείς, να πιούμε τα σχετικά κρασοτσιπουράκια, να μιλήσουμε ατελείωτα περί λογοτεχνίας, να περάσουμε καλά, βρε αδερφέ!

We will keep you posted...

Άλλη, καλύτερη, ζητώ ελευθερία

Μήτσος Αλεξανδρόπουλος (26/5/1924 – 19/5/2008)

Σας συναντώ για πρώτη φορά πριν τρία και κάτι χρόνια. Απόγευμα. Η δεύτερη μέρα του 2005. Στα χέρια μου το πρώτο βιβλίο που ανοίγω εκείνη τη χρονιά. Ένα βιβλίο μ’ ένα γλυκό, σωμόν εξώφυλλο και μια απέριττη αισθητική. Εκεί μέσα σας βρίσκω για πρώτη φορά. Μέσα στην τόσο ιδιαίτερη ανθολόγηση του μεγάλου ρώσου ποιητή. Από τότε με συνοδεύετε αδιάκοπα, με το έργο και το ήθος σας, ανεκτίμητα και τα δυο, στη δική μου πορεία μέσα στα γράμματα, στην τέχνη και στη ζωή.

Θα μπορούσα να γράψω τόσα για σας…φοβάμαι όμως πως θα σας αδικήσω. Ο Αλέξανδρος Πούσκιν, στον οποίο εσείς δώσατε νέα πνοή, μπορεί να το κάνει όπως ακριβώς σας αρμόζει: λιτά, καίρια και τόσο αισθαντικά.

Καλό σας ταξίδι, αγαπημένε Δάσκαλε.

Θ’ ακούσεις να σου λένε οι ανίδεοι:
Πού πας; Πού πας; Εδώ δεν έχει δρόμο…
Άσ’ τους να λένε, άσε τα βήματά σου να πηγαίνουν
εκεί που σε καλούνε τα χρυσά όνειρά σου.

Αυτό που μυστικά θα φτιάξεις είναι η δική σου αμοιβή,
ο αέρας που ανασαίνεις. Κι έπειτα τον καρπό
πέτα τον να τον πάρει ο όχλος, της ματαιοδοξίας δούλος.

(από το «Αλέξανδρος Πούσκιν- Άλλη, καλύτερη, ζητώ ελευθερία»

μεταφράζει και ιστορεί ο Μήτσος Αλεξανδρόπουλος, Αθήνα, εκδ. Ποταμός, 2004)

"Ο Γέρος" του Φώκνερ στη λέσχη ανάγνωσης του ΜΕΛΟΜΑ

Διαβάζω, ξαναδιαβάζω, δεν κρατιέμαι και τελικά αντιγράφω από τις σημειώσεις της μεταφράστριας, Μαρίας Γεωργουσοπούλου, του "Γέρου" του Γουίλλιαμ Φώκνερ (εκδ. Ροδακιό, 1998, σελ. 106): "Τον Απρίλη του 1927 ξεχείλισε [ο ποταμός Μισσισσιπής] κι έμεινε φουσκωμένος για μερικές εβδομάδες σε μια από τις χειρότερες πλημμύρες της ιστορίας του: όταν ξανασυμμαζεύτηκε στην κοίτη του μετρήθηκαν εκατοντάδες νεκροί, 25.000 άλογα, 50.000 αγελάδες, 148.000 χοίροι, 1.300 πρόβατα και 1.300.000 πουλερικά πνίγηκαν. 400.000 στρέμματα καλλιέργειας καταστράφηκαν"... πόσο τραγικά επίκαιρο;

Ο Νότος, ο Νότος, ο Νότος κι ο ποταμός...

και συνεχίζω την αντιγραφή από το site της Πρωτοπορίας αυτή τη φορά(http://www.protoporia.gr/protoporia/product.asp?sku=62259&mscssid=L2TGV5MUA6N98P2ADMUP83) από μια συνέντευξη του Φώκνερ για το έργο του:

«...κοιτάζοντάς το σα σύνολο (την πορεία του), βρίσκω πως λέω την ίδια ιστορία, πάλι και πάλι, λέω δηλαδή για μένα και για τον κόσμο. Αυτό νομίζω είναι που αποκαλούν σκοτεινά νοήματα, περίπλοκο άμορφο ύφος, φράσεις χωρίς τελειωμό. Προσπαθώ να τα πω όλα σε μια φράση ανάμεσα στο κεφαλαίο και την τελεία. Τείνω να πιστέψω ότι το θέμα μου, ο Νότος, δεν είναι τόσο σημαντικό για μένα. Τυχαίνει να το ξέρω και δεν υπάρχει καιρός σε μια ζωή να μάθω άλλο θέμα και να γράφω ταυτόχρονα...»

Ο Νότος, ο Νότος, ο Νότος κι ο Φώκνερ...

Η Δευτέρα 2 Ιουνίου είναι κοντά;

Λέσχη ανάγνωσης για «Το κιβώτιο» του Α. Αλεξάνδρου

Ευχαριστιέσαι σίγουρα όταν διαβάζεις ένα βιβλίο και σου αρέσει. Ευχαριστιέσαι όμως ακόμα πιο πολύ όταν βρεθείς με ανθρώπους που το ’χουν διαβάσει και ξεκινάς μια συζήτηση δίχως όρια και στεγανά.
Ο λόγος για «Το κιβώτιο» του Άρη Αλεξάνδρου, που συζητήσαμε στο πλαίσιο της λέσχης ανάγνωσης του ΜΕΛΟΜΑ, στο Dasein αυτή τη φορά, με όσους ήρθαν για να μοιραστούν απόψεις, να συμφωνήσουν και να διαφωνήσουν. Κι ήταν πολλοί εκεί: η Ανδρονίκη, η Μάρθα, η Φλωρεντία, η Μαίρη, η Μαρία, η Μελίνα, ο Κώστας, ο Δημήτρης και ο Δημήτρης, ο Γιάννης και ο Γιάννης, ο Βασίλης.
Φυσικά δεν θα μπορούσαμε να σταθούμε μόνο στον πολιτικό Αλεξάνδρου. Το ίδιο το κείμενο άλλωστε επιδέχεται πολλαπλές αναλύσεις, ενώ μεγάλο ενδιαφέρον είχε και η προσέγγιση του Δημήτρη Τανούδη για το καφκικό στοιχείο στο έργο του Αλεξάνδρου, με συγκλίσεις και αποκλίσεις.

Πάσχα στο χωριό 2

Κρύο κι αέρας. Τα παντζούρια χτυπάνε στον τοίχο κι ας είναι με μάνταλα πιασμένα. Τα ανθισμένα κλαδιά των δέντρων γέρνουν και γλείφουν τα τζάμια. Μέσα στο σπίτι το τζάκι αναμμένο. Έτοιμες οι κουβέρτες για τον ύπνο. Από δυο στον καθένα.
Δώδεκα παρά αρχίζει να ψιλοβρέχει. Οι σταγόνες βρέχουν την αυλή, το χώμα. Βγαίνουμε παρά τέταρτο. Η εκκλησία κοντά. Οι ψιχάλες στο πρόσωπο, στα ρούχα, στο χώμα. Αέρας δυνατός. Να προσέχεις την ομπρέλα, να μην βραχείς, να μην πατήσεις σε λασπωμένη λακκούβα;

Στην εκκλησία δεν έχει κόσμο. Η Α έχει μετατραπεί από μέρος εξοχής σε μέρος μόνιμης κατοικίας. Από κοινότητα έγινε δήμος. Τώρα φεύγουν κι από δω να πάνε αλλού για Πάσχα. Πάντα αλλού. Στριμωχνόμαστε κάτω από κάτι δέντρα στην περίμετρο της εκκλησίας. Παρά πέντε δεν βρέχει. Φυσάει όμως. Το φως. Να πάρουμε το φως. Δυο τρεις τέσσερις πέντε πλησιάζουν πιο κοντά στην είσοδο του ναού. Το φως βγαίνει, το φως στα κεριά τους, το φως στις λαμπάδες των υπολοίπων. Φτάνει και σε μας. Αγώνας να το κρατήσουμε άσβηστο. Τα μεγάφωνα αντηχούν ήχους θαμπούς, βραχνούς και σκοτεινιασμένους. Δεύτε λάβετε φως; Χριστός ανέστη; Φιλιά, ευχές και δρόμο για το σπίτι. Η λαμπαδηδρομία φέτος ακόμα πιο δύσκολη. Μπορεί να μην υπάρχουν ακτιβιστές να διαδηλώνουν για το Θιβέτ, αλλά υπάρχει ο αέρας. Και τέταρτο ξανά στο σπίτι. Κλειδωμένα πόρτες παράθυρα. Η μαγειρίτσα σερβιρισμένη. Άντε φαγητό και ύπνο τώρα.